Palestijnse ambassadeur: 'Conflict kan mogelijk uitgroeien tot godsdienstoorlog'

Shahid, een telg van de invloedrijke al-Husseinifamilie uit Jeruzalem, opende de sessie met een uiteenzetting over de oorlog in Gaza.

Ze had het over een ‘eenzijdige oorlog’, die niet in juli begon, maar al decennia aan de gang is.

Shahid benadrukte de gruwel voor de Palestijnse bevolking: 2130 doden, 11.000 gewonden, 110.000 ontheemden, 18.000 huizen vernietigd of ernstig beschadigd, en 450.000 Gazanen die geen toegang tot het waternetwerk meer hebben.

De ambassadeur verwees expliciet naar bombardementen van appartementsgebouwen van tien verdiepingen waarbij negentig families, waaronder veel vrouwen en kinderen, in één klap ‘uitgeroeid’ werden.

Shahid vindt het onbegrijpelijk dat de EU en de VS desondanks nog steeds praten over het Israëlische “recht op zelfverdediging”, en vraagt zich af wat Israël hoopt te bereiken met het bombarderen van Palestijnse gebieden.

‘Denkt Israël echt nog steeds dat het na 47 jaar een militaire oplossing kan forceren?’

‘Denkt Israël echt nog steeds dat het na 47 jaar een militaire oplossing kan forceren?’

Shahid had een waarschuwing in petto voor de volksvertegenwoordigers. ‘Na 47 jaar hebben jullie de plicht om actie te ondernemen, onder het internationaal recht hebben staten de verplichting het recht te doen naleven. Wat gaan jullie hieraan doen nu Gaza niet langer de krantenkoppen beheerst? De oorlog is voorbij, maar er is helemaal niets veranderd.’

‘Israël is niet geïnteresseerd in vrede’

Ze wijst op de schijnbare weigering van de Israëlische Eerste Minister Netanyahu gezanten te sturen naar de Egyptische hoofdstad Caïro voor verdere onderhandelingen over Gaza, hoewel dit expliciet afgesproken was in de tekst van het staakt-het-vuren.

Dat hoeft volgens Shahid echter niet te verwonderen. ‘De Israëlische strategie bestaat erin de objectieve capaciteit van een Palestijnse toekomstige staat te vernietigen’.

‘Netanyahu  wil een sociologische splitsing tussen de Palestijnen in Gaza en de Westoever, en is dus niet geïnteresseerd in een opheffing van de blokkade van Gaza’.

‘Netanyahu is niet geïnteresseerd in een opheffing van de blokkade van Gaza.’

Dat is volgens Shahid ook de reden waarom Israël zich zo hevig verzette tegen de vorming van een Palestijnse eenheidsregering eind april, en de ontvoering van drie Israëlische tieners zou aangegrepen hebben om een nieuwe oorlog in Gaza te beginnen.

De Palestijnse ambassadeur beschrijft de beslissing van de Israëlische regering vorige week om grote stukken Palestijns land nabij Bethlehem in beslag te nemen als een ‘collectieve bestraffing’ van het Palestijnse volk.

‘Israël blijft maar nieuwe kolonies bouwen, hoewel vele van deze kolonies leegstaan. Nieuwe kolonies hebben dus niets te  maken met een Israëlisch huizentekort, maar alles met de annexatie van Palestijnse grond en de controle over Palestijnse waterbronnen.’

Shahid stelt dat er weldra niet voldoende Palestijnse grond meer over zal zijn om een twee-statenoplossing te realiseren.

Ze hekelt de Europese lippendienst aan het vredesproces: ‘Spreek me niet over een “vredesproces”, dan ga ik me kwaad maken. Sinds Sharon is er een vernietiging van de Oslo-akkoorden aan de gang. Oslo is nooit toegepast, maar gestopt toen Rabin (de toenmalige Israëlische Eerste Minister die  in 1995 neergeschoten werd door een Israëlische ultranationalist, WS) vermoord werd’.

‘Hamas is niet te vergelijken met Islamitische Staat’

Shahid benadrukt geen fan van Hamas te zijn, maar doet de vergelijking tussen Hamas en Islamitische Jihad enerzijds en Islamitische Staat (in Irak en Syrië) anderzijds af als nonsens.

Ze wijst er bovendien op dat Hamas zich eind april bereid had verklaard een technocratische regering van nationale eenheid te aanvaarden die de politieke lijn van de PLO zou volgen.

Hamas zou zo (impliciet) ook het bestaansrecht van Israël erkennen.

Shahid erkent dat Hamas ook Israëlische burgerslachtoffers maakt, maar wijst op het ‘enorme verschil’ in het aantal Palestijnse en Israëlische burgerslachtoffers.

Hamas is volgens haar niet het belangrijkste obstakel tot vrede, in tegenstelling tot de Israëlische regering.

Ze vraagt zich af waarom iedereen zich de vraag stelt hoe Hamas moet aangepakt worden, maar tegelijk niemand nadenkt over hoe de Israëlische regering aangepakt moet worden.

‘EU hanteert dubbele standaarden’

Shahid wijst ook op het bestaan van dubbele standaarden inzake de Europese houding tegenover Israël of Rusland.

‘Israël wordt aanschouwd als een land dat boven de wet staat. Jullie zijn allemaal verontwaardigd over de Russische annexatie van delen van Oekraïne, en aarzelen niet sancties te nemen. Welnu, Israël annexeerde Oost-Jeruzalem reeds in 1980, waar was jullie verontwaardiging toen? Het is jullie plicht als parlementsleden om actie te ondernemen.’

‘Israël moet 66 jaar na haar oprichting behandeld worden als eender welk ander land. Ik spreek over sancties’.

Gevraagd door een parlementslid wat de Palestijnse Autoriteit juist van het Belgische parlement verwacht, laat Shahid alle schroom varen. ‘Ik weet niet of u het niet wou horen, of dat ik niet duidelijk genoeg was. Ik heb veel over Rusland en Poetin gepraat, heeft u zich niet afgevraagd waarom ik dat deed?’

De EU is de belangrijkste handelspartner van Israël, en heeft volgens Shahid dan ook de plicht Israël om rekenschap te vragen. ‘Israël moet 66 jaar na haar oprichting behandeld worden als eender welk ander land. Ik spreek over sancties.’

‘Niemand aanvaardt om vertrappeld te worden en niets te doen’

Shahid waarschuwt de parlementsleden voor de gevolgen van niets doen, de wijdverspreide perceptie in de Palestijnse straat dat de enige taal die Israël begrijpt geweld is, en de reactie van extremisten op de dubbele standaarden die het Westen hanteert.

De Palestijnse ambassadeur verwijst expliciet naar de toestand in Irak en Syrië, en sluit niet uit dat gedesillusioneerde Palestijnen zich aansluiten bij extremistische gewapende groeperingen indien de status-quo niet doorbroken wordt.

‘Een bevolking die geen levensmiddelen heeft gebruikt alle mogelijke manieren om te overleven. Niemand aanvaardt om vertrappeld te worden en niets te doen.’

Shahid blijft pleiten voor een diplomatieke oplossing, maar benadrukt dat de tijd hiervoor stilaan opraakt.

Ze stelt dat de Palestijnse Autoriteit een diplomatiek offensief voorbereidt binnen de Veiligheidsraad, de Mensenrechtenraad en de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.

‘Als u uw diplomatieke verantwoordelijkheid onder het internationale recht niet opneemt kan dit uitgroeien tot een godsdienstoorlog.’

Shahid zegt dat de Palestijnse President Abbas tijdens de Algemene Vergadering van de VN een duidelijke beslissing zal eisen, en niet langer wenst te onderhandelen over details.

De internationale gemeenschap moet onmiddellijk een diplomatieke oplossing forceren: ‘Als u uw diplomatieke verantwoordelijkheid onder het internationale recht niet opneemt, kan dit uitgroeien tot een godsdienstoorlog, hoewel het dit nooit is geweest. Indien vreedzaam verzet niets oplevert zullen mensen zich wenden tot gewapend verzet, desnoods met dolken.’

Shahid besluit: ‘Ik ben 65 jaar, en heb mijn carrière gewijd aan de Palestijnse zaak.  Ik verwacht niet dat jullie na al die jaren ineens zomaar in gang zullen schieten. Jullie moeten echter goed weten dat een oplossing echt in jullie eigenbelang is.’