Libanon zakt verder weg: amper internet, noodnummers en zelfmoordlijn onbereikbaar

Libanon verkeert in zwaar weer met stijgende voedsel- en brandstofprijzen, gebrekkige toegang tot elektriciteit en een munt die elke dag minder waard is. Nu lopen de Libanezen het risico om nog twee essentiële zaken te verliezen: internet en mobiele telefonie.

Toen de medische hulplijn 140 – goed voor 560 oproepen per dag – vorige week uitviel, plaatste het Libanese Rode Kruis alternatieve nummers op Twitter en Facebook.

‘Het probleem is dat niet veel mensen toegang hebben tot internet, en daarom zullen ze dat bericht nooit lezen’, vertelt Nabih Jabr, adjunct-secretaris-generaal bij het Libanese Rode Kruis.

‘Mensen kunnen overlijden als de communicatie wegvalt.’

De alternatieve, van internet afhankelijke lijnen (VoiP) hebben minder capaciteit om oproepen aan te nemen, zegt hij. Ze lopen ook risico om te crashen als gevolg van een tekort aan brandstof om de transmissiestations van het staatsbedrijf Ogero Telecom van stroom te voorzien.

Communicatie valt weg

Omdat de failliete regering van Libanon worstelt om haar elektriciteitscentrales te laten draaien, krijgen huizen vaak maar een uur elektriciteit per dag. Degenen die het zich kunnen veroorloven, kopen diesel voor hun eigen generatoren.

Sinds 2019 leeft meer dan 80% van de bevolking onder de armoedegrens.

‘Als zowel reguliere lijnen als VoIP-gesprekken het laten afweten, dan kunnen mensen geen ziekenwagen bellen. Dat kan tot grote vertragingen in het ziekentransport leiden of als resultaat hebben dat mensen onveilig in burgerauto’s worden vervoerd’ zegt Jabr. ‘Kortom, mensen kunnen overlijden als de communicatie wegvalt.’

De minister van Telecom, Johnny Corm, waarschuwde eerder deze maand dat Ogero zou stoppen met het leveren van diensten in het hele land, tenzij het geld van de regering zou krijgen om diesel te importeren. Libanon riskeert dus zonder telefoon- of internetdiensten te vallen.

Dat zou het voor de bijna zeven miljoen inwoners van Libanon onmogelijk maken om te communiceren. Het zou banen en mogelijk levens kosten, in een tijd van ongekende ontberingen.

Sinds 2019 heeft het Libanese pond meer dan 90 procent van zijn waarde verloren, zijn de voedselprijzen meer dan elf keer gestegen en leeft meer dan 80 procent van de bevolking onder de armoedegrens.

Daarnaast zijn medewerkers van Ogero in augustus voor onbepaalde tijd beginnen staken vanwege onvrede over hun salaris. Hierdoor zijn voorlopig alle telecomonderhoudswerkzaamheden opgeschort.

Zelfmoordlijn niet bereikbaar

De enige zelfmoordhulplijn in Libanon, Embrace, heeft ook problemen. Door de problemen bij Ogero is de lijn soms de hele dag afgesloten, zegt Mia Atwi, president en mede-oprichter van Embrace.

‘Onze lijn is uitgevallen – en veel mensen die bellen, krijgen niet de hulp die ze nodig hebben’, zegt ze. Ze voegt eraan toe dat het aantal oproepen sinds 2020 is gestegen, toen er een enorme explosie was in de haven van Beiroet, en de pandemie en de economische crisis zwaar toesloegen.

‘Meer mensen hebben ons nodig nu ze worden geconfronteerd met de toenemende crisis en het gebrek aan gezondheidswerkers’, zegt ze. Daarmee verwijst ze naar de massale uittocht van artsen en verpleegkundigen die op zoek zijn naar betere kansen in het buitenland.

Het medische systeem van Libanon – ooit een van de beste in het Midden-Oosten – brokkelt af nu ziekenhuizen en operatiekamers te kampen hebben met vertrekkend personeel, bovenop gigantische financiële tekorten.

Veel Libanezen worstelen met depressie en burn-out, maar therapie is voor de meesten onbetaalbaar geworden nu de inkomens krimpen. Dat zeggen therapeuten in de geestelijke gezondheidszorg.

Peperdure telefoontjes

‘Het is een cruciale fase en we moeten zoveel mogelijk mensen helpen’, zegt Atwi. Ze geeft nog mee dat steeds meer suïcidale bellers vragen aan de operatoren om hen terug te bellen zodat ze gratis kunnen praten. ‘Maar nu, met de constante storingen, kunnen we geen oproepen ontvangen of mensen terugbellen.’

De prijsstijging in juli maakte breedband onbetaalbaar.

Vijfvoudige prijsstijgingen – die in juli zijn ingevoerd om Ogero brandstof te laten importeren – maken telefoongesprekken voor velen onbetaalbaar.

Een telefoonkaart van 16 GB kost nu 220.000 LBP (ongeveer 6 euro), dat is een stijging van 40.000 LBP (ongeveer 1 euro) in augustus alleen al.

Blijf op de hoogte

Schrijf je in op onze nieuwsbrieven en blijf op de hoogte van het mondiale nieuws

 eMO*: 1 keer per week het beste van MO*  MO*Mail: 3 keer per week het beste van MO*  Achter het verhaal  Ik ga akkoord met het privacybeleid *

Anti-spam code:

Geen internet, geen werk

Dure telefoon- en internetdiensten zijn niet alleen problematisch voor mensen die een ziekenwagen nodig hebben of met de zelfmoordlijn willen bellen. Het maakt het ook voor veel Libanezen onmogelijk om de kost te verdienen.

Zo moest freelance copywriter Rana Khalil (24) uit de buitenwijken van Beiroet bijvoorbeeld overschakelen op hotspots vanaf haar mobiele telefoon om haar laptop met het internet te kunnen verbinden. De prijsstijging in juli maakte breedband immers onbetaalbaar.

‘Ik moet geld opzij zetten om te betalen voor een internetdienst die niet alleen onbetrouwbaar en inconsistent is, maar ook enorm in prijs stijgt’, zegt ze. De stress en de hoge datakosten ondermijnen haar motivatie om zelfs maar iets te doen van werk.

‘Wat er over is van mijn salaris, dekt nauwelijks mijn huur. Ik ben bang dat ik op een dag wakker word en het internet volledig zal afgesloten zijn. Dan zou ik geen internet, geen werk en uiteindelijk geen onderdak hebben.’

2G-netwerk

De situatie is nog erger voor naar schatting 230.000 mensen die afhankelijk zijn van het verouderde 2G-netwerk in Libanon. Volgens Abed Kataya van SMEX, een digitale rechtengroep, zijn van hen plattelandsbewoners en senioren met beperkte technologische kennis.

In mei kondigde de regering aan dat ze van plan was om het 2G-netwerk af te sluiten. Nochtans gebruiken mensen met een standaardtelefoon dat om te bellen en sms’en. Zij kunnen zich geen smartphones veroorloven om verbinding te maken met het snellere 3G-netwerk en internet.

Mouhamad Al-Ali werkt al 16 jaar als handelaar en levert verse druiven, appels en bessen rechtstreeks van bij Libanese boeren aan winkels.

Hij vreest dat zijn bedrijf zal instorten als de overheid het 2G-netwerk afsluit.

‘Zonder telefoonservice zullen er geen aanvragen zijn om te bezorgen, wat betekent dat er geen werk is’, zegt Al-Ali, 42, vanuit zijn dorp Deyrintar in het zuiden van Libanon. Hij heeft zonder succes gesolliciteerd op een baan bij de supermarktleverancier.

‘Ik kan mijn vrouw en dochter niets geven als ik mijn baan verlies. Ik zal ofwel geld moeten lenen van vrienden en familie of mijn toevlucht moeten nemen tot bedelen op straat’, zegt hij.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen bij IPS-partner Thomson Reuters News Foundation