Bilfou Burkina Faso!

Blog

Bilfou Burkina Faso!

Bilfou Burkina Faso!
Bilfou Burkina Faso!

Bilfou! Tot binnenkort! Dat zei ik tegen Safiatou Dao, bij wie ik vanmiddag mijn voorlopig laatste bordje 'riz gras' naar binnen werkte. Zo zal ik morgen ook de kolonel in zijn cafeetje groeten, de kindjes op straat, de 'mamans' die voor mijn deur zitten te kletsen, de man met de verlamde benen die mij Salimata noemt en elke ochtend van onder zijn parasol naar me zwaait. Mijn 'quartier' zal het twee weken zonder zijn 'nassara' moeten stellen, maar ze komt snel terug!

De lijnen voor mijn nieuwe jaar in Burkina Faso zijn nog niet helemaal getekend. Ik ga minstens tijdens de maand januari verder aan de slag voor Zidisha. Wat daarna volgt, blijft – ook voor mij – voorlopig een verrassing. Ik werk op meer dan één front tegelijk aan een oplossing die een antwoord biedt op zowel mijn drang naar een verschil maken als mijn nood aan onafhankelijkheid en aan ‘onder de mensen zijn’. L’espoir est toujours permis, niet?

Mijn nieuwe rol als West Africa Client Relationship Manager betekent een hoop extra lobbywerk en een stevige kennismaking met de bureaucratie van banken en ngo’s. Niettemin is er ondertussen één lening gefinancierd in Niger en zo zijn er ook drie in Benin. In Guinee wachten drie ondernemers op de financiering van hun project (Sekou Fofana, Doussou Conde, Mamady Faro) en in Burkina Faso staat de teller van gefinancierde projecten ondertussen op vijftien. Het is leuk om af en toe een buitenbeentje te ontdekken tussen de kleinhandelaars, kippenkwekers en kapsters. Moussa Sanou bijvoorbeeld is een traditionele kruidendokter. Hij is erg gerenommeerd in zijn streek en ver daarbuiten. Om zijn kennis van planten en hun geneeskrachtige werking veilig te stellen voor de toekomstige generaties, wil hij een laboratorium oprichten en een boek met recepten schrijven. Hij hoopt via zijn lening ook een aantal verkooppunten over zijn stad te kunnen verspreiden en zo natuurgeneeskunde toegankelijker te maken.

Elke dag krijg ik telefoon van één of meer nieuwe mensen die graag meer uitleg willen over Zidisha. Het leek de voorbije weken wel alsof ik voor eens en altijd zou vertrekken, zo dringend wou iedereen me spreken. Dat mijn lied hier nog niet uitgezongen is, mag dus wel duidelijk zijn. Bovendien heeft mijn fiets nog niet alle wijken van Ouagadougou gezien, ik moet nog met een moto leren rijden, het Mooré onder de knie zien te krijgen,  leren eten zonder te kokhalzen, een vis leren verorberen met graten en al en vooral: Burkina en zijn mensen elke dag opnieuw blijven ontdekken.

Ik had bij deze post graag een foto gevoegd van de plastic kerstbomen en opblaaskerstmannen die hier de voorbije weken op vele straathoeken zijn verschenen. Geen enkele van de verkopers wou me echter toestemming geven om zo’n foto te maken. Zoals de Burkinabé minzaam glimlachen bij de Westerse heisa over de wereld die morgen vergaat, zo houd ik mijn gezicht in de plooi bij al hun bizarre bijgeloof: of ik dan niet weet dat foto’s maken van je koopwaar gegarandeerd voor een slechte verkoop zorgt? Ik kies dan maar voor een foto van de kerstversiering die Zidisha-klant Philippe Ouedraogo maakt van kleine kalebassen. Het blijft onwezenlijk, de flarden Jingle Bells en Stille Nacht die af en toe mijn huisje hier binnenwaaien, zo tussen de klaaglijke gezangen van de muezzin door. Wat miezer en mist in Zaventem zullen ongetwijfeld meer impact hebben op mijn kerstgevoel. Ik ga met volle teugen genieten van twee weken gezellige nabijheid en ik wens jullie allen hetzelfde toe. Tot volgend jaar in Burkina Faso. Bilfou!