Dooiende permafrost is geen tikkende tijdbom

Satellietbeeld van de Omulyakhskaya- en de Khromskayabaai aan de Oost-Siberische zee. De ronde vlekken zijn dooivijvers. Die ontstaan doordat water vrijkomt tijdens het smelten van de permafrost.

NASA (cc0)

In de permafrost, de bevroren grond in Alaska, Canada, Siberië en Noord-Europa, zit bijzonder veel CO2 en methaan opgeslagen. Door de opwarming van de aarde kunnen die broeikasgassen vrijkomen.

Een tikkende tijdbom, werd lang gezegd. Over vijftien tot twintig jaar zou de permafrost zoveel gassen lossen dat dit het broeikaseffect nog kan versnellen.

Geen CO2-bom

Een nieuwe studie, die vandaag in het tijdschrift Nature verscheen, nuanceert dat beeld. ‘De data uit de syntheses die ons team heeft gemaakt, ondersteunen niet langer het beeld van de CO2-bom in de permafrost’, zegt klimaatwetenschapper David McGuire van het Instituut voor Arctische Biologie van de Universiteit van Alaska Fairbanks.

‘Onze syntheses laten zien dat de CO2 in de permafrost wellicht op een geleidelijke en langdurige manier zal vrijkomen, en dat het tempo waarin dit gebeurt wellicht vergelijkbaar zal zijn met die van de tropische ontbossing en haar gevolgen voor de koolstofcyclus.’

Netwerk

Dat men zich voordien wat verkeek op de CO2 in de permafrost, komt doordat het een zeer complex proces is en er lang weinig gegevens over bestonden. Een internationaal team van wetenschappers richtte daarom vier jaar geleden het Permafrost Carbon Network op.

Dat netwerk moet alle gegevens over de dooiende permafrost en de aanwezige CO2 samenbrengen. Op die manier willen wetenschappers een preciezer beeld krijg van hoeveel CO2 in de bevroren bodem zit en hoe snel en in welke vorm die zal vrijkomen als de bodem ontdooit.

Dooivijvers aan de Hudson Bay in Canada

Steve Jurvetson (cc by 2.0)