Kleine spaarders jaloers op miljardenvergoedingen voor

Wie krijgt een vergoeding voor de massale
verliezen tijdens de financiële crisis in Argentinië, in december 2001? Zijn
het de banken, die hun kapitaal zagen wegsmelten en op de rand van het
faillissement werden gedreven? Of zijn het de kleine spaarders, die het geld
uiteindelijk naar de bank gebracht hebben? De regering neigt naar de
eerste optie. De verenigingen van spaarders reageren furieus.



De discussie wordt nog volop gevoerd in de Argentijnse media. De minister
van Economie, Roberto Lavagna, noemde een injectie van 2,64 miljard dollar
staatssteun aan de financiële sector voor het oog van de camera’s
“onaanvaardbaar hoog”. Maar in de intentieverklaring die Lavagna zelf
ondertekende met het Internationaal Monetair Fonds (IMF) is sprake van een
steunbedrag aan de banken dat dubbel zo hoog ligt - 5 miljard euro.

Juridische experts en belangenvertegenwoordigers van de spaarders wijzen er
op dat de banken niet méér recht hebben op een vergoeding dan andere
sectoren, instellingen of individu’s, maar de regering argumenteert dat
schadeloosstelling voor banken de enige manier is om een bestendig
economisch herstel op gang te brengen.

“De regering moet beseffen dat in een land waar twintig miljoen mensen, of
54 procent van de bevolking, in armoede leven, het politiek onaanvaardbaar
is alleen de banken te vergoeden”, zegt de socioloog Eric Calcagno. Maar
volgens de vertegenwoordigers van de banken is zelfs vijf miljard euro nog
ruim ontoereikend om de financiële sector in het Zuid-Amerikaanse land nieuw
leven in te blazen.

Samen met de vraag wie recht heeft op een vergoeding, woedt de discussie wie
schuld heeft aan de crisis. Een advocaat die voor een bank werkt en liever
anoniem blijft, zegt aan IPS dat de regering verplicht is de banken te
compenseren omdat ze zelf boter op het hoofd heeft.

Maar volgens Mario Cafiero, een advocaat die de kleine spaarders en
beleggers verdedigt, was het beleid vooral schadelijk voor de man in de
straat: “In december 2001 besliste de toenmalige minister van Economie,
Domingo Cavallo, om het leeghalen van bankrekeningen tijdelijk te verbieden.
Maar niet alleen de kleine spaarders haalden hun rekeningen leeg. Net voor
de beslissing van Cavallo smokkelden de bankdirecteurs nog snel liefst 25
miljard dollar het land uit.”

De discussie dreigt op een welles-nietes uit te draaien. Kort nadat
president Eduardo Duhalde in januari 2002 aan de macht kwam, maakte de
regering komaf met de koppeling van de peso met de dollar. Gevolg: de peso
deprecieerde in razende vaart ten opzichte van de dollar. Het spaargeld van
de Argentijnen werd uitgedrukt in dollars, waardoor banken enorme problemen
kregen het geld van de spaarders aan de reële koers te wisselen. Wie is de
klos? De banken, die betalingsproblemen kregen, of de spaarders, die hun
geld niet terugkregen?

“Door de steun van de regering aan de banken, draaien de spaarders twee keer
op”, besluit Cafiero. “Een keer omdat ze zelf een vergoeding mislopen, en
een andere keer omdat de miljardensteun aan de banken door de staat wordt
gerecupereerd op de rug van de belastingbetaler.”

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.