Ingestorte emissiehandel zoekt nieuwe kopers

Sinds hun oprichting als gevolg van het Kyoto-protocol maakt de emissiehandel deel uit van de internationale klimaatverdragen. Zo kunnen rijke landen in het Noorden investeren in “uitstootbesparende projecten” in het Zuiden, zonder zelf hun eigen CO2-uitstoot terug te schroeven.

De belangrijkste markt is het Clean Development Mechanism (CDM) van de VN. Volgens voorzitter Hugh Sealy heeft CDM een geldstroom van 396 miljard dollar van de rijke naar de ontwikkelingslanden opgang gebracht. “Daar zijn we best trots op. Weinig ontwikkelingsbanken hebben zulke investering gedaan”, verklaart hij aan IPS.

Het is de VN-raamconventie over de klimaatverandering (UNFCCC) die projecten beoordeelt op hun efficiëntie om de uitstoot van broeikasgassen terug te dringen. Deze certificering dient als basis voor koolstofkredieten, die verkocht kunnen worden aan geïndustrialiseerde landen.

Passaatwind

“In de Caraïben bijvoorbeeld draaien veel van deze groene projecten rond windenergie, omdat de technologie bewezen is en de banken de risico’s begrijpen”, zegt Sealy, zelf uit de regio afkomstig. “Bovendien waait er een gunstige noordoostelijke passaatwind.”

Het gebied telt achttien CDM-projecten, maar slechts één project in Jamaica heeft een aanvraag ingediend voor certificatie binnen het systeem van koolstofkredieten, stelt hij. Wigton Windfarm, zoals dat project heet, heeft volgens Sealy de CO2-uitstoot met meer dan 52.000 ton per jaar verminderd in een eerste fase, en vervolgens met 40.000 ton per jaar in zijn tweede fase.

De uitdaging voor het Wigton-project, net als voor alle CDM-projecten momenteel, is de scherpe daling in waarde van de koolstofkredieten in de afgelopen jaren. Vier jaar geleden was zo’n krediet nog 104 dollar waard, vandaag is dat nog zo’n 50 cent.

Microsoft

Sealy verklaart dat de partijen van de UNFCCC recent zijn overeengekomen om de verkoop van koolstofkredieten open te stellen voor entiteiten die niet onder het Kyoto-protocol vallen. “Met dit akkoord kan iedereen — privébedrijf of regering – kredieten kopen als bijdrage in de strijd tegen de klimaatverandering.”

Zo kocht de Braziliaanse regering 40.000 koolstofkredieten om de Aardetop van twee jaar geleden (Rio+20) te “vergroenen”. Ze gaat hetzelfde doen voor de organisatie van het WK voetbal deze zomer. Ook Microsoft deed iets gelijkaardigs onder een ander compensatiesysteem binnen de UNFCCC door koolstofkredieten te kopen uit een project voor de bescherming van regenwoud in Madagaskar.

Economische crisis

Sealy wijdt het instorten van de emissiehandel aan de financiële en economische crisis sinds 2008, die in heel wat landen leidde tot een uitstootdaling. “Daardoor was er minder nood om uitstootrechten aan te kopen. Tegelijk waren de doelstellingen voor uitstootvermindering die deze landen zich hadden gesteld, al veel te laag in de eerste plaats.”

“De EU zegt dat ze mikt op 20 tot 30 procent minder uitstoot tegen 2030. Wetenschappers stellen dat de wereldwijde uitstoot moet pieken tegen 2020, om dan alleen nog maar de dalen. Anders kunnen we de opwarming van de aarde niet onder de 2°C houden. Dus op een gegeven moment zullen de geïndustrialiseerde landen wakker schieten en opnieuw een beroep doen op de enige wettelijke, internationaal erkende koolstofmarkt”, besluit de CDM-directeur.