“‘Consuminderen’

We leven in een welvaartsmaatschappij, vragen ons elk jaar af waar we nou weer eens op vakantie zullen gaan, of we dit jaar of volgend jaar een nieuwe keuken zullen zetten en welke juwelen en sjaaltjes we weer eens zullen kopen op de volgende koopavond bij iemand thuis.

Altijd maar hebben hebben hebben, onverdraagzaam voor het minste dat mis loopt. Onlangs zat ik op straat maar te vitten op iedereen die me voor de voeten liep of  niet genoeg ruimte gaf, ondertussen me weeral ergerend dat iedereen zo onverdraagzaam is.
Tot ik besefte dat ik zelf gewoon super kritisch en onverdraagzaam was.

Ondertussen zitten we in Oeganda. Ook hier is consumeren aan de orde van de dag. Dat is uiteindelijk onze maatschappij, de wereld wordt er draaiende door gehouden.
En natuurlijk ligt het ook aan jezelf hoeveel je wel of niet consumeert.

Op  dit moment ben ik blij dat ik electriciteit kan consumeren en zodoende deze blog nog een keer bijhouden. Verder valt er weinig eetbaars te consumeren, aangezien de regen hier met bakken uit de hemel valt en er niets in huis komt van een lekkere rolex, waar ik eigenlijk veel zin in had. Ik heb het hier niet over de dure merkhorloge, maar over de lekkerste snack die ze in Oeganda verkopen, en dat is een chapati broodje met daarop een omelet, ui, tomaat en paprika en beetje zout. Heerlijk, gewoon zo op straat bij een mini-standje voor je neus klaar gemaakt.
Dat is consumeren naar mijn hart, maar helaas niet voor vandaag, wegens de regen. Het ziet er ook niet naar uit dat het snel zal ophouden met regenen, en ik heb net bij het afscheid nemen van alle mensen in Belgie verteld dat ze allemaal op bezoek moeten komen en dat het hier gemiddeld 25 graden is, met af en toe in de namiddag een buitje…

Maar goed, Oeganda dus.
Vorig jaar ben ik hier 3 maanden geweest om vrijwilligerswerk te doen, kwam mijn vriend me bezoeken en vroeg of we niet hier zouden komen wonen en werken.Mijn hart zei onmiddellijk luid en duidelijk ja, mijn verstand heeft vele hoogte- en diepte-punten gekend. Gisteren snoof ik weer de heerlijke Afrika-geur op, zag de mensen en de duizenden stalletjes op straat met zalig zongerijpte ananas en avocado en ik wist weer waarom ik terug was.

Laten we zeggen dat het lot ons hier heeft gebracht, een lot waar we uiteraard zelf voor gekozen hebben. Ik ben vooral heel benieuwd hoe ik wel of niet om zal kunnen gaan met de corruptie en ambtenarij en of het zal lukken om een eigen zaak op te richten.
Een duurzame onderneming, die écht milieubewust is, en niet ‘greenwashed’ om met de trend van de tijd mee te kunnen.

Alleen is het in Afrika nog wel wat moeilijk om milieubewust te kunnen werken en leven, aangezien ze dat concept hier nauwelijks kennen en nog minder toepassen. Ze leven hier heel erg in het ‘nu’, morgen is niet belangrijk, en dus al zeker niet nadenken over hoe de planeer er over 20 jaar uit zal zien als we verder leven zoals we doen.
En daarbij, het zijn toch vooral de blanken die de wereld vervuilen, wat doen wij in Afrika nou verkeerd? Batterijen zo in de vrije natuur gooien, is dat verkeerd? Wat moeten we er anders mee? Hier bestaat geen vuil-ophaling.

Laten we zeggen dat het een uitdaging zal zijn om mijn persoonlijke consumaties op een milieubewuste manier tot verantwoord afval te herleiden. Waarmee ik terug bij mijn beginpunt kom dat ik wil consuminderen.
Hoe dat zal gebeuren zal ik over enkele weken/maanden hopelijk kunnen berichten!