Eye On Palestine: Jerusalem…the east side story

Blog

Eye On Palestine: Jerusalem…the east side story

Ria Cabus

25 maart 2011

Jerusaem, the East Side Story is een goede documentaire: pakkende beelden over een harde realiteit, met een goede analyse. De aanwezigheid van cineast Mohammad Alatar maakte van een avondje Eye On Palestine in de Scoop in Gent weer een extra boeiende ervaring.

Ik geef u de beschrijving van de film uit de brochure van Eye On Palestine:  “In deze documentaire belicht Mohammed Alatar hoe 40 jaar Israëlische militaire bezetting een verwoestende impact heeft op Jeruzalem en haar bevolking. Landonteigening, vernietiging van huizen, uitwijzing van de bevolking, de catastrofale gevolgen van de nederzettingengroei in Oost-Jeruzalem, alsook de bouw van de omstreden muur komen aan bod. Prominente Israëlische en Palestijnse politici, mensenrechtenactivisten en deskundigen leggen uit hoe de ontwikkelingen in Jeruzalem het vredesproces torpederen.”

Vorig jaar zagen we in Eye On Palestine in Gent al een film van Mohammed Alatar: ‘The Iron Wall’,  een zoektocht naar de oorzaken van het Israëlisch-Palestijns conflict. (Dit jaar ook in EOP Brussel). Beide films zijn op zich al de moeite waard. Dankzij het live contact met de cineast werd het een extra interessante avond.

Ik geef u de beschrijving van de film uit de brochure van Eye On Palestine:  “In deze documentaire belicht Mohammed Alatar hoe 40 jaar Israëlische militaire bezetting een verwoestende impact heeft op Jeruzalem en haar bevolking. Landonteigening, vernietiging van huizen, uitwijzing van de bevolking, de catastrofale gevolgen van de nederzettingengroei in Oost-Jeruzalem, alsook de bouw van de omstreden muur komen aan bod. Prominente Israëlische en Palestijnse politici, mensenrechtenactivisten en deskundigen leggen uit hoe de ontwikkelingen in Jeruzalem het vredesproces torpederen.”

Vorig jaar zagen we in Eye On Palestine in Gent al een film van Mohammed Alatar: ‘The Iron Wall’,  een zoektocht naar de oorzaken van het Israëlisch-Palestijns conflict. (Dit jaar ook in EOP Brussel). Beide films zijn op zich al de moeite waard. Dankzij het live contact met de cineast werd het een extra interessante avond.

Boeiende bespreking achteraf

Mohammed Alatar is Palestijns-Amerikaans politicoloog en mensenrechtenactivist. Hij werd in 2002 genomineerd voor de Martin Luther King Jr Award for Humanity. Hij is niet alleen een verstandig man met een ruime inhoudelijke kennis, hij kan het bovendien goed uitleggen, met zin voor humor. Hij gaf het woord meteen aan het publiek, voor het stellen van vragen. Hij had zijn verhaal tenslotte al verteld via zijn film. De vragen kwamen vlot en hij wist op elke vraag een raak antwoord. Ik geef een kleine samenvatting.

Het is geen sinecure om als Palestijn documentaires op te nemen in Israel. Hij gaat daar heel pragmatisch mee om. Hij reist naar Israel met zijn Amerikaans paspoort en een universitaire lezing is een goed excuus om het land binnen te mogen. De visa zijn beperkt in tijd, maar dat lost hij op door het land te verlaten en dan terug te komen met een nieuw visum. Cineasten die wantoestanden filmen worden vaak opgepakt. Alatar lost dit op door te werken met 2 filmploegen ”één voor het filmen en één om gearresteerd te worden.”

Zijn omschrijving van de politieke sitiuatie in Israel  was “de slechtste regering ooit”.  Hij vergeleek het met Belgie: er zijn linkse Vlaamse activisten en rechtse Vlaamse nationalisten. De eerste komen echter politiek niet aan de macht. Zo is het ook in Israël.

Zoals velen gelooft hij in een positieve effect dankzij de Arabische revoluties die aan de gang zijn. Hij ziet het als een beweging die grote impact kan hebben omdat het revoluties zijn van de middenklasse, niet van de armen.

Opvallende uitspraken

Alatar gebruikt vaak mooie beeldspraak en treffende vergelijkingen. Zo vergelijkt hij overheden met dronken bestuurders. Regeringsleiders zijn dronken aan macht. Zoals de “Mothers Against Drunk Driving” (MADD) zich inzetten tot responsabilisering van chauffeurs, is het ook een hele taak om overheden weg te houden van machtsmisbruik.

Over de Israëlische obsessie voor demografie (het percentage Joden tav de totale bevolking) : “ze tellen zichzelf 2x per dag.”

“Negatie van de Holocaust is in vele landen wettelijk strafbaar. Waarom zijn er nergens wetten tegen het ontkennen van de ontheming van de Palestijnen?”

Over de macht van de Joodse lobby: “Slechts 2% van de Amerikanen zijn joden, maar zij zorgen wel voor 52% van het sponsorgeld voor politieke partijen.”

De toekomst van Palestina?

Op de vraag over de Boycot manifesteerde hij zich meteen volop als een grote aanhanger. Daarbij verwees hij naar de Boycot in Zuid-Afrika. Die kon volgens de meesten onmogelijk tot resultaat leiden, maar de geschiedenis bewees het tegendeel.

De vraag naar het beste model, één of twee staten, leverde zoals steeds een onbeslist antwoord op: het ideaal zou één staat zijn, maar dat zullen de Israëli nooit aanvaarden. Dus is de tweestaten-oplossing de enige mogelijke. Die wordt door de nederzettingenpolitiek echter quasi onmogelijk. Eigenlijk vreemd: als de boycot in Zuid-Afrika het onmogelijke kon verwezenlijken, waarom dan hier niet één staat zoals in Zuid-Afrika?

Hij was heel schamper over de politiek in België “zonder regering”. Niet zomaar algemeen, maar hij gaf daarbij blijk van toch redelijk op de hoogte te zijn van de situatie. Toen ik, verwijzend naar zijn opmerkingen over politici in België, vroeg naar zijn visie over de Palestijnse politici, kreeg ik prompt een verontwaardigde repliek. Dat was nu net die ene vraag die hij niet wilde beantwoorden. Maar het antwoord kwam er toch in zijn cynische stijl: Palestina heeft twee stomme partijen. De ene onderhandelt om toch niets te krijgen. De andere weigert te onderhandelen om alles te krijgen.

Mohamad Alatar zit ook nog in het panel op de slotdag van Eye On Palestine in De Centrale in Gent.