Verzet je tegen hen die een apartheidsregime nastreven

Het visumdebat is emotioneel en ideologisch geworden. De grond van de toekenning of weigering gaat al lang niet meer om de humanitaire opvang van oorlogsvluchtelingen, welk middel tot opvang ook wordt gebruikt, maar om het woord identiteit met hand en tand te verdedigen. In die zin is de staatssecretaris – meer secretaris van de NVA dan staatsman – een liberaalnationalist.

Dat een regering en een eerste minister zich in de visumrel achter Theo Francken scharen, is op zijn sterkst een absoluut gebrek aan burgerlijke ethiek.

In tegenstelling tot het nationaalsocialisme is deze nieuwe strekking het mengsel van liberaal denken (de staat moet alleen kaderen en niet besturen) en een raciaal-etnische discriminatie. Dat een regering en een eerste minister zich achter dit regeringslid scharen, is op zijn minst onderdanigheid aan de Vlaams-nationalisten, op zijn sterkst een absoluut gebrek aan enige burgerlijke ethiek. Zo kom ik tot mijn tweede punt.

Vele opiniemakers, niet alleen bij ons maar ook Europees en in de VS, beweren dat leiders die niet meer aanvoelen wat leeft bij de bevolking die een diepe afkeer heeft van het establishment, verkeerd regeren. Dit vind ik totaal onjuist. Democratie, zo die bestaat, staat of valt met een dialectisch debat. Dit betekent dat massadenken ook oppositie moet aanvaarden. En omgekeerd moet het minderheidsdenken aanvaarden dat de maatschappelijke stroom haar geen windeieren legt.

De grootste handicap van democratie is dat de populaire stem de democratische principes kan omverwerpen. Als racisme en ethnisme een maatschappij kenmerken, dan belanden we in een oligarchie. Anders gezegd; wij schuiven op naar een autoritair regime dat identiteit aanbidt en die identiteit tracht te verzoenen met het zogenaamd liberaal denken. Het woord sociaal is dit regime vreemd, tenzij het zich beperkt tot een homogene volksgroep.

Het mag precies van politieke leiders verwacht worden dat ze in de periode van negatieve volksgeest tegengas geven. Zelfs al winnen ze de verkiezingen niet. Maar momenteel hoor ik slechts vier moedige en geargumenteerde stemmen die tegengas geven: twee partijvoorzitters, Wouter Beke en Wouter Van Besien, twee parlementsleden, Nahima Lanjri en Kristof Calvo. En daar stopt het bij.

Burgers worden echter alert genoeg om de taak van de oppositie te versterken. Bewegingen van burgerlijke ongehoorzaamheid kunnen opgezet worden. Burgers kunnen de media en de overheid “bombarderen” met petities, sociale mediatechnieken, en vredevolle massabetogingen.

Meer democratie betekent meer verzet tegen diegenen die democratie misbruiken om een apartheidsregime op te zetten.

Welke methode ook, zelfs een absolute minderheid mensen kan zich blijven inzetten voor de principes van op zijn minst vrijheid van mening, gelijkwaardigheid van mensen van welke origine ook.

De weigering tot medische verzorging en onderwijs voor mensen zonder papieren begint in Europa succes te hebben, en voor erkende allochtonen wordt het duurder. De basisrechten zullen binnenkort in de zogenaamde mensenrechtenlanden niet meer van toepassing zijn. Dit is toch hoogst onrustwekkend. Ik laat in dergelijke nationalistische perioden broederschap vallen, want dit begrip kent geen enkele nationalist tenzij met zijn naaste buren.

Conclusie: meer democratie betekent meer verzet tegen diegenen die democratie misbruiken om een apartheidsregime op te zetten. Mijn voorstellen om opvang te organiseren kunnen jullie raadplegen op mijn blog. Maar dit staat niet meer op de agenda van deze visumrel…

Dr. Réginald Moreels, Humanitair chirurg.