De boeken top 3 van Gie Goris

‘De laatste broer’ van Natacha Appanah

Natacha Appanah vertelt in haar Laatste Broer een verhaal dat opgetrokken is uit geweld: natuurgeweld, oorlogsgeweld, maatschappelijke ongelijkheid, familiaal geweld. Dat lijkt niet aantrekkelijk, en toch is deze kleine roman een literair pareltje. Het geweld is niet zozeer het onderwerp van het verhaal, maar het canvas waartegen de schimmige en ongrijpbare gedaantes van herinnering en schuld geprojecteerd kunnen worden. En het is net de vraagstelling over verantwoordelijkheid die van dit verhaal zo’n uitzonderlijke sterk boek maakt. Appanah bedient in deze roman niet de liefhebbers van een complex verhaal, maar de pelgrims van de menselijke ziel. Een lovenswaardige én geslaagde onderneming. (Uitgegeven door De Bezige Bij)

‘We gaan als het donker wordt’ van Sherko Fatah

De Iraaks-Koerdisch-Duitse schrijver Sherko Fatah gebruikt zijn eigen ervaringen met migratie, vluchten, oorlog en conflict als grondstof voor de roman We gaan als het donker wordt. Toch is het geen autobiografisch verhaal. Fatah gebruikt het genre van de avonturenreis als literaire motor voor een maatschappelijk urgente problematiek, namelijk de verwevenheid van ontworteling en radicalisering.
Dat Fatah een meesterverteller is, hoeft na de eerste tweeëneenhalve bladzijde verder geen betoog. Het mooie is dat hij dat meesterschap de volle lengte van de roman weet vol te houden. (Uitgegeven door Cossee)

‘Tussen de aanslagen’ van Aravind Adiga

Deze roman haalt het niveau van De Witte Tijger, al vraagt het boek wellicht een beetje meer inspanning van de lezer. Terwijl de Tijger een spannend opgebouwde roman was met verrassende wendingen, is deze Aanslagen in feite een collectie kortverhalen die allemaal in hetzelfde tijdperk en dezelfde Zuid-Indiase stad spelen. De sociale blik van de auteur is de lijm die de veelkleurige scherven werkelijkheid aan elkaar kleeft. Het resultaat is geen klassieke roman, maar een kaleidoscopische beschrijving van de kleinstedelijke wereld. Aravind Adiga levert zijn beeld van het leven zoals het in India is af met veel inleving, maar hij blijft een onbarmhartige chroniqueur van de kleine kanten van een grote natie. Gelukkig maar. (Uitgegeven door De Bezige Bij)