“‘Beyond 2014: 600 miljoen nieuwe jobs’

In een openingsfilm wijst de organisatie nog eens op het belang van de jeugd. Enkele jongeren delen in een videoboodschap hun problemen met het publiek. Dat is niet even unaniem enthousiast over de jeugd. ‘Mijn studenten zijn net apen. Ze weten niks van de wereld’, zegt een Europese vrouw enkele zetels verderop tegen een collega. ‘Ze denken dat ze in de jaren zeventig leven. Toen had hun wereldbeeld nog kunnen kloppen.’ Haar gesprekspartner knikt instemmend.

De aandacht wordt algauw opgeëist door Nova Riyanti Yusuf, een Indonesisch parlementslid met een diploma psychologie. ‘Politici komen en gaan, en er is niet veel tijd om voor rechten te vechten. Dit is een goed moment om ambitieus te zijn, neem niet alleen selfies.’ Haar inspirerende speech zet de toon.

Ahmad Alhendawi, VN-Secretaris-Generaal van de Gezant voor Jeugd, volgt haar op. ‘Ik haat het wanneer men zegt dat we jongeren moeten ondersteunen. We moeten in de jeugd investeren.’ Ook Laura Schoh, van de Oostenrijkse Nationale Jeugdraad, doet haar duit in het zakje. ‘Onzekerheid creëert stagnatie. Jongeren zitten vast en kunnen geen plannen maken, zich niet ontwikkelen. Daar moet iets aan gedaan worden.’

Het belang van de jeugd

Van de 2 miljard jongeren tussen 15 en 24 jaar, leeft zo’n 89 procent in de ontwikkelingslanden, een enorme uitdaging voor de betrokken naties. Volgens de Wereldbank zullen er de komende vijftien jaar 600 miljoen jobs gecreëerd moeten worden om de werkloosheidsgraad constant te houden.

‘Jongeren moeten meer betrokken worden, zegt Alhendawi. ‘Amper één procent van de parlementsleden ter wereld is jonger dan 35.’ Een duizelingwekkende ondervertegenwoordiging.

Tientallen landen, tientallen problemen

Iedereen gaat akkoord dat er iéts gedaan moet worden, maar wat, daar zijn de meningen over verdeeld. Tijdens de tweede zitting stelt Rachel Snow, één van de leidende auteurs van het Globale ICPD Rapport, voor de jeugd te “groomen” door de private sector ruimte te geven. De Zuid-Amerikaanse delegaties smaken het duidelijk niet.

Jean Wyllys, het tweede openlijk homoseksuele parlementslid van Brazilië, geeft zijn mening. ‘De samenleving bestaat uit verschillende klassen. Die verschillen moeten gerespecteerd worden. Uiteenlopende problemen vergen een diverse aanpak.’

Een Boliviaanse collega komt harder uit de hoek. ‘De extreme armoede in mijn land daalt dankzij het socialisme. Wij willen geen kapitalistisch systeem. Alleen solidariteit kan de problemen oplossen. Dekolonisatie is het antwoord!’

Het zwarte continent

Ook de Afrikaanse delegaties uiten hun bezorgdheid. Zimbabwaans parlementslid Chimedza Paul: ‘Wat voor zin heeft het in human resources te investeren als alle geschoolde Afrikanen naar Europa vertrekken? Er is een enorme braindrain aan de gang.’ Applaus klinkt op.

Moussa Zangaou van Niger: ‘Investeringen in anticonceptiva zijn nodig. Wij kennen een bevolkingsgroei van 3,3 procent.’ Er leven vandaag zo’n vijftien miljoen mensen in het land; tegen het huidige tempo zou dat aantal tegen 2050 oplopen tot bijna zestig miljoen. Een verviervoudiging. ‘Family-planning is cruciaal. Wat voor toekomst heeft een land waarin kinderen andere kinderen opvoeden?’

Een andere Afrikaans parlementslid maakt een kanttekening: ‘Leidt family-planning niet tot vergrijzing zoals in Europa? En zoja, hoe kan Afrika dan de kosten dragen?’

De vergrijzing is een reëel probleem voor Europa, dat ook Oost-Azië boven het hoofd hangt. Azië heeft kleinere economieën wat het probleem alleen nog maar vergroot. En Afrika reikt economisch nog niet tot aan de knieën van de Aziatische groeilanden…

De afgevaardigde van Kirgistan is duidelijk niet tevreden over de richting van het debat. ‘Vertel ons minder over de problemen, en meer over oplossingen!’

Over partijgrenzen werken

Claire Moore, Australisch parlementslid wijst op het belang van all-party groups. Gelijkgezinde parlementsleden doen samenwerken, over de partijgrenzen heen, kan concrete resultaten opleveren, zonder dat de leden moeten vrezen voor een afstraffing door hun oudere electoraat. Dat vormt immers vaak (toch in vergrijsde landen) een serieuze rem op verregaande maatregelen. Coöperatie is het sleutelwoord. ‘We moeten de hand reiken aan de gemeenschappen en het risico van politieke afrekening nemen.’