“‘De aarde beeft in Bali’

Halsoverkop naar ons terras gestommeld, afgewacht tot alle andere mensen naar buiten liepen, maar dat gebeurde niet :-) we stonden daar maar vrij alleen, in ons onderbroek! Op dat moment was het ook al ongeveer gedaan, dus zat er niet veel anders op dan terug naar binnen te gaan en… proberen te slapen! Yeah right… Twee uur lang heb ik nagedacht over hoe en waar we best naartoe zouden vluchten als er weer beweging kwam en bedacht dat we dan een fles water moesten meepakken :-) en in de rijstvelden moesten gaan staan. Als we daar geraakten, tenminste…
En Tom maar lekker doorslapen, want ‘hij had het voorspeld en wist dat het niet zo erg ging zijn’ :-) Ik heb zowaar ne Nostradamus aan den haak geslagen. Ene die nog goed past in het Hindoeistische verhaal ook: ‘s morgens wisten ze hier doodleuk te vertellen dat de aarde alleen de wissel van twee seizoenen had aangekondigd. Dat gaat namelijk zo… Ooooooh how I wish I could believe!! Knowledge is the power he…?! A pain in the ass, ja! Meer dan duizend bevingen per jaar, zei iemand. We zijn twee weken ver…
Anyway, iedereen ongedeerd en voor de rest alles prima. Snikheet, supervochtig, hypertropisch, zeer scheun, maar ook toeristisch en vervuild. Momenteel worden er blijkbaar wel heel veel projecten opgezet, zowel op Bali als op nationaal niveau, om het gebruik van plastiek (zakken, flessen, rietjes…) te verminderen, maar als we het zo zien, is er toch nog veeeeeeel werk: hopen afval in rivieren, dalen, velden, straten… en de ingebakken gewoonte van mensen om overal rommel op straat of eender waar te gooien. Hoe het hier zit met de afvalophaal-kalender, daar ben ik nog niet achter, maar als die lijkt op die van Guatemala, dan is het niet verwonderlijk dat er zoveel rommel op straat beland.
Gelukkig neemt dat niet weg dat de mensen heeeeeeeeeeeeeeeel vriendelijk zijn…! Het verhaal van de immer vriendelijke Aziaat is in het geval van Bali alvast geen urban ledgend. Iedereen lacht hier precies 24/7 zijn tanden bloot, is heel behulpzaam, geinteresseerd, zacht en tot nu toe helemaal niet opdringerig of bevooroordeeld. Of dat iets met de cultuur of de godsdienst te maken heeft, dat weet ik niet, maar ook die zijn alvast heel interessant. Mensen beleven hun religie zeer intens.
Dagelijkse offeringen op de stoep en op de kleine en grote offerplaatsen, dagelijkse (dans)feesten met gamalan-muziek (een soort symphonie van vele ofrinstrumenten en ander slagwerk, dat eindeloze, iets of wat aritmische, maar mooie djingel-djangel produceert) en de geur van wierook altijd en overal. Heel fijn allemaal en prachtig kleurrijk.
Momenteel zijn we druk bezig met ons visum en ons vliegtuigticket in orde te brengen. Het is geen sinecure om hier in Indonesie een jaar legaal te verblijven, en al helemaal niet goedkoop en romslomploos. Na twee dagen mailen, bellen, blogs lezen, agenten bezoeken, kantoren binnenwaaien, mensen uithoren, recapituleren en afwegen, hebben we waarschijnlijk een goeie en redelijke manier gevonden om ons visum een jaar in orde te houden. Wat ook betekent dat we snel richting Yogyakarta kunnen bussen om daar een paar weken intensieve taalcursus Indonesisch te volgen.
Ik hoop dat dat goed gaat opschieten, want het spreken met de mensen buiten de toeristische plaatsen is niet evident. Gelukkig kent Tom al wat woorden Indonesisch (en Balinees) hetgeen het ijs snel breekt, maar daar stopt het dan ook… en daar begint meteen de non-verbale communicatie met alle misverstanden, betekenisloos instemmend ja-geknik en de gebruikelijke schapenlach tot gevolg. Zeer leuk en grappig soms, maar overwegend wel frustrerend en vooral jammer. Hopelijk binnen twee maand dus een mail in Bahasa!
Na het heel toeristische Ubud en omstreken (waar we ondertussen weer zijn aanbeland) zijn we er een paar daagjes met de brommer op uit getrokken, naar een dorpje in de bergen en naar de zee. Racen in de gietende tropische regen, bergen op en bergen af, oceaan in en oceaan uit, meren langs, apen voorbij, putten door, koken in natuurlijke hotspings, slapen op een bed dat kon doorgaan voor een lekkend waterbed (we verbleven in een microklimaat met een vochtigheidsgraad van misschien wel 700!) en nasi champur vreten langs de weg! Leuk Leuk Leuk… Ik zou zeggen: meer van dat!!
En wie weet binnenkort wel op Sumatra…
Ooooooooh wat zou ik graag met de orang-oetans gaan werken in SOS (Sumatran Orangutan Society). Een ngo die zich inzet voor het behoud en de heraanplanting van het tropisch regenwoud op Sumatra. Een gebied waar in twintig jaar tijd 80% van de habitat van de orang-oetans is vernield, grotendeels door illegale houtkap, illegale bosbranden en het aanleggen van nieuwe wegen. Houtkap onder andere om te voorzien in de immense wereldwijde vraag naar hout en biodiesel. De ontgonnen gebieden worden de laatste decennia massaal gebruikt voor het aanplanten van oliepalmen - een of andere west-afrikaanse palmboom waaruit palmolie wordt vervaardigd.
Deze palmolie wordt gebruikt in ontelbaar veel consumptie- en cosmeticagoederen en dient als basis voor de felbegeerde biodiesel, waarvan het Westen met stip de grootste afnemer is. Door het verdwijnen van het regenwoud (Indonesie heeft nog 10% van het werelds resterende tropisch regenwoud op zijn grondgebied) zijn er ontzettend veel dieren en locale gemeenschappen in gevaar, waaronder de Sumatraanse olifant, de Sumatraanse tijger, de Sumatraanse neushoorn, de Sumatraanse Orang-oetan en een of ander luipaard :-) En dat terwijl er blijkbaar al hectaaaaaaaren land braak liggen, waarop palmen zouden kunnen worden geplant en er nog een hele reeks andere alternatieven voor handen zijn (dewelke ik nog niet ken).
Enfin, het oude, maar daarom niet minder aangrijpende en dwingende verhaal dus… waar ik heel graag meer over zou willen weten en mijn tijd aan zou willen besteden.
Voor wie wil: http://www.nlbif.nl/search_results.php?search=biodiesel&category=news%20articles (een interessant forum) en http://www.orangutans-sos.org/campaigns/palm_oil_and_biofuels/ (deel van de website van SOS over palmolie en biodiesel) - ook alternatieven die worden voorgesteld.
Vandaag een mail gestuurd naar de coordinator op Sumatra en er al van aan het dromen om een groot deel van de tijd door te brengen in dit (naar horen zeggen) schittende deel van Indonesie. Kinderen en locale gemeenschappen onderrichten over het belang van het woud, illegale houtkappers en bedrijven aanschrijven over de gevolgen van hun acties, politici aanmanen om meer druk te zetten op het naleven van de wetten omtrent illegale houtkap en het uitmoorden en verhandelen van apen, nieuwe boompjes aanplanten in gekapt gebied, alternatieven promoten ter vervanging van de illegaal gewonnen palmolie en misschien vriendjes worden met de laatst overblijvende bosmensen van Indonesie. … Sounds great!
Maar goed, dit is allemaal nog lang niet in kannen en kruiken en wie weet is het daar wel heel stom op Sumatra :-) en wil mijn lief niet mee, dus ik probeer mijn voetjes op de grond te houden (als die er binnenkort weer niet worden afgeschud!) en mijn dromen in te tomen. Maar… tis al te laat!! Vannacht lekker rollebollen en durians eten met mijn nieuwe oranje vrienden!