Wie kijkt om naar de straathonden van Suriname?

‘In en rondom mijn huis lopen heel veel honden, allemaal van straat gehaald. Ik heb geen ruimte meer over’, zegt voorzitter van de Henk Abrahams Stichting Cynthia Ashruf.

De stichting kan het probleem niet alleen oplossen; de mentaliteit van de Surinamers moet veranderen. Van opgeven willen de vrijwilligers ondertussen niets weten.

Er bestaan geen exacte cijfers over het aantal straathonden in Paramaribo, maar het probleem van het dumpen van honden is buiten proportie. ‘De laatste tijd is er een trend gaande in Suriname met rashonden, waardoor het racisme naar Surinaamse honden erger wordt’, zegt Ashruf. Terwijl mensen bereid zijn om honderden US dollars te betalen voor Rottweilers, Pitbulls en Malshi teefjes die op Facebook te koop worden gesteld, kijkt niemand om naar de Surinaamse hond, die gratis en voor niets in huis gehaald kan worden.

Ook Anita en Jeroom Duttenhofer, sinds kort vrijwilligers bij de Henk Abrahams stichting, is de trend niet ontgaan. Anita: ‘Mensen willen alleen maar rashonden, zodat ze kunnen opscheppen tegen elkaar en iets te tonen hebben op straat. Al de rest is niet belangrijk genoeg en wordt gedumpt.’ Maar om de schrijnende toestand van de straathonden op te lossen, moet het probleem aan de kern worden aangepakt. ‘Het is de mentaliteit van de mensen die moet veranderen’, zegt Ashruf. Nog veel te vaak vindt ze een plastieken zak met puppy’s voor haar deur gedumpt, maar ook zwerfhonden naar het asiel brengen is de oplossing niet meer. ‘Een hond heeft vier pootjes om gezond te kunnen rennen en spelen, niet om te verhongeren of ziek te worden’, aldus Ashruf. ‘Ik leef voor de Henk Abrahams stichting, ik sta elke dag op voor het welzijn van de honden, maar als ik ’s avonds in mijn bed kruip, ga ik niet slapen met een goed gevoel. Daarvoor zijn er nog te veel problemen op straat.’

‘Mensen moeten stoppen met het dumpen van honden!’

‘Dierenleed wordt gecreëerd door de mens helaas. Geen enkel dier wil van zichzelf een zwerfdier zijn’, vervolgt Ashruf. De afstand die is ontstaan tussen mens en hond is in elke straat voelbaar. ‘We willen mensen laten begrijpen dat dieren levende wezens zijn, dat als je een hond knijpt of schopt, dat ook pijn doet. Een straffende opvoeding is de oplossing niet. Mensen denken dat dieren agressief worden als je ze niet aan de leiband houdt, maar wat ze niet weten is dat ze de dieren op die manier zo ongelukkig maken. Elk levend wezen moet belonend opgevoed worden. Liefde voor dieren maakt verantwoordelijke mensen.’

De oplossing lijkt heel eenvoudig. ‘Mensen moeten stoppen met dumpen’, zegt Marcia Mokamat, vrijwilliger bij de Henk Abrahams stichting. ‘Als je een hond hebt, moet je deze laten castreren of steriliseren om puppy’s te voorkomen. Dumpen bij het asiel, mevrouw Ashruf of op straat is de oplossing niet. Er is nergens nog plaats. Wanneer je een teefje thuis hebt en die puppy’s krijgen en je gooit die op straat, krijgen die weer puppy’s en ga zo maar door. We kunnen ze wel voorzien van eten, maar als het dumpen niet stopt zal het probleem nooit opgelost worden.’

Als actieve vrijwilliger van de Henk Abrahams stichting kookt Marcia drie keer per week drie pakken rijst. In het veldwerk krijgt ze vaak hulp van haar kinderen. Marcia werkt als assistent asielbeheerder bij Stichting Dierenbescherming Suriname, maar haar liefde voor dieren stopt niet na haar werkuren. Twee keer per week zet ze zich in voor het voederen van de straathonden in de Condorstraat en omstreken. Een keer per week brengt ze ook een bezoek aan de vuilnisbelt van Paramaribo. ‘Er zijn zoveel honden die echt onze hulp goed kunnen gebruiken, we doen ons best om ze allemaal te helpen, maar dat lukt niet altijd natuurlijk. Je kan niet overal zijn. Soms rijden we wel langs een hond die niet een van onze vaste klanten is, maar dan stop ik toch.’ Vandaag is Marcia op stap met haar vijf kinderen, het is gezellig druk in de auto en iedereen heeft zijn ogen op de weg, in het geval er een nieuwe hond zou opduiken. Nog voor de auto goed en wel stilstaat in de Condorstraat, komen de trouwe viervoeters al in volle snelheid aanrennen. Het is tijd voor het diner, en dat weten de honden maar al te goed.

‘Honden zijn gewoontedieren’, zegt Ashruf, ‘ze weten dat we komen en verzamelen zich op de plaatsen waar we passeren.’ Al van zolang ze zich kan herinneren zorgt Ashruf voor het welzijn van de straathonden, sinds zes jaar doet ze dat met de Henk Abrahams stichting. De inmiddels overleden Enrico ‘Henk’ Abrahams, vroegere directeur van Bureau voor de Staatsschuld, heeft zeker 25 jaar lang elke dag heel veel straathonden in Paramaribo en omstreken voorzien van een goede portie voeding. Er werd elke dag thuis bij hem voor de honden gekookt. Nadien trok hij de straat op om de straathonden te voorzien van een maaltijd. ‘De mogelijkheid om honden op te vangen is er gewoon niet, want Abrahams was, en wij zijn nog steeds, beperkt in ruimte. Dus worden de honden op straat gevoed’, zegt Ashruf. Toen Abrahams zes jaar geleden plotseling overleed, besloot Ashruf de zorg voor de straathonden verder te zetten. ‘Met toestemming van zijn familie heb ik toen de stichting opgericht onder zijn naam. In de eerste instantie deed ik het heel lang alleen, maar gaandeweg meldden vrijwilligers zich aan.’ Tot op de dag van vandaag komen de honden nog steeds samen op bepaalde tijdstippen, wachtend op hun maaltijd.

In totaal telt de Henk Abrahams stichting twintig actieve vrijwilligers. ‘Het woord vrijwilliger spreekt voor zich, dus mensen zijn dan ook vrij om te beslissen hoeveel dagen ze zich willen inzetten voor de straathonden, wanneer ze dat willen doen en waar’, zegt Ashruf. Een vrijwilliger kan ervoor kiezen om het eten te maken, de straat op te trekken en honden te voederen, of een combinatie van de twee. Wie niet veel tijd heeft, kan zich op afspraak beschikbaar stellen. Zelf trekt Ashruf elke dag de straat op en coördineert ze de vrijwilligers. ‘Zo zorgen we er samen voor dat bijna alle honden in Paramaribo en omstreken elke dag wat te eten krijgen,’ zegt ze, ‘we kunnen jammer genoeg niet in alle gebieden aanwezig zijn, maar we doen wat we kunnen.’

En dat doet de Henk Abrahams stichting met de toepassing van het TNR-systeem. Trap, Neuter, Return, ofwel vangen, steriliseren/castreren en terugplaatsen. ‘Het is niet gemakkelijk om sommige honden te vangen, een vangkooi werkt niet altijd en soms duurt het wel twee uur voor een slaapmiddel begint te werken’, aldus Ashruf. Voornamelijk de nieuwe, jonge honden zijn heel moeilijk te vangen. ‘Sommige zijn heel schuw, het is soms moeilijk, maar we geven niet op, we zullen ze vangen’, zegt een overtuigende Ashruf. Nadat de honden zijn gevangen worden deze gecastreerd of gesteriliseerd en terug op straat geplaatst. ‘We proberen natuurlijk eerst altijd een thuis te zoeken voor we ze terug op straat plaatsen, maar als dat niet lukt, hebben we geen andere keus’, zegt Ashruf. ‘Wanneer we ze terugplaatsen, doen we dat in een gebied waar we weten dat er eten of drinken te vinden is, zodat ze ook voor zichzelf een beetje kunnen voorzien.’

Ook Jeroom en Anita Duttenhofer hebben al zestien honden van op het straat onder hun hoede genomen. ‘Er is nergens anders nog plaats, niemand moet ze hebben. Als vrijwilliger aan de slag gaan bij de Henk Abrahams stichting is het enige wat we nog meer kunnen doen’, zegt Jeroom. Koken voor de honden en de straat op gaan voelt voor het koppel helemaal niet aan als een opgave, maar eerder ontspanning. ‘Het is helemaal niet zoveel moeite om wat rijst klaar te maken en je krijgt er zoveel voldoening voor terug. Het geeft zo een goed gevoel om te helpen’, zegt Anita.

Terwijl Marcia al een oude bekende is voor de straathonden, gaan Jeroom en Anita vandaag voor de vierde keer de straat op. Twee keer per week stelt het koppel zich verantwoordelijk voor het voederen van de honden op en rond de vuilnisbelt, zo maken ze elke keer zeker 20 honden gelukkig. Anita loopt helemaal vol van vreugde terwijl ze toekijkt hoe de honden gretig van haar klaargemaakte maaltijd genieten. Tussen het voederen door is er genoeg tijd voor een hartverwarmende knuffel hier en daar. ‘De honden zijn je zo dankbaar, dat zie je gewoon.’ Wanneer ze even heen en weer de vuilnisbelt oploopt, zijn er enkele trouwe viervoeters die haar op de hielen volgen. Maar Anita kijkt er op toe dat elke hond wat te eten krijgt en niet alleen de grote jongens kunnen genieten van de maaltijd. Ook Marcia speelt vaak als bewaker wanneer ze de honden gaat voederen. ‘Sommige honden achtervolgen je auto naar je volgende voederplaats, in de hoop nog wat eten te krijgen. Dan moet je streng optreden, want het is wel de bedoeling dat elke hond eten krijgt.’ Jammer genoeg is er niet altijd genoeg eten voor iedereen. ‘Je kunt nooit voorspellen hoeveel honden je gaat tegenkomen, vandaag zijn alweer meer honden dan vorige week. Er is een nieuw nest puppy’s bijgekomen. Nu ik dit weet, maak ik voor volgende week meer rijst klaar’, zegt Anita.

‘Er moet meer sociale controle komen, we moeten elkaar helpen en het probleem samen oplossen.’

Ondanks het feit dat er nog steeds puppy’s bijkomen, merkt Ashruf wel een vooruitgang over de jaren. ‘Het is natuurlijk een proces en het probleem kan niet worden opgelost van de ene dag op de andere. We zijn nu de babystapjes aan het maken. Ik heb nog hoop voor de toekomst.’ Dankzij Facebook kan de stichting een groter publiek aanspreken. ‘Je merkt aan reacties op Facebook dat steeds meer mensen zich het leed van de straathonden aantrekken, dat ze willen helpen. Laatst hebben we een foto geplaatst van een lege grote vriezer toen ons eten op was. De reacties waren ongelooflijk, bedrijven, jongeren en ouderen, van alle kanten kwamen donaties. Nu zit onze vriezer weer vol. We worden nog steeds stil als we eraan terugdenken.’

Samenwerken is de weg naar succes. ‘Vaak gebeuren dingen uit onwetendheid, omdat mensen denken dat dieren dingen zijn. Er moet meer sociale controle komen, we moeten elkaar helpen en het probleem samen oplossen. Als je iets ziet bij de buren, ga rustig praten. Wijs hen op een vriendelijke manier op het feit dat een hond niet de hele dag in de zon aan een korte ketting kan blijven zonder water.’ Zorg voor dieren is een gedeelde verantwoordelijkheid. Als we zorgvuldig omgaan met onze trouwe viervoeters zullen we ook straten hebben: hondenvrij, kadavervrij, blijven onze vuilniszakken gesloten voordat die opgehaald worden.-.