N-VA verraadt eigen principes met weigering erkenning Palestijnse staat

Het debat over de erkenning van de Palestijnse staat woedt volop in Europa. Enkele weken terug ging Zweden over tot de erkenning van een Palestijnse staat. In Groot-Brittannië en in Spanje keurden de parlementen een resolutie in die zin goed. Er bestaat een redelijke kans dat ook andere landen zullen volgen.

Het standpunt van De Roover in het MO*artikel wekt verbazing. Peter De Roover is ere-voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, dat het volksnationalisme hoog in het vaandel draagt. De VVB voerde de afgelopen maanden actie ter ondersteuning van de Catalaanse en Schotse onafhankelijkheid. De VVB lag ook mee aan de basis van het Europees samenwerkingsverband ICEC (International Comission of European Citizens), dat het zelfbeschikkingsrecht wil laten inschrijven in de Europese verdragen.

Er is geen verschil tussen wat de Palestijnen vragen en wat VVB, waarvan De Roover ooit voorzitter was, vraagt

Eind 2012 was de VVB een van de gangmakers van de aanvraag tot een burgerinitiatief met de volgende vraag: ‘Ik ondersteun het initiatief dat het zelfbeschikkingsrecht van de Europese volkeren binnen de Europese Unie erkend wil zien als een fundamenteel mensenrecht en wens dat de Europese instellingen alle Europese burgers en hun naties ondersteunt als ze dit recht wensen toe te passen.’

Nu gunt De Roover de Palestijnen niet wat hij openlijk voor Vlaanderen en andere regio’s bepleit. De Palestijnen vragen zelfbeschikkingsrecht en wensen dat de Europese Unie dat zelfbeschikkingsrecht erkent en ondersteunt. Peter De Roover is dus weinig consequent. Wat is het verschil tussen wat de Palestijnen vragen en wat de beweging waarvan hij ooit ook voorzitter was vraagt? Juist, er is geen verschil. 

Eenzijdige stap

In het MO*-artikel zegt De Roover over de voorgestelde resolutie: ‘Er is een gebrek aan evenwicht en het is een eenzijdige stap. We willen blijven werken in het kader van een onderhandelde oplossing, maar deze resolutie biedt geen enkele oplossing. Daarvoor moeten beide partijen elkaar eerst vinden.’

Zijn partijgenote en voormalig Europees parlementslid Frieda Brepoels zag het enkele jaren geleden anders toen zij in het Europees Parlement met haar fractie een ontwerpresolutie indiende met volgende passage: ‘…verzoekt de EU en de EU-lidstaten alle mogelijke inspanningen te leveren om te komen tot een gemeenschappelijk standpunt dat aansluit bij de eerdere verklaringen ter ondersteuning van de erkenning van een Palestijnse staat met de grenzen van 1967, inclusief met betrekking tot Jeruzalem, en de opname hiervan als volwaardig lid van de VN.’

Waarom is de N-VA van gedacht veranderd? Of is het zo dat er binnen de N-VA geen eensgezind standpunt bestaat?

Inmiddels verduidelijkten Peter De Roover en collega Kamerlid Peter Luyckx van de N-VA in De Standaard (19 november) hun standpunt in een reactie op een opinie van Ludo Abicht (DS 18/11). Daarin verwijt Abicht de N-VA dat ze het Palestijnse recht op een Palestijnse staat afwijst. De Roover en Luyckx maken daarin twee beweringen die echter geen hout snijden.

Onderhandelingen met Israël

De eerste is dat de erkenning van de staat Palestina pas zinvol is via onderhandelingen met Israël. Als beide heren hun dossier goed kennen dan weten ze dat in de periode van het Oslo-onderhandelingsproces (1993-2000) het aantal kolonisten is verdubbeld ten opzichte van de 26 jaar ervoor, toen de bezetting en kolonisatie een aanvang namen. Dat is een exponentiële groei met een factor van bijna vier.

Een Palestijnse staat met duidelijke grenzen zou Israël duidelijk maken dat het zich geen illusies moet maken over verdere gebiedsuitbreiding

Met andere woorden, Israël gebruikt de onderhandelingen om via de bouw van nederzettingen voldongen feiten te creëren. Israël kent 66 jaar jaar na zijn oprichting nog altijd geen officiële grenzen. Israël spreekt daarom ook over ‘betwiste’ gebieden, wat duidelijk bedoeld is om tot verdere gebiedsuitbreiding te komen. Oost-Jeruzalem werd in 1980 zelfs per wet geannexeerd.

Maar voor de Verenigde Naties, met inbegrip van de VS en de Europese Unie, gaat het om “bezette” gebieden en is de annexatie van Oost-Jeruzalem van ‘nul en generlei waarde’. Een erkenning van de Palestijnse staat met een duidelijke definiëring van de grenzen van die staat, zou Israël duidelijk maken dat het zich geen illusies moet maken over verdere gebiedsuitbreiding en dat de bouw van nederzettingen op vreemd grondgebied plaatsvindt.

In die context zijn onderhandelingen niet gericht op territoriale aanspraken, maar op logistieke kwesties die de overdracht van soevereiniteit moeten regelen. Dat zou toch erg logisch moeten zijn voor een partij die zich Vlaams-nationalistisch noemt?

Zelfbeschikkingsrecht

De tweede bewering van De Roover en Luyckx luidt dat de Palestijnen Israël moeten erkennen en de veiligheid ervan moeten waarborgen. Fout! De Palestijnen hebben de staat Israël al diverse keren  erkend, onder meer in de zogenaamde ‘Letters of Mutual Recognition’. Daarin erkent de PLO het bestaansrecht van Israël én het recht op vrede en veiligheid van deze staat, terwijl omgekeerd Israël enkel de PLO als officiële vertegenwoordiger van de Palestijnse bevolking erkent.

Bovendien is het nog maar de vraag of Israël als bezettingsmacht goed geplaatst is om de Palestijnen te vragen om de veiligheid te garanderen. Daar komt nog bij dat in werkelijkheid de Palestijnen de grootste onveiligheid kennen en hun dodenaantal als gevolg van het Israëlische bezettingsgeweld vele malen hoger ligt, maar altijd worden vergeten als het om het recht op vrede en veiligheid gaat.

Terwijl de N-VA rond de pot draait, maakt Israël de creatie van een leefbare soevereine Palestijnse staat onmogelijk

Sta me toe om nogmaals mijn verbazing uit te drukken over dit standpunt van een partij die wortel heeft geschoten in het volksnationalisme. Juist de N-VA zou het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen met vuur moeten verdedigen, met inbegrip van de erkenning van een Palestijnse staat, in plaats van zich uit te putten in argumenten die geen steek houden.

Terwijl de partij rond de pot draait, maakt Israël de creatie van een leefbare soevereine Palestijnse staat onmogelijk. Ondertussen heeft Israël al 550.000 kolonisten in Palestijns gebied gevestigd met een immense bezettingsinfrastructuur. Het is tijd om kleur te bekennen en consequent te zijn.