Arundhati Roy over de dodelijke raid in India

Volgens minister van Binnenlandse Zaken Nanki Ram Kanwar kwamen vijftig tot zestig agenten om het leven. De aanslag vond plaats op zes april en is een van de bloedigste in de afgelopen jaren. De maoïsten lieten een politievoertuig ontploffen en beschoten nadien de toegesnelde agenten. Twee dagen eerder kwamen nog tien agenten in de oostelijke staat Orissa om. Toen lieten de rebellen een landmijn ontploffen.
De maoïsten hebben hun campagne opgevoerd nadat de politie vorig jaar in verscheidene staten een offensief tegen hen was begonnen, operatie Green Hunt. De zeventigduizend gestationeerde troepen in de Rode Corridor, het arme gebied dat door negen Oost-Indische staten loopt en waar de meeste maoïsten actief zijn, hebben als opdracht de junglekampen van de maoïstische rebellen te vernietigen.

In het nieuwsmagazine Outlook India publiceerde schrijfster Arundhati Roy eind maart een uitgebreide reportage over haar verblijf in het conflictgebied in centraal India. De maoïsten en de regeringstroepen bestrijden er elkaar al jaren, maar ook de inheemse volkeren zijn een belangrijke en vaak vergeten speler, vindt Arundhati Roy. Hieronder enkele belangrijke elementen uit Roys essay:
■ Langs de Indrawati rivier, het gebied dat wordt gecontroleerd door de maoïsten, zijn de dorpen leeg en leeft iedereen in de bossen. In de regio heb je langs de ene kant de gewone burger die bewapend is met traditionele wapens. Zij worden ondersteund door de maoïsten die een bijzonder en gewelddadig verleden hebben. Langs de andere kant heb je de paramilitaire troepen. Zij bezitten veel geld, vuurkracht, hebben de media achter zich en worden beschreven als een groeiende supermacht.

■ Beide partijen bevechten elkaar al sinds eind jaren zestig en kennen elkaars tactieken. Telkens leek het alsof de maoïsten waren verslaan of zelfs uitgeroeid. Maar elke keer hebben ze zich herenigd en organiseren ze zich beter, zijn ze kordater en hebben ze meer invloed in het oosten, midden en zuiden van het land. Hun doel is om de regering van India ten val te brengen en ze vechten voor de rechten van arme boeren en landloze arbeiders.
■ Velen denken dat de oorlog louter gaat tussen de maoïsten en de regering van India. Maar de inheemse volkeren, die een geschiedenis hebben die het ontstaan van de maoïstische beweging (of naxalieten) met duizenden jaren voorafgaat, worden vaak vergeten. Nu heeft de volksopstand zich weer verspreid over de bossen van Chhattisgarh, Jharkhand, Orissa en West-Bengalen. Deze staten vormen de thuisbasis van miljoenen Indiase tribals.
■ In 1950 werd de Indiase grondwet aangenomen. Dit was een tragische dag voor de inheemsen in India, schrijft Roy. Die grondwet ontzegde hen de traditionele rechten tot bosproductie en criminaliseerde hun hele manier van leven. In ruil voor het recht tot stemmen, nam het de stammen hun recht op levensonderhoud en waardigheid af.
■ Door het bouwen van dammen, de exploitatie van mijnen en het opstarten van irrigatieprojecten moesten in het verleden steeds meer mensen hun woningen en thuis verlaten. Meer dan dertig miljoen mensen werden verplaatst, enkel al voor het bouwen van dammen. De regering schijnt niet veel medelijden met hun te hebben, en vindt dat ook zij hun steentje moeten bijdragen aan de ontwikkeling van het land.
■ De Indiase regering en de paramilitaire troepen steunen ook paramilitaire burgerbewegingen zoals Salwa Judum. Die groep werd opgericht door de overheid in Chhattisgarh om de naxalieten te bestrijden, maar is verantwoordelijk voor verkrachtingen, moorden en het afbranden van dorpen.
■ De militaire troepen worden almaar versterkt. Ondertussen wordt de politiemacht omgevormd tot een leger om het op te nemen tegen ‘de terroristen’. Er bestaan al enkele trainingsscholen waar dit gebeurt. “Fight a guerilla like a guerrilla” is het moto van de scholen. Er is een plan om nog 20 trainingsscholen bij te bouwen. Dit jaar studeren er al elke zes weken 800 politiemannen af op de oorlogsgezinde scholen.