Op de zevende dag danst men in Namibië

In Namibië is de meerderheid van de bevolking christelijk, maar de verschillende stromingen zijn niet op één hand te tellen.

De Lutherse Kerk en de Rooms-katholieke Kerk kennen de meeste aanhangers, maar er zijn ontelbare kleinere stromingen zoals bijvoorbeeld Jehova’s getuigen, protestanten en methodisten.

Men vertelde mij dat er in Rundu ook verschillende kerken zijn waar men in hekserij gelooft en aan duiveluitdrijvingen doet. De familie waar ik bij verblijf zijn baptisten en dat is dan ook de kerk die ik bezocht. 

De aanhangers van de verschillende stromingen van het christendom leven vreedzaam samen en accepteren onderlinge verschillen. Wanneer ik in de bus naar Rundu met iemand sprak over het bestaan van al die vormen van het christendom, verwoorde die persoon het als: ‘We nemen misschien een andere weg, maar uiteindelijk gaan we allemaal naar Rundu.’ Het verschil in geloofspraktijk en gebruiken lijkt er dus niet zoveel toe te doen, zolang het maar om dezelfde god gaat. 

Enkele rijen stoelen onder een zeil kan al voldoende zijn om een kerk op te richten.

Door de verschillende stromingen zijn er ook veel kerken in Rundu, verspreid over het stadje en de buitenwijken. Omdat Rundu een sterk groeiende bevolking heeft, met immigranten die steeds weer een nieuwe beleving van het christendom met zich meebrengen, komen er ook regelmatig nieuwe kerken bij.

Enkele rijen stoelen onder een zeil kan al voldoende zijn om een kerk op te richten, vooral in de armere buitenwijken zoals Kehemu, waar ik verblijf.

Het huis van God en de gemeenschap

Een kerkdienst bijwonen is hier vaak niet zomaar een religieuze verplichting, maar ook een gemeenschapsgebeuren en een soort van uitstap. Behalve een goed Christen, word je ook deel van een gemeenschap door de kerk te bezoeken. Het is namelijk een wekelijkse ontmoetingsplaats voor familieleden, buren en kennissen. Sommige kerken beperken zich niet tot zondag en hebben zelfs tot drie maal per week een dienst.

De kerkgemeenschap vormt ook, en dan vooral in de kleinere kerken, een sociaal vangnet. In de kerk die ik bezocht, kende iedereen elkaar min of meer. De meesten waren, net zoals de familie waar ik bij verblijf, Angolese immigranten. De solidariteit in de kerk is sterk, zo wordt bijvoorbeeld iedereen aangespoord om aanwezig te zijn op alle begrafenissen van kerkleden.

In de kerk die ik bezocht, wordt er heel wat gezongen en gedanst.

Naast het sociale aspect, is de kerk die ik bezocht ook simpelweg aantrekkelijk omwille van het spektakel en het feestgevoel. Er wordt namelijk heel wat gezongen en gedanst. De kerk heeft drie koren, voor respectievelijk vrouwen, mannen en jongeren. Die koren komen regelmatig samen om hun voorstellingen in te oefenen. Iedere zondag brengen ze een combinatie van traditionele dans en zang. 

Ons klinkt het misschien een tikkeltje ouderwets in de oren om je vrije tijd in een koor door te brengen, maar hier is dat niet het geval. Heel wat jongeren sluiten zich aan bij één of meerdere koren. Via hun hobby kunnen koorleden leeftijdsgenoten leren kennen met hetzelfde geloof, en meestal ook dezelfde moedertaal en culturele achtergrond. Bovendien is zingen en dansen hier een zeer populaire bezigheid, zowel voor mannen als vrouwen. 

Zondags pak

Toen ik aankwam, vroeg men meteen of ik een jurk meehad voor de kerk.

Het belang dat aan de kerk wordt gehecht, vertaalt zich ook in het uiterlijk van de kerkgangers. Op zondag is Namibië het land van de pakken, jurken, stropdassen en lakschoenen. Iedereen doet zijn mooiste kleren aan.

Ook arme mensen doen hun best om er goed uit te zien, ondanks de weinige middelen die ze hebben. Toen ik in Rundu aankwam, vroeg men dan ook meteen of ik een jurk mee had gebracht voor de kerk.

De dienst: dansen en donaties

Toen we op zondagochtend aankwamen bij het sobere gebouw in Kaisosi, een armere buitenwijk van Rundu, werd meteen duidelijk dat het hoofd van mijn gastfamilie een belangrijk en gerespecteerd man is binnen zijn kerkgemeenschap. Hij is een predikant en begeleide samen met enkele anderen de dienst. 

Na de bespreking van enkele Bijbelpassages en een aantal aankondigen, bestond het grootste deel van de ochtend uit dansen en zingen. Tijdens de opvoeringen van de koren deden de kerkgangers enthousiast mee. Bijna iedereen klapte op het ritme, sommigen juichten ter aanmoediging en enkelen dansten mee in het gangpad.

De dienst besloot met een bijzondere vorm van geldcollectie, die maandelijks wordt gehouden. Mannen en vrouwen werden tegen elkaar uitgedaagd in een wedstrijd om zoveel mogelijk geld te doneren. Al dansend hing men het geld op een boomstronk die voor het altaar stond. De vrouwen, die in een overweldigende meerderheid waren, wonnen met een totaal van 770 Namibische dollar, het equivalent van ongeveer 55 euro. 

Geen wonder

De kerk draait in Namibië dus vaak niet enkel om geloof, maar ook om sociabiliteit. Kerkleden zijn ook lid van een gemeenschap, dat een sociaal vangnet vormt. Verder zorgt de kerk ervoor dat zondag een bijzondere dag is, waarop mensen hun mooiste kleren kunnen aandoen, en, in het geval van de kerk die ik bezocht, hun gedachten kunnen verzetten door te dansen en te zingen. Het is dus geen wonder dat veel mensen enthousiast zijn om op zondag naar de kerk te komen.