Wereldblogger Patricia is terug in België, althans fysiek. Haar geest vertoeft nog steeds in Egypte. In deze laatste mijmering droomt ze weg naar Caïro, door de Egyptenaren gekoesterd als de ‘Moeder van de wereld’.

In het Egyptische Aswan maakt wereldblogger Patricia kennis met een onverwachte gast in haar kamer. En na acht dagen neemt ze afscheid van haar leraar en gids Sallam.

Als wereldblogster Patricia in Aswan aankomt, is ze ontgoocheld: waar is de rustige stad waarover ze las in de reisgids? Maar als ze ’s avonds onder de wol kruipt, is er weer die magie van het reizen: ze voelt zich thuis op een plek die ze nooit eerder bezocht.

In Luxor ontdekt Patricia Campailla de eeuwenoude tempels en onwaarschijnlijk mooi versierde graven van Egyptische koningen. In het Arabisch leert ze over het Oude Egypte en maakt ze kennis met de familie van haar leraar.

Eind 2019 reisde wereldblogger Patricia naar Egypte. Samen met een Belgische vriend en Caïreense vriendin reisde ze van Caïro per trein naar Luxor en vandaar naar Aswan. Met haar taalleraar Sallam als gids leerde ze in het Arabisch over het Oude Egypte. Wat haar het meest bijbleef, was het alledaagse leven van de Egyptenaren van vandaag.

Het werd destijds als pan-Afrikaans idee geopperd door de eerste Senegalese president Léopold Sédar Senghor, maar het duurde nog tot 6 december 2018 voor het zover was: de plechtige opening van het Musée des Civilisations Noires door de huidige president Macky Sall. Een goed jaar later had Richard Francet de gelegenheid om naar Dakar af te zak ...

Zoals het elke goede wereldreiziger overkomt en hoezeer ik ook maar probeer zelfbewust te zijn, er valt niet aan te ontkomen: soms zijn er gewoon dingen die me compleet uit het veld slaan. 

Vanuit Burkina Faso kijkt MO*-blogster Amée Zoutberg door een nieuwe bril naar de westerse samenleving en haar soms bedrukkende normen. Over luidkeels zingen op de fiets en dikke buikjes in strak shirt.

Het nieuwe AfricaMuseum staat voor de uitdaging om de PR-machine voor de vergoelijking van het kolonialisme, die het KMMA al die tijd is geweest, te vervangen door een laboratorium voor maatschappelijke verandering.

Hoewel ik hier in Burkina Faso niet veel andere witte mensen tegenkom, is het erg interessant om hen te observeren. Wat doen ze hier – en hoe gedragen ze zich? Cultureel gezien staan zij het dichtst bij mij. Toch lijken ze altijd een ander land te beleven, al zie ik het zelf.

Op de Nederlandse basisschool word je opgeleid in absoluten. Dat zijn alle letters van het alfabet, dat Europa in het midden van de wereldkaart ligt en wie niet naar school gaat, zijn of haar leven vergooit. Op de middelbare school komt al wat meer ruimte om na te denken. Al worden de grote lijnen je nog steeds opgelegd. Er ...

De rollen hebben zich erg duidelijk omgedraaid. In deze wereld ben ik degene die wordt nagekeken. Mensen willen mìjn haar aanraken. Op straat roepen kleine kinderen me na: 'Nassara! Nassara!'. Een blanke!