Marc & Marleen Vanmechelen
“‘Aangrijpend Goma’
Artsen Zonder Vakantie: Marc & Marleen Vanmechelen vertrokken eind vorig jaar voor Artsen Zonder Vakantie op orthopedische missie naar Goma. Wegens slechte internetverbindingen was het onmogelijk om hun blogs op dat moment door te zenden. Achteraf bezorgden zij ons toch een greep uit hun 'dagboek'. Wij willen jou hun aangrijpende getuigenissen en verhalen niet onthouden, daarom zullen we ze systematisch op deze blog posten. Hun verhaal is immers - jammer genoeg - 'tijdloos'. Ook op dit moment zien de meeste ziekenhuisdagen in Goma eruit zoals zij beschrijven. Artsen Zonder Vakantie probeert ook hier een verschil te maken...
Bij het landen van het vliegtuig raakt Marleen bijna in extase van de “Afrikaanse geur”, een geur van houtvuur en gebraden vlees. Vanaf Kigali hebben we een rit van ongeveer 3 uur tot aan de Congolese grens in Gisenge. Tijdens de rit valt het op dat er zeer veel volk op straat loopt, geladen met pak en zak op het hoofd en op al wat vooruit gaat, fiets, brommer shoekedoe, … Opvallend veel draagsters en minder dragers van brandhout en water. Onderweg komen we een grote vrachtwagen tegen die in de ravijn gereden is.
Aan de grens worden we opgewacht door een broeder die ons naar het Centre pour Handicapés Physiques “Shirika la Umoja” brengt. Goma is na de vulkaanuitbarsting van 2002 overspoeld met lava, 3/4 van de huizen zijn vernield en de gestolde lava zijn rotsformaties geworden in de straten, met een gewone auto kan je er niet rijden, het moet een 4X4 zijn.
We worden geconfronteerd met extreme armoede. In het centrum aangekomen worden we verwelkomd door broeder Justin, we krijgen onze kamers toebedeeld en maken kennis met Kahindo, onze huishoudster die voor ons zal koken. ‘s Namiddags doen we zaalrondes samen met een broeder. Alweer worden we geconfronteerd met de choquerende armoede. De ziekenzalen van ongeveer 20 bedden liggen er troosteloos en vuil bij. Daarna krijgen we ook een korte rondleiding in de orthopedische werkplaats.
De volgende ochtend hebben we een vergadering met alle diensthoofden. Daarna ging ik naar de gipszaal waar men voor de meest onwaarschijnlijke pathologien, gipsen aanlegt. Hier kan ik zeker tips en tricks aanleren. Ik zie hier 2 patiëntjes met bilateraal klompvoetjes, waar ik de 2de en 3de correctiegips aanleg volgens de Ponsetti methode. Mr. Henri is zeer autoritair en zal moeilijk te overtuigen zijn om een andere techniek of gewoonte aan te leren. Marleen had me hier al voor verwittigd.
We krijgen pathologien te zien die in België zelden of nooit voorkomen, zoals ziekte van Pott, rachitis, polio en misvormingen door ondervoeding. Ook andere ziektebeelden zijn paraplegie, tetraplegie, hemiplegie door een val uit een boom of van een vrachtwagen of oorlogsverwondingen. Ook opvallend veel lumbalgien met neurologische uitvallen en veel klompvoeten en cerebral palsy. Patienten moeten hun verband en gipsmateriaal zelf aankopen en meebrengen.
Geen geld, geen gips! Schrijnend is dat!