Sulaiman Addonia moest zijn moeder achterlaten om schrijver te worden. En dat was nog maar het begin. In deze getuigenis neemt hij ons mee op de weg naar – werkelijk – vrije woorden, waarbij de schrijver allerlei onverwachte vormen van censuur moet overwinnen.

Mijn naam is Parvaneh. Een naam die je niet veel hoort. Ik ben namelijk afkomstig uit Iran. Ik woon sinds 2015 in België, nadat ik trouwde met de liefde van mijn leven. Onze officiële verloving, die in Turkije plaatsvond, verliep perfect. De reis naar Iran die erop volgde, verliep wel een tikkeltje anders.

Overal waar hij kwam, moest de Eritrees-Ethiopische auteur Sulaiman Addonia (Silence is My Mother Tongue) een nieuwe taal leren. ‘Dat opende keer op keer een wond.’ Pas na tien jaar vond hij zijn eigen taal, ontstaan uit zijn gruwelijke migratieverleden.

De coronacrisis zet ons aan om na te denken over ons bestaan en na te denken over de maatschappij waarin we leven. Blogger-ondernemer Louis De Jaeger heeft een postcorona-beweging opgericht en roept iedereen op zijn ideeën voor een betere wereld na corona te delen. Want 'iedere belangrijke verandering die ooit heeft plaatsgevonden is gestart met ee ...

Vijf vrouwen staan op een keerpunt in hun leven, en elk op hun eigen manier zoeken ze hun weg. De Palestijns-Belgische schrijfster Nisma Alakouk vertelt hun verhaal in Brusselse vrouwen. Een gesprek over vrouwelijkheid, seksisme en de Arabische wereld.

MO* sprak met de 46-jarige dj-revelatie Rokia Bamba. Dat ze pas zes jaar geleden dj werd, heeft niets te maken met een late roeping. Platen mixen deed ze al langer, maar het podium besteeg ze nog niet zo lang geleden. Zichtbaar zijn is haar manier om te strijden tegen vooroordelen en discriminatie. 

'Terwijl we op de bank naar het nieuws kijken, vraag ik me van alles af. Ik ben namelijk een enorme pochemuchka.' MO*columniste Lisette Ma Neza twijfelt over waar zwarte vrouwen over moeten schrijven, en schrijft over de gedachtestroom van haar getwijfel.

Vorige week leek de Vlaamse cultuursector eerder een groentemarkt, met rotte tomaten en schreeuwende marktkramers. Nu de praatprogramma’s en de opiniepagina’s op zoek zijn naar de volgende controverse, maakt Wouter Hillaert de echte rekening van de Ultima’s op.  Hij zag een heel nieuwe visie op kunst en maatschappij, en dus een bij uitstek pos ...

De titel van Bas Heijne’s nieuwe essay – Mens/Onmens – krijgt na de zoveelste extreemrechtse terreuraanslag een akelig actuele relevantie: hoe worden wij on-mens? Door voortdurend de angst voor het verlies van de eigen cultuur aan te wakkeren. Terwijl, zo stelt Heijne, zelfverlies juist een deugd is

Carnaval: die periode waarin we gewoontegetrouw t-o-n-n-e-n versnipperd papier in de vrije natuur dumpen. Moeten we onze identiteit dan verloochenen en deze traditie vieren zonder confetti? Neen, dat hoeft niet. Louis De Jaeger geeft je een mooi alternatief.

De toekomst die een stap terug moet zijn. De Auschwitzlijst van de eenentwintigste eeuw. Dwaalgasten in de samenleving. Huilende bomen. Leven, dood, vergankelijkheid. De rode draad doorheen het werk van de Belgische kunstenares Els Dietvorst (°1964)? Het verlangen van de mens en het eerherstel van zijn zoektocht naar de grond der dingen. Dietv ...

De hoofdstad van Europa heeft iets heel speciaals, schrijft MO*poëte Lisette Ma Neza. Brussel is een soort enigma. Een vraag waarop geen antwoord bestaat. Alleen daarom al heeft ze een stadsdichter nodig. ‘En weet je wat: Ik ga daar voor zorgen.’