Gids voor medische hulp aan illegalen

Dat zegt Bart Deceuninck, stafmedewerker van het Vlaams Minderhedencentrum. ‘In die handleiding vinden OCMW’s, zorgverstrekkers en patiënten netjes alle regels op een rij. We beschrijven ook een reeks goede praktijken, want er zijn zeker OCMW’s die goede systemen hebben ontwikkeld om met dringende medische hulp om te gaan’, verduidelijkt Deceuninck.
Over het sociaal onderzoek, dat OCMW’s moeten uitvoeren als ze de gemaakte gezondheidskosten willen terugbetaald krijgen van de overheid, moet de federale overheid een omzendbrief opstellen waarin de inhoud van zo’n onderzoek goed omschreven wordt. ‘Nu kan over de inhoud van dat onderzoek nog discussie ontstaan’, zegt Deceuninck.

Met een kluitje in het riet

De organisaties willen niet langer dat mensen zonder papieren met een kluitje in het riet worden gestuurd wanneer ze dringende medische hulp nodig hebben. ‘Er is een wettelijke regeling voor dringende medische hulp, maar patiënten worden dikwijls van het kastje naar de muur gestuurd’, vertelt Deceuninck. ‘Soms ontstaat een pingpongspel tussen een OCMW en de arts, met de patiënt als kind van de rekening.’
Ook artsen, apothekers en ziekenhuizen kunnen de pineut zijn: zij blijven soms met onbetaalde facturen zitten. Dat probleem leidt tot grote voorzichtigheid, een kwalijke zaak voor de volksgezondheid.

Hulp schiet te kort

Médecins du Monde publiceerde gisteren een onderzoek waaruit bleek dat 15% van de illegalen die in België een beroep doen op dringende medische hulp, geweigerd worden. Zestig procent van de illegalen weet dan weer niet dat hij recht heeft op dringende medische zorgen. Eerder al bleek uit onderzoek van Artsen zonder Grenzen in de gesloten asielcentra in ons land dat de hulp te kort schiet.