“‘‘Ik zou gelukkig zijn mocht ik daar sterven.’’
Vrijwel wekelijks organiseert ‘Popular Campaign for the Security in the Bufferzone’ betogingen in die bufferzone, de strook land langs de grens Gaza-Israël. Op deze manier willen ze zich blijven verzetten tegen de controle van Israël op de toegang tot hun land. Het is een ondersteuning voor de landbouwers die geconfronteerd worden met gewelddadig optreden wanneer zij en hun families hun landbouwgrond in en langs de bufferzone bewerken.
Vanop een afstand van 500 meter nadert een kleine groep demonstranten langzaam ‘the fence’, het zwaar bewaakte hekken dat de feitelijke grens vormt tussen Gaza en Israël.
Voorzien van spandoeken en microfoons waardoor ze hun boodschap scanderen, komen de betogers tot op 150 meter van de afsluiting waarachter vier militaire jeeps reeds klaar staan om in te grijpen. Israël verbiedt de Palestijnen om hùn (Palestijnse!) grond in deze zone te betreden. Gezien het reële risico om op deze afstand neergeschoten te worden blijft de groep samen en ze beslissen om niet dichter te gaan.
Eén van de demonstranten, de 19 jarige Ahmed, deelt deze beslissing blijkbaar niet en verlaat de groep. Hij wandelt alleen verder, wuivend met twee Palestijnse vlaggen naar de militairen achter het hekken.
Met gestokte adem kijkt iedereen toe, het Israëlische leger gebruikt hier immers enkel scherpe munitie. Op 75 meter van het hekken zet hij zich neer, blijft daar zitten, plant er zijn Palestijnse vlag. Na tien minuten keert hij terug op aandringen van de groep.
Een week later tref ik Ahmed en vraag hem naar het waarom. Het leek me een suïcidale actie en ik vraag me af wat er zich in het hoofd van deze jongeling afspeelde.
‘We leven onder bezetting. Niemand houdt van dit land zoals het nu is en de wereld zwijgt. We kunnen ons niet neerleggen bij het leven waarin Israël ons dwingt. Willen we deze bezetting zien eindigen tijdens ons resterende leven dan moeten we ons verzetten.
Een Palestijnse vlag planten op òns land is mijn wijze van verzet.
Ik deed dit voor Gaza en ik weet dat ik vermoord kon worden maar dat vormt voor mij geen probleem. Ik zou gelukkig zijn mocht ik daar sterven. Sterven als een martelaar is het enige wat ik kan doen voor dit land en mijn familie.’