Vergeten we even de bijna-zekerheid dat de VS in september hun veto zullen stellen tegen een advies van de VN-Veiligheidsraad om een onafhankelijke Palestijnse staat te erkennen (lees ook het MO*artikel Palestijnse staat: erop of eronder). Stel nu, puur hypothetisch, dat de Verenigde Naties straks die Palestijnse staat erkennen, moeten we daar dan blij om zijn of niet?
Het is een moeilijke. Lang niet elke Palestijn is overtuigd. Dream on, erkenning van een Palestijnse staat is niet hetzelfde als Palestijnse zelfbeschikking, zeggen de critici. Israël zal de verregaande controle op zijn nieuwe buur niet lossen. Iemand schoof het voorbeeld Namibië naar voor. Die staat werd in 1962 door de VN erkend maar moest nog tot 1988 wachten voor hij echt onafhankelijk werd van Zuid-Afrika. Pure windowdressing dus.
Een andere bedenking is dat na de VN-erkenning de Palestijnse Autoriteit (PA) een zitje bij de VN zou krijgen in de plaats van de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie), die nu waarnemer is bij de VN. Anders dan de PA, vertegenwoordigt die laatste àlle Palestijnen, dus ook de Palestijnen in Israël en de Palestijnse vluchtelingen buiten de grenzen.
Maar er zijn ook veel Palestijnen die de VN-strategie van de –nochtans fel bekritiseerde– Palestijnse Autoriteit wèl steunen, dat toonde een recente poll aan. Tenminste als ze een echte en geen papieren staat krijgen. VN-erkenning betekent voor hen de opstap naar echte soevereiniteit. Palestina 194 is geen virtuele maar een reële beweging, die ijvert voor respect voor de Palestijnen. Zelfs al gaat het om een louter symbolische VN-erkenning, een “nee” zou een kaakslag van jewelste zijn voor de Palestijnen. Ik wil die “nee” alvast niet meedelen.