Landen gebruiken nationale wetgeving om gezondheidszorg te criminaliseren

 NEC Corporation of America CC BY 2.0

 

Overheden gebruiken hun nationale wetten en interne beleidsregels om professionele gezondheidswerkers te straffen omdat ze hun baan uitoefenen en zorg verlenen aan mensen in nood. Dat schrijft Dainius Pūras, arts en VN-Speciaal Rapporteur. 

‘Anti-terrorismemaatregelen, intern beleid of strenge administratieve sancties: staten wenden zich steeds vaker tot hun nationale wetgeving om gezondheidszorg te criminaliseren’

Ambulanciers die worden aangevallen, verpleegsters die worden opgesloten, dokters gemarteld en apothekers gearresteerd. Hun misdaad? Ze verleenden zorg aan mensen die beschouwd worden als vijanden van de staat.

Het is een verontrustend wereldfenomeen. Overheden gebruiken hun nationale wetten en interne beleidsregels om professionele gezondheidswerkers te straffen omdat ze simpelweg hun baan uitoefenen en zorg verlenen aan mensen in nood.

Of het nu gaat om anti-terrorismemaatregelen, intern beleid of strenge administratieve sancties, staten wenden zich steeds vaker tot hun nationale wetgeving om gezondheidszorg te criminaliseren.

Non-discriminatiebeginsel

Ik had het voorrecht om als arts meer dan drie decennia in de medische sector te werken. Meer recent heb ik ondervonden welke wetten staten een voorwendsel geven om geweld en straffen tegen mijn collega’s-gezondheidswerkers te kunnen inzetten. Deze alarmerende trend ondermijnt het ethische fundament van geneeskunde en de mensenrechten van gemeenschappen aan wie we schatplichtig zijn om hen bij te staan. 

Ik ben proMO*

 

Steun ons unieke non-profit mediaproject en word proMO*.

Je ontvangt ons magazine en geniet van een pak andere voordelen

Je maakt MO* mee mogelijk en steunt ons in onze missie.

Voor € 4,60/maand of € 60/jaar.

Ik word proMO*

Medici hebben de plicht om voor zieken en gewonden te zorgen, los van de politieke voorkeur van hun patiënten, en onafhankelijk van de zijde van het conflict waar ze zich bevinden.

Het basisprincipe van mensenrechten –het non-discriminatiebeginsel- is niet enkel een fundament van de medische ethiek, maar ook een wezenlijk onderdeel van onze menselijkheid: elk menselijk wezen heeft recht op medische bijstand. Een patiënt is een patiënt.

‘Deze mensenrechtenschendingen tegen gezondheidswerkers komen voort uit een systematisch falen om gezondheidszorg expliciet te beschermen in wetgeving’

Meer dan vijftig jaar lang hebben overheden dit principe gerespecteerd en hebben ze het principe ingebed in internationale mensenrechten en in hun nationale grondwetten. Amper twee jaar geleden hebben 80 staten een resolutie aangenomen die aanvallen op gezondheidswerkers en hun patiënten streng veroordeelt.

Als Speciale Rapporteur van de Verenigde Naties, begaan met het recht op gezondheid, ben ik in overleg gegaan met overheden, nadat ik getuige was van verschillende voorvallen waarbij professionele artsen en zorgverleners bedreigingen moesten doorstaan.

Helaas worden gezondheidswerkers nog steeds lastiggevallen, ontslagen, gearresteerd, vervolgd en zelfs vermoord omdat ze mensen in nood verzorgen. Ik ben ervan overtuigd dat deze flagrante mensenrechtenschendingen tegen gezondheidswerkers en de gemeenschappen die ze willen dienen, voortkomen uit een systematisch falen om gezondheidszorg expliciet te beschermen in wetgeving en in het beleid op nationaal niveau.

Steun voor terrorisme

Ik heb onlangs een evaluatie gevraagd over de rol die nationale wetgeving speelt bij de criminalisering van de gezondheidszorg om te begrijpen hoe gezondheidswerkers buitengewoon geweld, intimidatie of sancties ervaren.

Bevindingen van het onderzoek zijn alarmerend: van de zestien landen die in het rapport zijn geanalyseerd, kunnen de autoriteiten in minstens tien van deze landen gezondheidszorg interpreteren als steun voor terrorisme.

De implicatie hiervan is rampzalig. Als verpleegkundigen, artsen en paramedici bang zijn om mensen te behandelen omdat ze vervolgd kunnen worden, zullen hele gemeenschappen eronder lijden.

Sommige landen beginnen in te zien hoe deze wetten en praktijken de gezondheidszorg ondermijnen en ondernemen stappen om zorg beter te beschermen. Maar er moet nog meer worden gedaan. Iedereen heeft recht op gezondheidszorg en het is een plicht van staten om dit te garanderen.

Geen zorg weigeren

Staten moeten hun wetten herzien en desnoods aanpassen om ervoor te zorgen dat ze zieken en gewonden en de mensen voor hen zorgen expliciet beschermen. Aan het leger, politie- en veiligheidsdiensten moet duidelijk gemaakt worden dat aan patiënten geen zorg mag geweigerd worden, ongeacht hun voorkeuren.

Dit vereist zowel een normatieve als een culturele verschuiving in hoe staatsstructuren omgaan met ieders basiswaardigheden en rechten. Ook de internationale gemeenschap moet deze kwestie op een hoger niveau tillen.

In tijden van onrust en conflict kan toegang tot medische zorg het verschil betekenen tussen leven en dood. Wetten moeten er zijn om diegenen te beschermen die essentiële medische zorg verstrekken en niet als wapen tegen hen worden gebruikt.


Dainius Pūras is arts en VN-Speciaal Rapporteur. Hij buigt zich over het recht op fysieke en mentale gezondheidszorg voor iedereen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.