Computermodel toont impact van moderne wereld op inheemse bevolking

Inheemse volkeren leven meestal al honderden jaren zonder dat ze contact hebben met de buitenwereld. Wetenschappers van Stanford University wilden kijken wat het effect is van de oprukkende moderne beschaving op oorspronkelijke bewoners en het land waar ze leven. Daarom ontwikkelden ze een computerprogramma dat het effect van activiteiten als ontbossing of de invoer van welzijnsprogramma’s zoals gezondheidszorg visualiseert.

Ze hopen dat het model een nuttig hulpmiddel kan zijn voor overheden en organisaties die nauw samenwerken met de inheemse bevolking.

Evenwicht

Inheemsen beheren ongeveer de helft van het onontwikkelde land op onze planeet. De jacht en de opkomst van leefgebieden zijn de voornaamste parameters die ervoor zorgen dat het evenwicht in de dieren- en de plantenwereld verandert. De uitbreiding van de steden zorgt voor wijzigingen op sociaal en ecologisch vlak.

De uitbreiding van de steden zorgt voor wijzigingen op sociaal en ecologisch vlak.

Om de impact van menselijke activiteiten te kunnen meten verzamelde een team onderzoekers van Stanford onder leiding van bioloog José Fragoso gedurende drie jaar informatie over lokale dieren- en plantensoorten, en demografische gegevens over de 10.000 inwoners van de regio Rupununi in Guyana. Dit gebied is de habitat van verschillende inheemse volkeren en een regio die bekend staat voor het intacte ecosystemen en de grote diversiteit aan zoetwatervis in de gelijknamige rivier.

Verlies van biodiversiteit

Met de verzamelde data ontwikkelden de wetenschappers een computermodel dat aantoont hoe toekomstige ontwikkelingsactiviteiten het volk, de bossen en de wilde dieren beïnvloeden.

Daarvoor analyseerden de onderzoekers vier van de meest voorkomende oorzaken van sociaal-ecologische verandering binnen inheemse gemeenschappen: de invoering van geavanceerde gezondheidszorg, de afbouw van traditionele religieuze gebruiken en rituelen, de aanleg van grote landbouwgebieden buiten de inheemse zones en de externe aanvoer van voedsel.

Simulaties over een periode van 250 jaar tonen aan dat agro-industriële ontwikkeling buiten de inheemse regio zorgt voor een verlies van biodiversiteit en het totale aantal planten en dieren binnen de inheemse zones.

Het kaalkappen van het omliggende land verlaagt volgens het computermodel de hoeveelheid dieren binnen de beschermde regio aanzienkijk, maar maakt de bossen binnen de regio dichter, waardoor er een nieuw evenwicht in het ecoysteem ontstaat.

Externe aanvoer van voedsel

De invoer van voedsel zorgt er volgens het model voor dat de bevolking sneller kan groeien, wat de druk op de dierpopulaties en de bossen echter verhoogt, omdat meer inheemse mensen gebruik maken van de natuurlijke bronnen binnen het systeem.

Uiteindelijk zal, aldus de uitkomst van de simulatie, het systeem volledig ineenstorten.

Uiteindelijk zal, aldus de uitkomst van de simulatie, het systeem volledig ineenstorten.

De oorzaak van de verstoring is volgens Fragoso de bevolkingsaangroei die uitgelokt wordt door de aanvoer van voedsel. Fragoso benadrukt dan ook de noodzaak van een zorgvuldig uitgekiend voedselprogramma rond de invoer van essentiële voedingsstoffen van buitenaf.

‘Het is belangrijk om voedsel aan te voeren maar de manier waarop het wordt geïntroduceerd zal uitmaken of het systeem stabiel blijft of ineenstort’, zegt Fragoso. ‘Het is slechts een model, maar het reikt wel een belangrijke sleutel aan om te begrijpen hoe de wereld te werk moet gaan.’

Fragoso adviseert de Braziliaanse overheid over het gebruik van het model om te bepalen hoe strategische en verantwoordelijke subsidieprogramma’s moeten ontwikkeld en geïmplementeerd worden.

Hij gelooft dat hulpprogramma’s in combinatie met culturele programma’s, onderwijs, kennis over visserij en wildbeheer inheemse mensen zal helpen om verbonden te blijven met hun land en hun cultuur om duurzaam met hun gronden om te gaan.