Meeslepende stadsmuziek uit bergen en havens

In zeker zin heeft Taha gelijk: de songs uit de theehuizen worden niet gereconstrueerd tot ze net zo klinken als wij nu denken dat ze toen geklonken moeten hebben. Er zit evenveel Franse rock (een beetje Negresses Vertes en een theelepel van de punkrai van Taha zelf) als oriëntaalse geschiendenis in deze cd. Deze tweede ode aan de bronnen van de Franse of “Barbesiaanse” magrebijnse popmuziek is volgens Taha een monument om de geschiedenis van de Algerijnse, Marokkaanse en Tunesische immigratie in de hexagonale te gedenken. het is tegelijk een document waaruit de rechte lijn tussen toen en nu blijkt.
Ten minste, dat is wat overblijft na beluistering van nummers als Rani en Kifache Rah, die in de versie van Taha al zoveel raï of chaabi bevatten dat je met die terugwerkende kenniskracht niet verbaasd meer kan zijn dat vanuit Oran en aanpalende havens een van de meest meeslepende stadsmuzieken van de voorbije decennia de wereld rond gestuurd werd.
Persoonlijk ben ik niet zo gek van de cabaretachtige nummers als Ecoute moi camarade of Agatha, maar in het opzet van het documenteren en nieuw leven geven van de geschiedenis van de migratie zijn het wellicht onmisbare elementen. Door de erg moraliserende Franse teksten –waar ik in de Arabisch gezongen liederen geen last van heb– en de zeer eenvoudige melodieën in die nummers wordt het zelfs voor een rock ‘n roll animal als Rachid Taha heel moeilijk om er het stof van de jaren af te blazen.
Alles bij elkaar is deze Diwan2 een parel van een cd, heel beluisterbaar voor iedereen –inclusief bleekneuzen en al wie geen handvol kif gerookt heeft– en historisch erg belangrijk. Ik kijk al uit naar de passage van Rachid Taha op Couleur Café. (gg)
Diwan 2 van Rachid Taha is uitgegeven door Barclay. 9643375