“‘'Het is de tweede ramadan die we onder dit zeil doorbrengen'’
Op een tocht doorheen Beit Lahya, merk ik een man op, zittend onder een zeil, gespannen over de steunpilaren van wat voorheen een huis leek te zijn. Mohammed Abet Rabu nodigt me uit in zijn tent/woonst en doet zijn verhaal: 'Dit is wat overblijft van mijn huis na operatie 'Gegoten Lood'.
Ik ben een landbouwer maar mijn boerderij werd reeds vier maal verwoest door het Israëlische leger. In 2003 bombardeerden ze mijn huis drie keer op één jaar tijd. Mijn zoon, dochter en ikzelf werden hierbij zwaar verwond maar na enkele jaren slaagden we erin om ons leven terug op te bouwen. We hadden terug een huis, enkele geiten, kippen en een ezel en op mijn akkers prijkten nieuwe citroenbomen.
Toen de grondtroepen begin januari 2009 de Gazastrook binnen drongen, sloopten bulldozers mijn eigendom echter voor de vierde maal. Niks bleef gespaard, mijn citroenbomen, mijn dieren, mijn landbouwgrond, alles werd verwoest.
Deze regio werd zwaar gebombardeerd door F16 gevechtsvliegtuigen. In mijn uitgebreide familie werden 18 mensen vermoord tijdens de drie weken durende aanval.
Een bom vernietigde de woning van mijn zus, iets verderop. De woonst van mijn neef werd zwaar beschadigd door een granaat afgevuurd vanaf een tank.
We zochten onderdak bij familieleden tot de oorlog voorbij was. Toen we na twee weken terugkeerden was de ravage enorm. Het was niet meer mogelijk om een onderscheid te maken tussen mijn huis en de huizen van de buren. Alles was met de grond gelijk gemaakt.
De maanden na de oorlog kregen we enige hulp, zo schonk een Turkse organisatie ons een prefab caravan. Maar sinds juni 2009 hebben we niemand meer gezien. Ook onze overheid doet niks voor ons, het lijkt of ze niet om ons geven. Mijn familie is verscheurd. Voorheen leefden we met 15 personen in dit huis, nu leeft iedereen verspreid over andere huizen van familieleden. Enkel mijn vrouw en ik en onze jongste zoon leven in deze tent. We slapen in de prefab kamer.
Het is de tweede ramadan die we hier onder dit zeil doorbrengen. We hebben al anderhalf jaar geen elektriciteit.
En ik heb een voortdurende schrik dat we ook dit terug zullen verliezen. Ik slaap altijd met mijn kleren aan, zelfs mijn schoenen houd ik aan.
Dit leven is hard en de wereld kijkt toe, maar niemand grijpt in.(