20.000 doden had de Britse luchtmaarschalk Arthur “Bomber” Harris op zijn geweten na het bombardement op Dresden in WOII. Een stad zonder militaire doelen. Een beetje zoals Poetin toch, niet waar?, schrijft Walter Zinzen. Maar Harris werd niet veroordeeld, hij werd geëerd als een oorlogsheld.

Nu de oorlog in Oekraïne in alle hevigheid woedt, reageert de wereld geschokt op de gruwel. Toch zijn er ook stemmen die zich laatdunkend uitlaten over driekwart eeuw vrede. De weerstand tegen vrede lijkt een modern verschijnsel. Maar, zegt Geert Van Istendael, donderpredikers zijn van alle tijden.

MO*columnist Walter Zinzen begrijpt de drang van een deel van de Europese bevolking om de wapens op te nemen ‘ter verdediging van Oekraïne’ niet. Voor hem is de sanctiepolitiek tegen Poetin de enige juiste. Gelukkig ‘beseft de NAVO dat deelname aan deze oorlog de kortste weg naar een wereldoorlog is’.

Betekent Oekraïne ‘grensland’ of gewoon 'land, gebied, streek'?,  vraagt Geert van Istendael zich af in zijn column. Wat zeker is, is dat de staat aan de rand van twee machtsblokken ligt en dat het veel verschillende overheersers heeft gekend. ‘De rand is vaker wel dan niet een hachelijke plek.’

Het ondenkbare is gebeurd: er is opnieuw oorlog in Europa. Het brengt bij MO*columnist Jan Mertens pijnlijke herinneringen naar boven. Maar er is een andere logica mogelijk, schrijft hij ook. ‘Een die betekent dat we met meer nederigheid en openheid naar onze plaats in de wereld kunnen kijken.’

MO*columnist en schooldirecteur Sahadi Daria was in volle voorbereiding van het nieuwe schooljaar toen de hel weer losbrak in zijn land van herkomst, Afghanistan. ‘Voor wie nu op de vlucht slaat weet ik: als vluchteling wacht een onzekere toekomst, vol gevaren.’

Systemisch en institutioneel racisme is in de Verenigde Staten niet beperkt tot de zwarte gemeenschap, weet MO*columniste Ching Lin Pang. Ook de tienduizenden Chinezen die vanaf de 19de eeuw naar de VS migreerden werden (en worden) dagelijks geconfronteerd met vreemdelingenhaat en discriminatie.

Natuurlijk zagen we de opmars van de Taliban niet aankomen, schrijft columnist Bieke Purnelle. Want wat weten wij over Afghanistan, behalve dat je er maar beter geen vrouw bent?

Dertig jaar na Zwarte Zondag leest Bieke Purnelle het zoveelste opiniestuk dat haar vertelt dat ‘we naar die mensen moeten luisteren’. Ze vraagt zich af hoe ons dat vooruit helpt, luisteren naar mensen die niet in staat zijn te begrijpen waar de grenzen liggen van het democratisch meningsverschil.

Hij zou de mensenrechten in Congo doen naleven. Dat beloofde president Tshisekedi bij zijn aantreden in 2019. Van die belofte is tot nu toe evenwel niks in huis gekomen, schrijft Walter Zinzen.

Iedereen die ooit een gesubsidieerde vzw heeft geleid, krabt zich in de haren bij het verhaal over de vzw Let’s Go Urban, schrijft Bieke Purnelle. 'Hoezo werd Let’s Go Urban niet doorgelicht zoals het hoort? Hoezo kon het zes jaar duren voor iemand dit ernstig nam?'

Een lied van de Libanese zangeres Fairuz wekt bij Lisette Ma Neza een soort van heimwee op. Heimwee naar Beiroet dat ze vorig jaar bezocht. ‘Als passant, die van niets wist. Maar iets wist ik wel. Dat we op elkaar leken, Beiroet en ik. Beiroet en mijn moeder. Beiroet en Kigali.’