De (kerk)meubelen worden gered

Aansluitend op het dossier De Guatemalteekse Lente en in het licht van de nakende verkiezingen in Guatemala publiceert Maarten van Houte deze week enkele columns in de vorm van een brief aan hoog geplaatste personen. Vandaag richt Maarten zich tot de voorgangers van de Nazarenerkerk. De personen zijn echt, maar hun namen werden aangepast.

Beste voorgangers van de Nazarenerkerk,

Ik geloof dat u bekend bent met een man van Guatemalteekse origine. Het betreft hier de ex-katholiek Alfonso Bernabé Alonso.

Ik las dat uw variant van het christendom voornamelijk draait rond vergiffenis en het geloof dat mensen niet ten prooi vallen aan een vooraf bepaald lot. Integendeel, wij kunnen tijdens ons leven zo een diepe relatie tot God uitbouwen dat we niet langer onder invloed zijn van de originele zondeval.

U bracht dit alles ook in praktijk door Alfonso tijdens op zijn illegale doortocht in Kansas zijn blijkbaar broodnodige vergiffenis te schenken en zijn relatie tot God uit te diepen. U maakte zelfs gewag van de mogelijkheid tot een predikantendiploma op termijn. U wist dus hoe u Alfonso’s aandacht kon krijgen, en via hem die van duizenden andere tot op heden andersgelovige kleine landbouwers.

U redeneerde misschien dat een man die thuis de hele week het genot van meubels moet ontberen, op zondag vermoedelijk voor de best gedecoreerde tempel kiest.

U besloot alles op alles te zetten, hem het Ware Geloof Versie 302.1 in te peperen en hem terug naar de hooglanden te zenden met enkele containers kerkmeubels. 81 stuks om precies te zijn: 14 lange banken, 66 stoelen en één altaar. U redeneerde misschien dat een man die thuis de hele week het genot van meubels moet ontberen, op zondag vermoedelijk voor de best gedecoreerde tempel kiest.

Aanvankelijk kende uw strategie geweldige resultaten: de Katholieke Kerk zag velen onder haar leden ontrouw worden  en Alfonso leek in meerdere dorpen op weg om mensen tot het Nazarenerschap te bewegen. Maar aangezien u de predestinatie afzweert, kon u onmogelijk weten welk butterfly effect uw meubilair teweeg bracht in dit anders zo gezapige dorp.

Alfonso zag het groots: de eerste crossregionale Nazarenerconferentie zou plaatsvinden onder zijn auspiciën. Van heinde en verre kwamen mensen af op de nieuwe prediker.

Op deze conferentie vertoonde hij twee films, met een projector die naar vermoeden ook in uw boekhouding terug te vinden is. Jezus (1974) versterkte zijn positie in de statistieken als meest bekeken film ter wereld. Kan het echter ook uw idee geweest zijn om die Israëlische propagandafilm over de nederzettingen in Palestina te tonen?

Hoe dan ook, deze laatste film bracht Paco (Alfonso’s tweede zoon en tevens een fanatiek apolitieke jongeman) op het onzalige idee om buiten, in de schaduw van de tempel, een sigaret te gaan roken. Gegeven de opgedaagde massa kon dit vergrijp niet onopgemerkt blijven. Alfonso en zijn familie werden met onmiddellijke ingang buiten de kerkgemeenschap geplaatst, waarna hij het door u meegezonden meubilair meenam om er dan maar een kroeg mee te starten.

Geheel in lijn met uw leer en uit schaamte over de cafétaferelen bood men Alfonso en zijn familie vergiffenis aan, waarop zij terugkeerden naar de tempel – echter niet zonder de eis dat het meubilair van zijn kroeg zou worden aangekocht door de Kerkgemeenschap. Fair trade, dat moet hij bij u geleerd hebben.

In het tumult dat deze zaak teweegbracht, zijn er – deels wegens financiële limieten – een aantal kerkelijke afsplitsingen ontstaan. Weldra riep ook de Katholieke Kerk haar verloren zonen weer naar stal, zodat dit dorp nu geconfronteerd wordt met religieuze keuzestress.

Zeven kerken op duizend inwoners, met elk een deel van uw meubels ter zitgelegenheid. Zelf heb ik niet zoveel met religie, maar ik ben wel gecharmeerd door de charismatische Pentecostals, die complexloos een animistische basis lijken te combineren met vage sporen van wat u zelf mag prediken.