Niet zomaar een aardappel

‘Elk kind is op zijn eigen manier op de boerderij aan de slag en is tegelijkertijd heel wat dingen die het op school leert in de praktijk aan het omzetten’, zegt Docx. Haar collega Kimo Williame legt het uit aan de hand van het woord educatie: ‘Dat betekent eigenlijk “wegleiden”. En dat is wat er hier gebeurt. De kinderen worden weggeleid uit de klas die ze gewoon zijn en worden hier op verschillende domeinen aangesproken om te leren.’ De kinderen houden bijvoorbeeld een logboek bij, leren planten kennen, berekenen afstanden en eenheden, praten over zingeving en leren over de werking van verschillende organismen. Ondertussen zijn ze ook fysiek bezig en maken ze kennis met het werk van een boer en het verhaal achter ons dagelijks voedsel. ‘Waar op school al deze thema’s opgesplitst zijn in vakken, vind je ze hier samen in één project’, zegt Williame.

De leerlingen hebben in kleine groepjes hun eigen groentetuinen aangelegd op het domein van De Kollebloem. ‘We vertrekken altijd van de vraag wat er die week moet gebeuren. Het zijn korte activiteiten, omdat het soms vrij zwaar kan zijn’, zegt Docx. ‘Er zijn kinderen die in de klas niet kunnen stilzitten, maar in de boerderij heel geconcentreerd werken in hun tuintje.’

De kinderen zien het resultaat van hun werk en dat zijn altijd mooie momenten, zeggen Doxc en Williame. In april hebben de leerlingen bijvoorbeeld een kleine aardappel geplant en op de laatste dag van het schooljaar heeft iedereen die geoogst. Williame: ‘Het was mooier dan kinderen te zien paaseieren rapen.’

‘Er zijn leerlingen die in de klas minder goed kunnen volgen, maar op de boerderij wel hun draai hebben gevonden’, zegt Docx. ‘Zo leren de kinderen elkaar ook op een andere manier kennen. Ze mogen verantwoordelijkheid nemen en dat doet duidelijk iets met hun zelfvertrouwen. Verschillende kinderen zijn thuis ook een groentetuin begonnen.’

Docx en Williame merkten op de opendeurdag dat ook de ouders enthousiast zijn over De Boerderijschool. ‘Een ouder vertelde dat wanneer ze aardappelen aan het eten waren, hun kind begon te vertellen hoe die geplant worden’, zegt Docx. ‘Een aardappel is dan niet meer zomaar een aardappel.’

Beetje bij beetje groeit er een band tussen de school, de boerderij en de ouders. Papaver probeert nu de subsidies voor het project te verlengen en hoopt in de toekomst ook met nieuwe boerderijen en scholen aan de slag te kunnen gaan. Docx: ‘Het is een bijzondere manier om vanuit het enthousiasme van de kinderen te bouwen aan een lokale dorpsgemeenschap waarin ook de landbouw weer een plaats krijgt.’