Wereldnatuurfonds wil certificering duurzame garnalen

Garnalenkwekerijen zijn vaak heel schadelijk voor het milieu. In 2007 begon het WWF met een Shrimp Aquaculture Dialogue, een overleg tussen milieubeschermers, wetenschappers, openbare besturen en garnalenkwekers dat moest helpen standaarden vast te stellen voor de garnalenkwekerij en zo de sociale impact en de gevolgen voor het milieu van de sector te beperken. 

Na zes gespreksronden presenteerde het WWF vorig jaar in december de concept-standaarden. Daarin is onder meer aandacht voor de locatie van de kwekerijen, verantwoorde arbeidspraktijken, watergebruik en vervuiling en biodiversiteit.

De standaarden zijn gebaseerd op de internationale principes voor verantwoorde garnalenkwekerij die in 2006 werden goedgekeurd door de VN-Voedsel- en Landbouworganisatie FAO.

Soja en oliepalm

Activisten waarschuwen echter dat certificering van garnalenkwekerijen op grond van deze standaarden een bedreiging kan vormen voor de ecosystemen en het overleven van duizenden ambachtelijke vissers.

“De plannen voor certificering van industriële aquacultuur zijn beïnvloed door de belangen van de industrie. De belangen van de plaatselijke en inheemse bevolking zijn ondergeschikt aan dit plan”, zegt Afredo Quarto van het Mangrove Action Project, een Amerikaans internationaal netwerk.
 
In een brief aan het WWF uitten milieuactivisten uit verschillende regio’s eind vorig jaar hun bezwaren tegen de conceptstandaarden. Ze wezen onder meer op het gebruik van genetisch gemanipuleerde soja en palmolie als garnalenvoedsel. De grootschalige plantages waar deze gewassen gekweekt worden, staan bekend om hun negatieve invloed op de biodiversiteit en leiden tot verlies van land en inkomen van plaatselijke bevolking.

Oncontroleerbaar

Duurzame garnalenkwekerij is volgens Quarto maar een deel van de oplossing van de problemen in de sector. “Zolang de vraag niet afneemt, zal in de industrie oncontroleerbaar blijven”, zegt hij.

José Villalón, directeur van het aquacultuurprogramma van het Wereldnatuurfonds, noemt de standaarden voor certificering echter een “levensvatbaar, krachtig en transparant middel om ervoor te zorgen dat de negatieve impact van de industrie afneemt.”
 
Villalón wijst erop dat aquacultuur niet zal verdwijnen. “Daarom is certificering noodzakelijk om de negatieve gevolgen te beperken.”
 
Volgens de directeur telt het concept 86 richtlijnen, waarvan 8 procent zich richt op de gevolgen van de garnalenkwekerij voor de bevolking in de omgeving van de kwekerijen. Drieënveertig procent gaat over de impact op de werknemers in de sector.

Verdwijnende mangrovebossen

De tegenstand tegen garnalenkwekerijen en de mogelijk certificering is vooral sterk als het gaat om kwekerijen in waterrijke kustgebieden en mangrovebossen.

Carlos Salvatierra, directeur van de niet-gouvernementele organisatie Redmanglar International, ziet certificering als het “groenwasserij” die het de industrie mogelijk maakt te blijven opereren met een milieuvriendelijker imago. 

Aquacultuur is volgens de FAO de snelstgroeiende sector in de productie van dierlijk voedsel in de wereld. In 1970 werd per hoofd van de wereldbevolking 0.7 kilo vis, garnalen en schaaldieren geproduceerd, in 2008 was dat 7,8 kilo.

Mangrovebossen verdwijnen door de garnalenkweek. Tussen 1980 en 2005 ging 35.600 vierkante kilometer verloren als gevolg van aquacultuur, landbouw en stedelijk landgebruik.
 
Jorge Varela, directeur van de Hondurese ngo Comité para la Defensa y Desarrollo de la Flora y Fauna del Golfo de Fonseca (Coddeffagolf), zegt dat bij het certificeringproces dat momenteel ontwikkeld wordt, niet geluisterd is naar vertegenwoordigers van getroffen gemeenschappen.