“‘De besognes in Israël’
Vrijdag, de meeste attracties sluiten relatief vroeg of zijn dicht wegens de nakende sabbat. Tijd genoeg en een prima gelegenheid dus om de lokale actualiteit uit te pluizen. De Jerusalem Post is reeds door een onverlaat in m'n hostel meegegrist, dus het wordt de Ha'aretz, de gekendste (centrumlinkse) en tevens beste krant van het land. 'Ns kijken wat de hete hangijzers zijn, al heb ik op voorhand reeds enkele ideetjes wat er zoal op de Israëlische maag ligt.
Naast de schijnbaar alomtegenwoordige corruptieverhalen valt in het bijzonder de coverstory over de 12de Gay Pride in Jeruzalem op. Met een opkomst van 5000 man lacht de gemiddelde westerling wat meewarig, maar het vond wel plaats in Jeruzalem. Het is een uiterst conservatieve stad, tot de nok gevuld met Haredim (ultra-orthodoxe joden) en moslims, twee groepen die het idee van de homoliefde al bij al weinig genegen zijn.
Ik was er zelf ook bij gisteravond, en inderdaad: een kleine opkomst en bitter weinig extravaganza te zien. Geen door zweet blinkende halfnaakte lijven met veelkleurige verenpracht, helaas. Dat hoeft niet te verwonderen, althans wanneer ik het stuk in Ha’aretz lees, dat bericht over de aanval in 2005 van een 40-jarige ultra-orthodoxe jood. De extremist stak drie deelnemers van de Pride neer. Het artikel bericht bovendien over een reeks recente dreigementen van rechtse activisten. De horden speciale politie-eenheden die de Pride vergezelden waren geen overbodige luxe. Verder verneem ik dat vooral het Hooggerechtshof de bescherming van LGBT’s op zich neemt, terwijl leden van de Knesset grotendeels lippendienst bewijzen aan de eisen van holebi’s. Niet alleen in Rusland of Afrika is er dus nog flink wat werk aan de winkel.
Verder geen verrassingen
De rest van de krant is vooral gevuld met berichten over conflicten met Palestijnen over land, met ultra-orthodoxe joden over verraad (‘Anti-Zionist Haredi charged with offering to spy for Iran’), hun aanwezigheid in het leger (steeds meer Haredim vinden hun weg naar het leger – in scherp contrast met vroeger) of de rellen die ze veroorzaakten toen een recent geïmmigreerde vrouw verplicht werd achteraan in de bus plaats te nemen, waarop de buschauffeur de politie erbij haalde. Het incident eindigde in woedende (ultra-orthodoxe) menigten die de stadsbussen met stenen bekogelden (de vrouw kreeg inmiddels de naam ‘Beit Shemesh’s Rosa Parks’). Het zijn de thema’s die ik in mijn verbeelding had verwacht. Cliché’s zijn er niet zomaar.
Nieuws uit het buitenland schittert door quasi afwezigheid. Daarvoor moet de meerwaardezoeker terecht bij de Ha’aretzversie van de International Herald Tribune. Ik bespeur toch wat navelstaarderij, die in onze eigen populaire dagbladen ook wel vaste prik is (een volle pagina buitenland in HLN is een flinke overwinning, tenzij enkele arme zielen in een treinramp zijn omgekomen uiteraard), maar van een kwaliteitskrant verwacht ik wel wat meer. Het deed denken aan de conciërge van de Belz Great Synagogue, de grootste synagoge in Israël die ik op weg naar de Gay Pride binnenliep. De brave man had werkelijk geen flauw idee wat ‘Belgium’ was, laat staan waar het lag. Nouja, zoiets maak je als Belg wel vaker mee, maar toch.
Racisme tegen joden
Daarnaast lees ik een opvallend verhaal over Ethiopische Joden (de ‘Falashmura’) die de aliyah (of terugkeer naar Israël) willen maken, doch moeite hebben om hun droom in vervulling te zien gaan. Racisme speelt een belangrijke rol, maar het is toch vooral te wijten aan de oude wet op de terugkeer. Die vormt als het ware het DNA van de staat, een genetische code die toeliet om bannelingen – althans in de ogen van de Israeli – te vestigen in Israël.
Maar wegens het monopolie van de ultra-orthodoxe Rabbijnen is het tegenwoordig veeleer een instrument om apartheid in stand te houden. De one-million-dollar-question: wie neemt het voortouw in Israël om aan te geven dat dit dubieuze systeem eerder thuis hoort in het interbellum, in de plaats van een democratische 21ste eeuwse staat? Aangezien van politici weinig heil verwacht wordt, is het misschien opnieuw de beurt aan het Hooggerechtshof.
Nog een petite histoire om mee af te sluiten: een ietwat verrassender ontdekking tot dusver was het barretje downtown Jerusalem waar zowaar La Trappe op de kaart stond. Aangezien er verder geen lokale bieren werden aangeboden heb ik me noodgedwongen gelaafd aan een prima trappist. Dat komt misschien nog wel goed hier. Nog 6 trappisten te gaan.