Latijns-Amerika op weg naar ‘nulhonger’

Honger en armoede de wereld uit helpen, zijn de eerste twee Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s) van de Verenigde Naties.

In 1990 leed 14,7 procent van de bevolking in Latijns-Amerika en het Caraïbische gebied honger. Meer dan 66 miljoen mensen waren niet in staat dagelijks voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen voor een gezond leven.

Het aantal hongerigen is inmiddels gedaald tot 34 miljoen, terwijl het percentage daalde tot ruim 5 procent. De bevolking groeide sinds 1990 met 130 miljoen mensen.

Millenniumdoelen

Latijns-Amerika en het Caraïbische gebied vormen de enige regio in de wereld die de doelstelling op het gebied van hongerbestrijding onder de Millenniumdoelen (MDG’s) haalde. De MDG’s liepen eind vorig jaar af. Het belangrijkste doel was het halveren van de armoede en honger ten opzichte van 1990.

De regeringen in de regio willen uiterlijk in 2025 een einde maken aan honger.

Voortbouwend op dit succes, willen de regeringen in de regio uiterlijk in 2025 een einde maken aan honger. Dat is vijf jaar eerder dan de SDG-doelstelling, die 2030 als streefjaar heeft. De landen hebben daarvoor diverse nationale programma’s opgesteld en afspraken gemaakt.

Hoewel het aantal armen en hongerigen in de regio afnam, is 7,1 procent van de kinderen jonger dan vijf jaar te zwaar. Bij volwassenen lijdt 22 procent aan zwaarlijvigheid. Graziano da Silva pleitte dinsdag tijdens een conferentie in Mexico-Stad voor duurzame landbouw, gewassen met een hoge voedingswaarde, gezonde voeding op scholen en voorlichting aan ouders over gezonde eetgewoonten.

Klimaat

Met de gevolgen van de klimaatverandering moet ook rekening worden gehouden, zei Graziano da Silva. ‘Gezien het feit dat het klimaat verandert – niet in de toekomst, maar nu – moeten regeringen inzetten op duurzaam gebruik van natuurlijke hulpbronnen, risicomanagement op het gebied van rampen en aanpassing aan de klimaatverandering.’

Tussen 2003 en 2013 verloor de regio 11 miljard dollar aan natuurrampen. Een derde van de bevolking woont in gebieden die een hoog risico lopen op natuurgeweld. Kleine boeren, of boeren die voor eigen gebruik telen, zijn met name kwetsbaar, zei Graziano da Silva. ‘Zij zijn sterk afhankelijk van het klimaat en ze hebben weinig capaciteit om te herstellen van natuurrampen.’