Voorwaarts naar 2012

Mark Van Bockstael (Antwerp World Diamond Centre, Hoge Raad voor de Diamant)

Ik hoop dat de overvloedige natuurlijke rijkdommen van de Afrikaanse bodem eindelijk zullen bijdragen tot de renaissance van dit overweldigende continent. Hopelijk gaan een aantal mensen inzien dat een verdere aanslag op Afrika niet langer kan. Ik ben optimistisch. Het glas is (bijna) leeg. Het kan alleen maar beter gaan.

Ik ben bang dat op zekere dag een of andere navelstaarder .be schrapt en er .vl van maakt. Wanneer ik terugkom uit Sierra Leone, kan ik echt geen begrip opbrengen voor een collectief dorpsfilosofen dat zit te kommaneuken. Om nog te zwijgen over de onbenulligheden die daags erop de kranten vullen. Het valt mij zwaar daar solidariteit voor op te brengen.

MO* moet even provocatief blijven als anders. MO* zal nooit mossel noch vis zijn en ik zal mij dus nog mateloos ergeren aan zijn standpunten. Maar in het verleden heb ik MO* nooit kunnen betrappen op de manifeste onwil om zijn verhaal te toetsen aan dat van een ander. Dat lijkt mij de juiste ingesteldheid voor de spreekwoordelijke luis in de pels.

Eva Brems (professor mensenrechten UGent, voorzitter Amnesty International en bijna Slimste Mens)

Ik hoop dat België meer jobs creëert in mensenrechten. Er is zoveel bereidheid bij studenten om energie te stoppen in mensenrechten en ontwikkeling, maar ze vechten noodgedwongen om de schaarse jobs. Ze nemen ook geen initiatief om zelf iets uit de grond te stampen, bij gebrek aan fondsen, private donoren en stichtingen. In de VS richten studenten mensenrechten- of ontwikkelingsorganisaties op, die op hun beurt jobs creëren.

Ik ben bang dat we op een dag niet meer malen om mensenrechten. De VS houden in Guantanamo al jaren mensen gevangen zonder beschuldiging of proces. Zelfs het absolute folterverbod wordt ondergraven. Mijn grootste angst is dat op een dag de proteststemmen zwijgen. In eigen land schrik ik wel eens van de onverschilligheid, de onverdraagzaamheid en zelfs de pure haat die openlijk geventileerd worden, bijvoorbeeld tegen de islam.

MO* moet een frisse stem laten horen. Ik hoop in MO*, zoals in The Economist, totaal nieuwe analyses te vinden van wereldproblemen, zoals je die nergens anders leest. Voorts hoop ik dat de ploeg nog groeit en nog meer eigen reportages uit het Zuiden brengt. We leven in een klein en welvarend land. Navelstaarderij en het opblazen van kleine problemen zijn haast niet te vermijden. Daarom zijn vensters op de wereld zoals MO* zo belangrijk.

Chokri Mahassine (sp.a-politicus en Pukkelpop-organisator)

Ik hoop dat duurzaamheid hét sleutelbegrip wordt in de toekomst. Al meer dan 10 jaar klaagt iedereen over teveel stress, te weinig tijd voor het gezin en voor gemeenschapsleven, maar we draven door aan een steeds hoger tempo. Zelf doe ik daar heel vlijtig aan mee. Laten we met z’n allen wat meer chillen. Onze wereldleiders, politici, bedrijfleiders en opiniemakers moeten ervoor zorgen dat sociale welvaart en economische groei hand in hand gaan. Hopelijk brengen de verkiezingen in de Verenigde Staten iemand aan de macht die meer aandacht heeft voor Kyoto en die voor een meer diplomatieke aanpak van de wereldvrede staat. Wij Europeanen moeten, liefst gezamenlijk, steviger opkomen voor onze eigen standpunten.

Ik ben bang dat superarme landen zoals Bangladesh of landen in de woestijngordel erg gaan lijden onder de klimaatverandering. Als wij royaal de natuurlijke brandstoffen opsouperen, zal dit ook voor ons een akelige weerslag hebben. Nu al moeten gezinnen lenen om hun stookolietank te vullen. Iedereen zou zijn verantwoordelijkheid moeten nemen. Wij proberen op Pukkelpop waar mogelijk ecologische maatregelen te treffen: composteerbare festivalbekers, gratis openbaar vervoer, ecologische frieten, kleding in biokatoen, ecologische was- en reinigingsproducten, zonneboilers en windturbines, CO2-bijdrage voor onze vliegtuigtickets, een bomenactie voor de buurt. En dat is nog maar het begin. De komende vijf jaar willen we er verder werk van maken. Als we onze ecologische voetafdruk kunnen verkleinen, zal ik al heel wat geruster zijn.

MO* moet een kritisch geluid blijven in tijden van eenheidsworst in de media, een spreekbuis voor mensen die onrecht wordt aangedaan. Het moet zoals vroeger tegen zelfgenoegzame schenen schoppen en de andere kant van het grote gelijk benadrukken. MO* moet correcte maar scherpe journalistiek blijven brengen, minder gekende en onpopulaire thema’s aansnijden en ons een blik gunnen op onrecht, corruptie, minderheidsgroepen, sterke sociale projecten en vergeten problemen.

Peter Van de Veire (Studio Brussel-presentator)

Ik hoop dat jongeren de problemen anders zullen aanpakken. Mensen van twintig of dertig kijken anders naar de wereld. Ze houden er andere wereldbeelden, keuzes en ideeën op na. Wat men ook beweert over ‘de jeugd van tegenwoordig’, ik vind ze verfrissend en onwaarschijnlijk realistisch. Die gasten zeggen waar het op staat en durven over alle thema’s in dialoog te gaan. Misschien zijn jongeren daardoor ook meer geneigd tot oplossingen te komen. Maar ik kan het niet voorspellen. Anders was ik astroloog geworden.

Ik ben bang dat er nieuwe godsdienstoorlogen uitbreken. De problemen tussen moslims en “de rest” vind ik heel ingewikkeld. Kunnen of willen we elkaar niet begrijpen? Ik ben bang dat de onderlinge spanning zal escaleren. Maar ik had diezelfde angst in de jaren tachtig al en toch heeft niemand de bom gegooid. Ik hoop dat ik binnen vijftig jaar zal zeggen: ‘Waar heb ik mij in godsnaam druk om gemaakt? Er was gewoon een nieuwe wereld aan het ontstaan.’

MO* moet steeds opnieuw het warm water uitvinden: hoe kan het gewenning vermijden en ervoor zorgen dat mensen wakker geschud blijven? Misschien moet MO* af en toe ook meer lawaai maken. Het zijn soms de platte truken van de commerce, maar als ze een hoger doel dienen, waarom niet? Ik denk dat MO* zich ook meer moet integreren bij jongeren en de nieuwe media optimaler gebruiken. De scholierenrellen in Nederland zijn toch ook begonnen met een msn-bericht. MO* moet signalen geven aan de traditionele media. Onze buitenlandberichtgeving beperkt zich soms nog te vaak tot een Japanner wiens penis is afgesneden omdat hij zijn vrouw bedrogen heeft.