Kindhuwelijken lijken onuitroeibaar in Pakistan

Zijn ‘vrouw’, inmiddels zichtbaar zwanger, wil haar naam en leeftijd niet noemen. Het jonge stel ziet niets abnormaals in de situatie. Hier in het district Rajanpur in Punjab, zijn vroege huwelijken de norm. Umrani’s vader, een kleine boer, zegt “trots” te zijn dat zijn zoon getrouwd is en “een schoondochter thuis heeft gebracht om de familie te dienen.”

Soortgelijke sentimenten klinken alom in het land met 180 miljoen inwoners, waar volgens de laatste cijfers 35,2 procent van de huidige getrouwde vrouwen in de leeftijd van 25 tot 49, getrouwd is voor haar achttien jaar. Volgens het Innocenti Research Centre van Unicef trouwt 7 procent van de jongens onder de wettelijke vastgestelde leeftijd in Pakistan. Families zoals Umrani zijn zich niet bewust, of staan onverschillig tegenover de wet die kindhuwelijken verbiedt.

Lage boete

Intazar Medhi, een advocaat in Lahore, zegt dat volgens een wet uit 1929 de huwbare leeftijd van meisjes zestien jaar is en die van jongens achttien. Die wet, die in elke provincie geldt, wordt echter nauwelijks gehandhaafd. Hoewel de regering in Sindh de wettelijke leeftijd onlangs ook voor meisjes verhoogde tot achttien jaar, blijft het moeilijk de diepgewortelde culturele gewoonte uit te roeien.

De straf op overtreding van de wet is laag: een boete van maximaal 1000 roepies (7,40 euro). Bovendien is de wet niet van toepassing op de duizenden niet-officiële huwelijken die dagelijks in het land gesloten worden. Zevenennegentig procent van de bevolking is moslim en huwelijken die onder de islamitische wetgeving worden gesloten, worden vaak niet geregistreerd bij de overheid. Veel stellen leven jaren samen zonder officieel bewijs van hun huwelijk, omdat de familie liever de formaliteiten omzeilt.

Dit gebrek aan registratie maakt het vrijwel onmogelijk voor de overheid om te schatten hoeveel “illegale” huwelijken er worden gesloten, of om verbintenissen te ontbinden die vaak op niet veel meer gebaseerd zijn dan de aanwezigheid van een geestelijke en enkele getuigen.

Intezar ziet een mogelijke oplossing in het voorbeeld van de provincie Sindh. Daar werd de de straf op illegale huwelijken verhoogd tot drie jaar gevangenisstraf en een boete van 332 euro. De huwbare leeftijd vaststellen op zestien jaar, kan volgens hem ook helpen. Op dat moment krijgen Pakistanen hun officiële identiteitskaart en dat maakt het gemakkelijker actie te ondernemen tegen degenen die verantwoordelijk zijn voor huwelijken van jonge kinderen. De overheid moet ook de registratie van geboorten verbeteren, zegt hij. Soms duurt het jaren voordat kinderen officieel geregistreerd worden.

Schuldaflossing

Volgens Sher Ali, een activist in Rojhan, is één wet niet voldoende om de eeuwenoude praktijk af te schaffen die diverse doelen dient in de traditionele Pakistaanse samenleving. Op het platteland, zegt hij, worden meisjes vaak uitgehuwelijkt om geschillen te beslechten of schulden af te betalen. Soms worden ze al ‘beloofd’ aan iemand voordat ze geboren zijn, waardoor hen een leven van dienstbaarheid in de familie van hun toekomstige man wacht.

Verschillende bevolkingsgroepen houden er verschillende standaarden op na om te bepalen wat een geschikte huwbare leeftijd is. In sommige regio’s in het zuiden van Punjab is een meisje huwbaar en geschikt voor moederschap zodra ze een volle kruik water kan optillen en op haar hoofd kan dragen.

In een land waar het jaarinkomen per inwoner rond 1000 euro ligt en 63 procent van de bevolking op het platteland woont, worden meisjes vaak gezien als een last voor arme gezinnen. Zij proberen zo snel mogelijk van deze meisjes af te komen.

Islam

Het grootste obstakel om een einde aan kindhuwelijken te maken, is wellicht de Raad voor Islamitische Ideologie (CII), een niet-officieel adviesorgaan van het parlement dat ook grote invloed heeft op de publieke opinie. Toen de regering van Sindh aankondigde de huwbare leeftijd voor meisjes te verhogen, noemde de voorzitter van de CII, Maulana Muhammad Khan Sherani, dat “een poging de internationale gemeenschap te plezieren door tegen de islamitische leer en praktijk in te gaan.”

De raad, die bestaat uit prominente islamitische geleerden, heeft er herhaaldelijk bij het parlement op aangedrongen af te zien van een minimumleeftijd om te trouwen. Hoewel het parlement zich niet hoeft te houden aan suggesties van de raad, beschouwen velen een advies min of meer als een ‘opdracht’. De herhaalde oproepen van religieuze groepen hebben geleid tot een situatie waarin meisjes tussen acht en twaalf jaar, en jongens tussen twaalf en vijftien jaar, geregeld als man en vrouw door het leven gaan, terwijl hun leeftijdgenoten nog op school zitten.

Javed Ahmed Ghamidi, een gematigde moslims die het land ontvluchtte na doodsbedreigingen van extremisten, zegt per telefoon dat de islam geen huwbare leeftijd specificeert. Daarom is het volgens hem aan de overheid om de noodzakelijke wetten op dit gebied op te stellen om burgers te beschermen. Hij is voor een wet die alleen huwelijken toestaat tussen mensen die oud genoeg zijn een huishouden te runnen en kinderen op te voeden. “Dergelijke wetten zijn niet in strijd met de religieuze leer”, benadrukt hij.