Er wordt nogal wat gevlucht in het nummer van MO* van september 2012. Jonge Maghrebijnen ontvluchten de uitzichtloosheid thuis om in een nog diepere uitzichtloosheid hier terecht te komen. Wanhopige Somaliërs en Ethiopiërs ontvluchten de oorlog en de klimatologische rampspoed en komen vast te zitten in gesloten instellingen in Malta.
Palestijnen die al decennia overleven als vluchtelingen in eigen land, dreigen opnieuw uitgezet te worden om plaats te maken voor de economische en politieke expansie van de Israëlische staat. En in Pakistan moeten mannen, vrouwen en kinderen hun hebben en houden achterlaten als het geweld tussen het nationale leger en de tribale of islamistische opstandelingen hun dorp bereikt.
En toch is dat nog maar een fractie van de bestaansonzekerheid die de levens van miljarden mensen dag in dag uit tekent. Het is voor de meeste Europeanen bijna onmogelijk om echt te voelen wat dat betekent: niet weten waar de volgende maaltijd vandaan zal komen, niet weten waar je vanavond zal slapen, niet weten of de gewapende mannen bescherming bieden of juist levensbedreigend zijn, en vooral: niet weten wat de dag van morgen voor je kinderen zal brengen.
Toch wordt het debat over de concrete mensen in die omstandigheden in Vlaanderen op een haast achteloze manier gevoerd. De enige overweging in de migratie- of asieldiscussies die zorgvuldig in de gaten gehouden wordt, is het behoeden van onze persoonlijke en maatschappelijke zekerheid. Alsof die vandaag nog geïsoleerd kan worden van de mondiale onzekerheid. De terechte bezorgdheid over de toekomst van de inwoners van dit land moet dringend geaard worden in een veel grotere betrokkenheid bij de toekomst van de overige zeven miljard aardbewoners.