Sam Verhaert
“‘De klos in Guatemala Stad’
Dat je er als een opgejaagde toerist uitziet, dat weet je. Dat ze je aan je debiel rugzakje van het Ziekenfonds herkennen, ook. Ze kunnen je lezen. De bendes, de narcos, je hebt erover gelezen.
Over het gratuite en georkestreerde geweld in Latijnsamerikaanse grootsteden schreef je ooit een thesis. Maar dat was een literatuurstudie.
Guatemala Stad, van de naam alleen al knijpen je billen samen.
Maar je doet alsof je er elke dag ronddrentelt. Been there, done that. Rugzak losjes over één schouder –toeristen die hun rugzak op hun buik dragen, vragen erom, vind je. Ach, wat kan er gebeuren? Met je jas open oog je breder, denk je, dus die rits gaat naar beneden. Het werd toch al te warm.
Als je een straat wilt oversteken in een rustige buurt – te rustig?- stopt er een zwarte 4x4 voor je. Geblindeerde ruiten, de schaduw van een chauffeur, type gorilla. Je denkt aan ontvoeringen, laat de jeep passeren en steekt over. De man toetert, het raampje aan de passagierszijde schuift open, ze roepen je.
Je bent de klos, dat voel je. Een beetje stoer probeer je ‘Qué pasa?’ te roepen en je gaat op de jeep af. Vooral niet weglopen nu, dát is erom vragen. Roofmoord op Belgische vrijwilliger in Guatemala, ofzo.
Aan de passagierszijde zit een vrouw. Voor de gorilla met zijn vierwielaandrijving optrekt, geeft ze je een flyer: ‘Loop je gestresseerd rond? Last van spanningen? Bezoek dan ons yogacentrum. Thaïse massages in een relaxerende omgeving, bel etcetera etcetera’. Je voelt je een idioot. Er ontsnapt een wind.