“‘De nacht in Palermo’
Het is vrijdagavond. Er is geen ontkennen aan. Uit alle boxen, vanuit alle hoeken en kanten, knalt muziek. Ik hoor minstens vier verschillende nummers elkaar verkrachten. Dit is Vucciria, een levendige buurt niet ver van mijn hostel. Ik ben vroeg, ze zijn nog heel wat volk verwachtende. Toch staat er al heus wat volk bijeen getroept. Buiten. De bars hebben geen zitplaatsen binnen. Hier is het altijd zomer. Tenminste in het hart van de Italianen.
In een poging mijn innerlijke rust te versterken, wat te kunnen schrijven en eventueel opinies van de lokale bevolking bijeen te rapen, stap ik de eerste de beste cocktailbar binnen. 2,5 euro voor een cocktail, daar kan een mens niet voor sukkelen. Het blijkt al snel dat ik niet echt te kiezen heb. De ‘beste’ wordt me opgedrongen. Althans, dat is toch hoe ik het Italiaans verstond want Engels spreken ze hier bijna niet.
Vijf minuten later zie ik mezelf betalen voor dat bekertje cocktail bij een mooie Italiaan die voor mijn neus een gigantische joint staat te krullen. Buiten slaan de verschillende etensgeuren me in de neus. Panino con panelle, broodjes met allerhande vleessoorten, schaaldieren,… Standjes vol. Ze zullen de ganse nacht op hongerige monden wachten.
Het reisgevoel sluipt mijn lichaam binnen. Maar kan ik eraan toegeven? Ik ben hier met een mezelf opgelegd doel, niet om te feesten of de schoonheid van Sicilië te ontdekken. Of mag ik dit combineren? Is het mogelijk overdag pijnlijke verhalen te aanhoren en die ‘s avonds te ‘verwerken’ bij pot en pint? Verscheurdheid. Wat is de correcte houding? Is er een correcte houding? Hoe doen andere mensen dit? Hoe ga ik moeten omgaan met wat ik hoor of niet hoor. Met wat ik meemaak of niet meemaak.
“Er is een enorme frustratie hier bij de Italiaanse bevolking”, vertelde de Nederlander. Ik heb maar twee opties; praatgrage Engels sprekende Italianen ontmoeten of mezelf een spoedcursus Italiaans aanleren. Morgen moet ik blijkbaar de eigenaar van de youth hostel te pakken krijgen die wellicht weet waar de vluchtelingen van het in opspraak geraakte centrum in Lampedusa zijn heen gebracht. Daarnaast werd me een buurt in Palermo aangeduid waar veel Afrikaanse vluchtelingen verkeren, en een hostel in het zuiden van Sicilië nabij de haven waar veel vluchtelingen uit Lampedusa vertoeven. Mijn aanknopingspunt is er alvast en ik kan niet wachten tot het morgen is.
De tweede cocktail staat voor mijn neus. Ik heb een nieuw brouwsel gekregen van de lieve bardame. Het lijkt op baileys met een soort aardbeienprak. Ik drink (en eet) wat me opgedragen wordt. En zo voelt het toch een beetje als Afrika aan.
De mooie Italiaan van daarnet blijkt een Tunesiër. Maar we vinden geen gemeenschappelijke taal. Lost in translation. Hoe jammer. En in het thema van mijn onderzoek speelt plots ‘Wake me up’.
De clip is de moeite van het kijken waard!
Ondertussen is de nacht nog jong en zo is de bevolking. De adrenaline die ik een aantal uur geleden nog ontbrak is nu aan het gieren door mijn lijf. Ik ben er ongelooflijk klaar voor.