Hondurese moeders en grootmoeders op zoek naar vermiste migranten

Sinds de jaren zeventig trokken al meer dan een miljoen Hondurezen naar de Verenigde Staten. Vooral sinds 1998 gaat het hard.

Veel gelukzoekers raken vermist. Niets vernemen de achtergebleven families nog. Ze gaan daarom zelf op zoek.

Een van de actiefste organisaties is het Comité van Familieleden van Migranten in de stad El Progreso (Cofamipro). Met veertig zijn, vooral moeders en grootmoeders. Ze hebben al meer dan zeshonderd verdwijningen gedocumenteerd. Meer dan 150 mensen hebben ze al teruggevonden.

Veel gelukzoekers raken vermist. Niets vernemen de achtergebleven families nog. Ze gaan daarom zelf op zoek.

Mensenhandelaars

De anderen blijven ze zoeken, ook al vermoeden ze dat die onderweg omgekomen zijn of in handen van mensenhandelaars zijn gevallen.

Op de radio hebben ze een eigen programma, Abriendo Fronteras (Grenzen Openen), op een katholieke zender. Ze geven migranten tips over de routes die ze kunnen gebruiken. En ze geven ook de berichten van migranten door aan hun familieleden in Honduras.

Oprichter van de organisatie Emeteria Martínez stierf vorig jaar, enkele maanden nadat ze haar dochter had teruggevonden die 21 jaar lang vermist was.

72 migranten vermoord

Het zijn eenvoudige vrouwen, vol hoop. Ze weten niet waar hun famiiliedleden zijn en delen elkaars ongerustheid. Ze steunen elkaar wanneer tragedies zoals het bloedbad van Tamaulipas, in Mexico, veel media-aandacht krijgen; vier jaar geleden werden daar 72 migranten vermoord, onder wie 21 Hondurezen.

Het bloedbad van Tamaulipas liet Honduras het andere gezicht van de migratie zien. Het maakte pijnlijk duidelijk dat migratie meer is dan geldzendingen van wie wel tot in de VS geraakt.

‘Het was als een nederlaag voor ons’, zegt Rosa Nelly Santos, lid van Cofamipro, die toen familieleden van de slachtoffers bijstond. ‘Je hoopt dat je kind het goed stelt onderweg, dat het de grens over geraakt, maar je verwacht niet dat het terugkeert in een kist.’

‘Je hoopt dat je kind het goed stelt onderweg, maar je verwacht niet dat het terugkeert in een kist.’

Zoeken van Guatemala tot Mexico

Elk jaar in september maakt het Comité deel uit van de karavanen van de Movimiento de Migrantes Mesoamericano die de hele migratieroute, van Guatemala tot Mexico, afgaan op zoek naar de vermisten.

Marcia Martínez, een andere dochter van de overleden oprichtster, gaat ook al drie jaar mee. ‘Ze volgen alle routes die de migranten volgen, vragen naar hen met affiches, zoeken antwoorden die anders nooit of te laat komen. Wanneer we dan een van de onzen vinden, is dat met geen woorden te beschrijven.’