“‘The African way’

Het laatste voorbereidingsweekend was ook het zwaarste. Op twee dagen tijd hadden we nog heel wat informatie te verwerken, die noodzakelijk is voor de reis naar Congo. Ook de ontspannende momenten stonden volledig in het teken van Afrika. We reserveerden bij restaurant Kokob, aan de beurs in Brussel. De menukaart bestaat uit schotels uit Ethiopie, waar we ook halt zullen houden op de weg naar Congo. Als vegetariër had ik me er al op voorbereid dat ik waarschijnlijk vlees zou moeten eten, maar dat blijkt niet nodig te zijn. Met de hele groep hebben we van zowat alle typische ingrediënten geproeft, en daar zitten heel wat groetenmengels tussen. Stuk voor stuk verrukkelijk. Elke hap moet genomen worden met behulp van een soort pannenkoek, waardoor je al snel een gevuld gevoel hebt. Toch hebben we gegeten tot alles op was, en dat hebben we ons niet beklaagd. Als dat de gewoonte is, zullen we ginder geen honger lijden. De negatieve kant daarvan is dat een groot deel van de bevolking dat wel doet. Hoe we daarmee moeten en zullen omgaan, is geen gemakkelijke kwestie.

Het eten hebben we geproefd, de rest zullen we ondervinden als we er zijn. Mijn plan is om volledig mee te gaan in de Afrikaanse cultuur. Zolang het veilig blijft uiteraard. Ik zal mooi op tijd mijn malariapillen nemen, degene die geen waanvoorstellingen veroorzaken maar ook heel duur zijn. Gelukkig had een kennis nog Malarone-tabletten liggen en hoef ik enkel nog een muskietennet aan te schaffen. Alleen al de voorbereiding geeft me een waar safari-gevoel. Met de jeep door het oerwoud, maar zonder (levende) dieren naar het schijnt. We zullen een week op hotel, twee weken bij gastgezinnen en een week in de brousse doorbrengen. Congo zien in al zijn facetten dus.

In een trekrugzak stoppen we al onze spullen. Kleren, van oude vodden tot chique outfits voor ‘s avonds, want dat is heel belangrijk daar. Muggenbescherming, stevige schoenen en EHBO-kistjes. In een andere koffer nemen we hulpmiddelen mee voor de bevolking. Radio-onderdelen maar ook kleurpotloden voor de kindjes. Ik ben ze alvast aan het scherpen.

Mijn doel is om regelmatig onze ervaringen te posten, maar alles valt of staat natuurlijk met de plaatselijke communicatiemogelijkheden. Er zijn cybercafé’s maar die blijken veel geld te vragen, zeker aan westerlingen. In de brousse zullen er niet zoveel internetmogelijkheden zijn. In ieder geval horen jullie binnen een kleine maand zeker iets uit het zuidelijkste deel van de Democratische Republiek. Wie nog belangrijke tips heeft voor een bende studenten die naar het onbekende vertrekt, moet niet aarzelen die mee te delen. We zijn ons wel al een heel jaar aan het voorbereiden, dus voor ons is het alsof we Congo al een beetje kennen. De reis is als een zelfgemaakt menu na een kookcursus. We mogen het eindelijk echt doen.