Namibië denkt aan watersubsidies

De Namibische regering, die er vaak van wordt beschuldigd het water te duur te maken voor de armen, neemt eindelijk stappen om het probleem aan te pakken en de millenniumdoelstellingen te bereiken.
“Als ik water nodig heb, moet ik eerst een kaart kopen om in de meter te stoppen,” vertelt Babekie Goreses. “Ik heb daar niet altijd het geld voor en soms is de kaart op voor ik het water krijg dat mijn gezin dagelijks nodig heeft.” Goreses is één van de duizenden inwoners van de “informele wijk” Babylon in de voorsteden van Windhoek die water uit een gemeenschappelijke kraan moet halen - als hij er tenminste het geld voor heeft.
In andere verarmde regio’s, waar de meterkranen nog niet geïnstalleerd zijn, betalen gezinnen hun water op voorhand. Ze betalen net geen zeventig eurocent aan de nationale watermaatschappij, NamWater, voor het recht om in een tijdspanne van vier uur per dag water te krijgen.
Dat bedrag is amper betaalbaar in een land waar de armoede snel oprukt. Volgens de laatste cijfers leeft 40 procent van de Namibische bevolking momenteel onder de armoedegrens van zeventig eurocent per dag. Bijna 80 procent van alle gezinnen heeft geen riolering en 20 procent van de landelijke gezinnen heeft geen toegang tot veilig drinkwater.
Vijfjarenplan
Het ministerie voor Landbouw, Water en Bosbouw heeft nu een vijfjarenplan voorgesteld dat 2,8 miljoen euro wil vrijmaken om mensen in informele en rurale gebieden te helpen hun water te betalen. “Ons ministerie heeft daar zelf het geld niet voor, maar willen een investeerdersconferentie organiseren als het ontwikkelingsplan afgerond is”, zegt de bevoegde minister Nickey Iyambo. “We zijn ons bewust van de problemen van de armen en onderzoeken of we een nieuw tarief kunnen invoeren.”
De overheid richt ook een Waterbeheersagentschap op dat op zoek moet gaan naar nieuwe oplossingen. Concreet wil dat zeggen dat er meer bronnen gezocht worden, met name grondwater, dat er meer water uit rivieren gehaald wordt, dat water beter gerecycleerd wordt en dat er ontziltingsinstallaties aan de kust komen.
Namibië is er erg droog land, dat maar op enkele plaatsen toegang heeft tot grondwater en maar drie rivieren heeft: de Zambezi, Kunene en Kavango. De grootste waterreservoirs zijn erg kwetsbaar voor verdamping. In november 2007 verplichtte de overheid NamWater om alle kranen in rurale gebieden opnieuw open te zetten, nadat de maatschappij die afgesloten had wegens wanbetaling.
NamWater, dat diep in de schulden zit, introduceerde de watermeters in 2000 om de kosten van de watervoorziening te betalen en middelen te reserveren voor andere voorzieningen zoals straatverlichting en riolering. Maar de tarieven wijzen op sociale onrechtvaardigheid. Wie in een “informele nederzetting”, zeg maar sloppenwijk, of in rurale gebieden woont, betaalt meer per liter dan wie in een echt huis woont.
In een “formele nederzetting” in Windhoek betaalt een doorsnee familie van zes personen minder dan vijf cent voor het dagelijkse minimum van veertig liter. Maar in een verarmde regio zoals Babylon kost het water vijf keer zoveel.