Olympische Spelen zonder Olympische kosten

‘De Olympische Spelen in Athene hebben mee gezorgd voor de enorme schulden van Griekenland.’ (Jacques Rogge)

De Spelen kenden steeds extravagantere prijskaartjes. De rivaliserende steden zien zich nu verplicht deze trend te breken en hun bevolkingen te overtuigen dat er geen buitensporigheden of financiële katers zullen volgen.

In 2004 organiseerde Athene de Olympische Spelen. Jacques Rogge, voormalig voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité (IOC), liet in een interview met Inside the Games het volgende optekenen: ‘De Olympische Spelen in Athene hebben mee gezorgd voor de enorme schulden van Griekenland.’Grootschalige sportevenementen zoals de Olympische Spelen brengen enorme bouwprojecten met zich mee: stadions, hotels, olympische dorpen, luchthavens enzovoort. Wanneer de atleten hun goud, zilver, brons of gewoon hun bagage meegenomen hebben, blijven de bouwsels vaak verweesd en nutteloos achter. Zij dienen als schamele aandenkens aan het geld dat er werd ingepompt, ten nadele van - soms broodnodige -  diensten aan de bevolking.

Deze bijzonder zichtbare verkwistingen blijven niet zonder gevolg. De steun vanuit de lokale bevolking voor het organiseren van Olympische Spelen is sterk achteruit gegaan.

‘Het gaat om een groeiende weerstand van de bevolking tegen megasportevenementen.’

Groeiende tegenstand

In het Poolse Krakau stemde tijdens een referendum in mei meer dan twee derde van de stedelingen tegen een kandidatuur voor de winterspelen in 2020. Iets gelijkaardig gebeurde in november in München. In een interview met Inside the Games zegt Christian Ude, de burgemeester van München over de resultaten van het referendum: ’Volgens mij gaat het niet om een conceptueel probleem. Het gaat om een groeiende weerstand van de bevolking tegen megasportevenementen’.

Munchen, Krakau, Stockholm en Davos/St.Mauritz trokken allen recentelijk hun kandidatuur voor de Olympische Spelen in. Volgens de Business Insider die de financiële kant van de Spelen volgt, beseften de verschillende stadsbesturen twee zaken. Enerzijds kosten de Spelen vaak meer dan ze opbrengen. Anderzijds zijn hun inwoners steeds feller en grootschaliger gekant tegen grote sportevenementen.

Austeriteitsspelen

Spelen organiseren zonder exuberante kosten is mogelijk. De lage kosten van de Spelen in 1948 en 1984 bewijzen dit. Londen organiseerde in 1948 zogenaamde austeriteitsspelen, waarbij geen dure faciliteiten werden gebouwd. De inwoners van Londen wilden geen verspilling aanvaarden zolang de impact van de tweede wereldoorlog niet verwerkt was. Los Angeles organiseerde in 1984 de Spelen. In plaats van nieuwe infrastructuur te bouwen werkten zij met opgeknapte bestaande gebouwen.

Besparen om steun te winnen

De voorstellen van Berlijn en Hamburg zijn een antwoord op de groeiende tegenstand. De steden ramen de kosten van hun Spelen elk op ongeveer twee miljard euro. Dat is een peulenschil in vergelijking met de 39,5 miljard euro die de winterspelen in Sotsji aan de Russische overheid hebben gekost. City Metric dat nieuws brengt over stadsleven wereldwijd ziet deze voorstellen als een tegemoetkoming aan de stedelijke stemmen die tegen een kandidatuur gekant zijn.

Alfons Hörman, de president van het Duits Olympisch Comité (Dosb), dat de keuze zal maken tussen Berlijn of Hamburg, zegt in een interview met Inside the Games: ‘De cruciale voorwaarde voor een kandidatuur is duidelijke steun vanuit de bevolking en vanuit alle sociale groepen’. De enquête die ingediend moest worden door de steden bij het Dosb benadrukt nogmaals lokale steun als noodzakelijke voorwaarde, voordat een analyse van de mogelijkheden op tafel kan komen.

De spaarzaamheid van beide voorstellen moet in dit licht worden gezien. De afkeuring in verschillende referenda toont dat mensen de olympische kosten beu zijn. De stad die erin slaagt zijn inwoners te overtuigen dat de Spelen geen lege stadions of financiële katers zullen meebrengen, maakt een gouden kans deze tweekamp te winnen.