Legerjournalist weigert uitzending naar Irak

Hij zei de verhalen niet opgeschreven te hebben, uit angst voor vergelding vanuit het leger. “Maar ik laat me niet langer door angst het zwijgen opleggen.”
Chiroux zei dat hij zich ervan bewust is dat hij juridisch vervolgd kan worden voor de weigering. “Maar ik heb ervoor gekozen in de Verenigde Staten te blijven om mezelf te verdedigen tegen mogelijke beschuldigingen van het leger. Ik weiger mee te doen aan de bezetting van Irak.”
Chiroux is een van de militairen die vallen onder ‘stop loss’, een regel die van kracht wordt in oorlogstijd. Militairen die zijn uitgediend, kunnen erdoor verplicht worden in dienst te blijven. Sinds de VS in 2003 Irak binnen vielen, zijn meer dan 50.000 militairen op deze manier gedwongen in dienst te blijven.
In een interview voorafgaand aan zijn publieke verklaring, vertelde Chiroux dat hij door mededeling dat hij naar Irak moest in een neerwaartse spiraal van depressie was geraakt. “Ik kreeg borderline-achtige zelfmoordneigingen. Ik sloot me een maand lang op in mijn kamer en kwam er nauwelijks uit. Het enige wat ik deed was het nieuws over Irak volgen en ik voelde me volkomen hopeloos. Ik werd gedwongen mee te doen aan een misdaad tegen de menselijkheid terwijl ik dat nooit heb gewild.”
Abu Ghraib
Het keerpunt, zei Chiroux, kwam toen een professor van Brooklyn College in New York hem wees op de Winter Soldier-hoorzittingen. Deze hoorzittingen, georganiseerd door Iraq Veterans Against the War, werden in maart gehouden in Washington DC. Iraq Veterans Against the War beweert dat gebeurtenissen die veel publiciteit kregen, zoals de mishandelingen door Amerikanen in de Abu Ghraib-gevangenis in Irak en de moord op een compleet Iraaks gezin in de stad Haditha, geen incidenten zijn. Ze zouden deel uitmaken van een patroon in een “steeds bloediger wordende bezetting”.
Vier dagen lang getuigden tientallen Irak-veteranen over de verschrikkingen die ze hadden meegemaakt en de acties die ze moesten uitvoeren in Irak. Chiroux zei dat hij zich daardoor realiseerde dat hij niet alleen stond. “Er bestaat een organisatie van militairen en veteranen die hetzelfde voelen als ik. De vervreemding en depressie die ik voelde, begon af te nemen. Ik voer nog steeds gesprekken met deze militairen.”