Een exotisch dagje dierentuin

Ik heb een moeilijke relatie met dierentuinen. Ik vind ze namelijk niet meer van deze tijd. Dat Pairi Daiza olifanten nog steeds kunstjes laat doen, vind ik al helemaal een schande. Die plek boycot ik dus sowieso. Maar aan de andere kant zijn er ook dieren die niet meer in het wild kunnen leven. Bijvoorbeeld omdat ze al generaties lang in dierentuinen wonen en niet meer zouden overleven in het gebied waar hun roots ligt. Die dieren mogen niet zomaar aan hun lot worden overgelaten. Maar wat mij betreft leggen we de nadruk wel op dieren uitzetten. Kweekprogramma’s? Alleen als die er zijn om de populatie in het wild te doen groeien. Jongen geboren laten worden om die vervolgens in een kooi op te laten groeien, dat hoeft voor mij niet.

Het slingerrondje was snel voorbij

Toch toog ik enkele dagen geleden dus naar de Shanghai Zoo. Op internet las ik goede verhalen en het zou misschien één van de weinige kansen zijn om panda’s in China te bewonderen. Egoïstisch, I know. De panda’s waren geweldig en speelden met elkaar. Ze zagen er nog gelukkig uit. Sowieso zagen alle dieren er goed verzorgd uit. Maar de verblijven lieten wat mij betreft te wensen over. Die vond ik namelijk klein. De olifantenkudde had een paar vierkante meter. De gibbons, bekend om het slingeren van de ene boom naar de ander, hadden een kooi niet hoger dan vier meter. Het slingerrondje was snel voorbij.

Orang-Oetang

Ik begon me ambetant te voelen. Waarom is ons egoïsme en onze behoefte om tropische dieren te zien voor vermaak belangrijker dan de instincten van deze dieren? Ik dacht ineens terug aan mijn trip in de jungle van Borneo, toen ik vanaf een zeer veilige afstand en vanuit een bootje voor het eerst een wilde Orang-Oetang zag. Hij was aan het genieten in de top van een boom, in een zelfgebouwd nest. Ik heb gehuild van geluk. De aap had overigens niets door en krabde half slapend onder zijn oksel. Alle zes personen in het bootje waren doodstil. Dieren bekijken zoals het hoort.

Dikke beer 

Maar niet in China. Het gegil van kinderen én volwassenen was niet om aan te horen. Het was druk. Overal stonden bordjes om het publiek te vertellen dat er niet gevoerd en niet met de camera’s geflitst mocht worden. Hadden die Chinezen mooi maling aan. De flitsen verblindden mij op een gegeven moment zelfs en ik heb nog nooit zo’n dikke en luie beer gezien, die niet eens meer opkeek toen hij door het personeel zelf gevoerd werd.

Exotisch

Na een half uur naar die spelende panda’s te hebben gekeken, besloten we dan ook al snel om weer naar huis te gaan. We hadden nog niet alle dieren gezien, maar eens te meer werden we gestaafd in onze overtuiging dat dierentuinen, en zeker dierentuinen in China, niet in 2016 thuishoren. Overigens liep de grootste attractie al de hele tijd naast me. Blank, breed en bijna twee meter lang. Mijn man is voor veel Chinezen exotischer dan de pandabeer.