Aquacultuur kan niet zonder visvangst
Annegreet Van Puyvelde
30 maart 2011
Volgens cijfers van het Wereldnatuurfonds (WWF) wordt wereldwijd ongeveer tachtig procent van alle commerciële vissoorten bedreigd met of getroffen door overbevissing. Daardoor krijgt de natuurlijke populatie niet voldoende tijd om zich te herstellen. In Europa lopen de cijfers zelfs op tot 88 procent. Een ander probleem voor de wereldwijde vispopulatie is de bijvangst. Tijdens het vissen worden naast de beoogde vissen ook andere zeedieren opgevist. Die dieren sterven volgens het WWF een onnodige dood. Het schat het aandeel van bijvangst in de wereldwijde visvangst op veertig procent.
Uit het statusrapport over visserij en aquacultuur in 2010, van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN (FAO), blijkt dat de visconsumptie en bijgevolg de vraag naar vis blijven stijgen. Aquacultuur wordt vaak naar voor geschoven als een alternatief voor visserij. Vissen kweken in een gecontroleerde omgeving in de plaats van ze in het wild te vangen, lijkt inderdaad een oplossing voor bovenstaande problemen. Maar zo eenvoudig is het niet, zegt Jean Dhont van het Laboratorium voor Aquacultuur van de Universiteit Gent. Op 4 maart 2011, tijdens de oceanenweek van de vzw Sea First Foundation, gaf Dhont een lezing over de weg naar duurzame aquacultuur.
Hij had het onder andere over de “vismeel- en visolieparadox”: ‘Een belangrijk deel van aquacultuur is gebaseerd op het gebruik van vismeel en visolie in het voeder. En die komen voort uit de gangbare visserij. Als de visserij stagneert of daalt, dan zie je bijgevolg ook een belangrijke voedingsbron voor de aquacultuur stagneren of dalen.’ Geen aquacultuur zonder visserij, aldus Dhondt. Voorlopig toch. Overschakelen op een meer vegetarische voeding ligt immers niet voor de hand: de algen die de vissen eten, bevatten relatief weinig van de voedingsstoffen die de vissen echt nodig hebben. Massaal algen kweken of opvissen, is bovendien erg duur. ‘Er zijn de voorbije jaren wel grote inspanningen geleverd om het aandeel van visolie of vismeel in het visvoeder voor aquacultuur terug te dringen. Concreet wordt er onderzoek gedaan naar het vervangen van die visolie en vismeel door synthetische producten. Dat is theoretisch al min of meer mogelijk, maar voorlopig nog niet betaalbaar.’