Het einde van de droom

Blog

Het einde van de droom

Het einde van de droom
Het einde van de droom

Na mijn beslissing zijn de dingen anders geworden. Rustiger. Meer zen. En ook al is er eigenlijk nog helemaal niets opgelost, ik heb het gevoel dat ik de dingen weer in handen heb, dat de toekomst weer maakbaar is. Ik heb nog geen idee van waar hij naartoe gaat leiden maar de weg ligt open.

Het is goed om terug te zijn in Burkina Faso. Het is goed om weer in verbazing te vallen. Op dag twee al over hoe die klusjesman in een bankkantoor propvol wachtende klanten de opdracht kreeg om een kader op te hangen bijvoorbeeld. Zijn hulpmiddelen daarbij waren een stoel op drie poten en een aftandse boormachine waarvan de boor zelf almaar uit zijn houder draaide. Niemand maakte zich zorgen, niemand besteedde zelfs maar aandacht aan zijn huzarenstukje. Een half uur later hing het kader waar hij het wou, net onder de gaten die iemand anders eerder in de muur had geboord. Misschien hangt het er intussen al niet meer.

Alles loopt. En toch.

Vrijdagavond organiseerde ik het eerste concert van het nieuwe cultureel jaar, hier in Le Foyer. Het was een mooie avond. Ik stokte even bij de herinnering aan hoe het laatste concert in juli eindigde maar slikte dat snel weer weg. Zo veel energie en aanstekelijke reggae op het podium, zo veel blije mensen in het restaurant, zo veel oprecht warm weerzien. Zaterdag namen we ook met de wekelijkse biomarkt de draad weer op, voor het eerst met aubergines recht van het veld op onze boerderij in Pabre. Alles loopt. En toch.

Aubergines

Grote glanzende aubergines, recht van de boerderij in Pabre

Aubergines​

De muren in mijn restaurant en in het bijzonder die van de scène zijn prachtig. Ik heb er de voorbije weken zo vaak al naar zitten staren, in gedachten verzonken, of dromend over de toekomst die voorlopig nog vaste vorm mist. Het is knap werk van schilder en muzikant Wendlamita Kouka. Ik zag ‘mijn’ muur in België terug op het trouwfeest van vrienden die na twee jaar in Burkina Faso terugkeerden. Het raakte me. Le Foyer was en is ook voor anderen duidelijk meer dan ‘zomaar een restaurant.’ En toch.

Kleiner en smaller

De lieve Belgische vriendin die ik in Burkina Faso leerde kennen, en ook alleen daar zag, zo ongeveer een keer per jaar, ging bijna vruchteloos naar me op zoek tussen de mensen op een straatfeestje in Gent. ‘Ik zou je niet hebben herkend. Je bent zoveel kleiner en smaller hier. In Ouagadougou neem je veel meer plaats in.’ Het zette me aan het denken. Over wie ik hier geworden ben. Over de kansen die ik heb gekregen. Over de bergen die ik heb overwonnen. Over de zalf én ook de krassen op mijn ziel.

In plaats van het geld voor weer zes maanden huur, legde ik bij de eigenaars van het ATB begin september een opzegbrief op tafel. Eind november staat er een punt achter Le Foyer, of toch achter die van mij. Wat het vervolg wordt, staat op dit moment nog volledig open. Er daagde al een externe kandidaat-overnemer op, en het ATB liet me verstaan dat zij zelf ook kunnen wat ik kon, en dat ze dus mogelijk zelf de zaak willen overnemen. Voorlopig is niets concreet.

Bar

De bar in Le Foyer

Bar​

Afscheid en zorg

Het doet pijn, natuurlijk. Ik ben afscheid aan het nemen van een heerlijke plek en een project waar ik meer dan vier jaar lang mijn volledige ziel in heb gelegd. Ik moest aan zes mensen aankondigen dat ze hun job gaan verliezen, of op zijn minst die waar ik garant voor stond. Met een brede communicatie wacht ik nog even maar ik weet dat ik mensen ga teleurstellen: klanten, artiesten, volgers in België en elders.

‘De droom moet je vasthouden, want die is zo mooi. Misschien is Le Foyer maar één van de manieren om vorm te geven aan de droom.’

Ik denk aan de wijze woorden van een andere vriendin: ‘De droom moet je vasthouden, want die is zo mooi. Misschien is Le Foyer maar één van de manieren om vorm te geven aan de droom.’ Ik voel dat het nu eerst tijd is voor een beetje zorg. Voor mezelf, voor mijn gezin, voor mijn directe warme omgeving.

De komende weken en maanden waag ik me op dat nieuwe pad: dat van werk zoeken en hopelijk vinden, dat van wennen aan nieuwe ritmes en aan tijd, dat van mezelf en wie me lief is in de watten leggen, dat ook van heel veel vragen en weinig antwoorden, met voorlopig weinig middelen, maar wel blij, opgelucht en met de blik op morgen.

Burkina Faso likt zijn wonden

Ik ben terug in een Burkina Faso, dat in zekere zin net als ikzelf, zijn wonden likt. Augustus was voor het land een erg trieste maand. Er was de nieuwe en nog altijd niet opgeëiste terreuraanslag, op een paar honderd meter maar van waar in januari 2016 Hotel Splendid en het restaurant Cappuccino werden geraakt.

Er was de plotse dood van Salif Diallo, voorzitter van het Burkinabè parlement, voorzitter van de regeringspartij MPP en politieke sterkhouder tout court.

President Roch Kabore geeft er de voorkeur aan te tweeten over de prestaties van de nationale voetbalploeg.

Maar er is meer. Bijna elke week worden in het noorden van het land kleinere aanslagen gepleegd, gericht tegen posten van de veiligheidsdiensten of tegen burgers. Die incidenten halen de internationale pers niet en ook in eigen land komt er geen weinig tot geen reactie. President Roch Kabore geeft er de voorkeur aan te tweeten over de prestaties van de nationale voetbalploeg en de minister van veiligheid blinkt vooral uit in niet ter zake doend grofgebekt zijn.

Het totale gebrek aan actie in het politieke vacuüm na het wegvallen van Salif Diallo doet vragen stellen, de economische stilstand verontrust, de werkloosheid is pijnlijk hoog, de sfeer van baldadigheid en van gebrek aan respect, voor welke autoriteit dan ook, maakt van Ouagadougou een kruitvat.

Breuken zorgen altijd voor pijn maar ook voor kansen. Als ze op mijn weg verschijnen de komende weken en maanden, dan ben ik vastbesloten om ze te grijpen, met al het vallen en opstaan dat er bij hoort. Ik hoop dat Burkina Faso, en dan vooral zijn leiders, hetzelfde doen.