“‘Het Vietnamese omnibedrijf’
De voorbije zomer was ik met mijn vriendin in Vietnam. Naast job- en woonmogelijkheden hebben we er vooral veel oerwoud, dorpjes, eilanden, strandjes en wandelroutes verkend. Maar wat ons het meeste bijbleef, is de Vietnamese handelsgeest. Die is onovertroffen.
Vietnamezen zijn volbloed handel- en sjacheraars.
Een of andere Amerikaanse president had het al gezegd, dat het één van de meest ondernemende volkeren was die hij had aanschouwd.
Hij had gelijk.
Voorbeelden genoeg. Een typische scène is een Vietnamese oudere of jongeman die ligt te slapen op zijn motorfiets, een toerist bemerkt, wakker schiet, en aan de toerist snel vraagt of die een ritje nodig heeft. Bij een negatief antwoord slaapt de man in kwestie rustig verder. Op zijn motorfiets. Al slapend handel drijven, il faut le faire.
De vele verkeerdelijk en te traag afgetrokken berg stripjes. Nha Trang, 6 augustus 2015.
© Jonas Van Weerst
Een ander voorbeeld. Toen we op een markt rondliepen, werd elk viskraam plots een sterrenrestaurant. Zomaar! Vishandelaars maakten torenhoge gastronomische beloftes! De meest smakelijke culinaire voorstellen werden minutieus uit de doeken gedaan.
Zo stelde een marktkramer volgend zakenplan voor. Hij zou een paar vissen kopen bij een concurrent en die vervolgens voor ons bakken op eender welke wijze. We moesten zelf maar voorstellen doen. Chili, peper, zout, limoen, hij zou het allemaal ter plekke aankopen en voor ons bereiden. Een andere handelaar deed ons een gelijkaardig voorstel, maar dan met drie sappige stukjes rundsvlees.
De activiteit en de energie waarmee men ons vissen en rundslapjes wou verkopen, was hoogst aantrekkelijk en aanstekelijk.
Of wat denkt u van dit voorbeeld? Naast ons hotel was men bezig een gebouw tegen de vlakte te gooien. Om zeven uur ‘s avonds lag het gebouw volledig ‘plat’ en was het een bouwwerf geworden, klaar om er iets anders neer te poten. Wel, een uur later was die vlakke bouwwerf een volwaardige parkeerplaats voor motorfietsen geworden, uitgebaat door een hoogzwangere Vietnamese dame. Kostprijs: 1$ voor een ganse avond. De (vrouwelijke) collega van de hoogzwangere dame lag te slapen. Vermoedelijk te rusten voor haar aanstaande shift. De parking draaide 24 op 24. Toen we op een avond de geïmproviseerde parking passeerden, zagen we een dertigtal bromfietsen staan.
Het welkomstcomité
Terug naar de markt. Na alles daar beleefd afgewimpeld te hebben, zetten we aan, want Sami (mijn vriendin) had haar zinnen gezet op een lichaamsbehandeling.
Zo kwamen we uiteindelijk bij een Koreaanse ‘spa’ terecht. Belangrijke nuance: de betekenis van ‘spa’ is in Vietnam anders dan in België. In België impliceert het woord ‘spa’ het gebruik van water, in Vietnam is dit niet zo. Een ‘spa’ in Vietnam is met andere woorden een schoonheidsinstituut , zonder sauna of bad. En daar begon ons avontuur.
Eigenlijk misleidde de naam van de plek ons al. Er stond ‘KOREA TOTAL BEAUTY SALON’, maar het was in feite een veredelde kapperszaak. Dat leerden we natuurlijk pas veel later.
‘Yes, yes, Waxing no problem!’
Niettemin werden we verwelkomd door een heus welkomstcomité: vier mooie, jonge dames, allemaal in perfect uniform, een vriendelijke jongeman en tot slot een iets ouder koppel. De man van het koppel leek ons de baas van de tent te zijn. Hij en zijn vrouw nodigden ons vriendelijk en dwingend (druk gesticulerend met een glimlach) uit om binnen te komen. Kortom, de perfecte intro.
De man van in de vijftig nam het woord. In het Vietnamees. Geen van allen sprak ook maar één woord Engels. Niemand. Nu ja, dat schrok ons niet af. When in Rome, do as the romans en we begonnen zelf ook een broebeltaaltje uit te slaan waarbij we vragen stelden over prijzen, behandelingen en openingsuren. De oudere man vroeg verschillende keren aan Sami of ze zich hier alstublieft wou laten behandelen. Het was een slechte week geweest, met weinig klanten.
Toen Sami bemerkte dat ‘waxing’ (Sami wou haar armen en benen laten waxen) niet op de prijslijst stond, was dit volgens hem geen enkel probleem. ‘Yes, yes, Waxing no problem!’ tierde hij verschillende keren, ondertussen druk discussiërend (in het Vietnamees) met zijn personeel. We hadden er vertrouwen in, dit was tenslotte het land waar lichaamsverzorging, pedicure en massage waren uitgevonden. Althans, dat maakten we onszelf wijs. We spraken af dat we ’s avonds zouden terugkeren.
Onraad
Om acht uur keerden we terug en werden we met open armen ontvangen, dit keer zonder oudere heer. Sami besprak nog eens wat ze precies wou ondergaan (‘waxing arms and legs’), wat de precieze prijs was en hoelang dit alles zou duren. Ik besloot, om de tijd te doden, een grondige pedicure mét eeltverwijdering te ondergaan.
En dan begon de grote theatershow…
De lezer moet weten dat Sami van opleiding schoonheidsspecialiste is. Zij weet dus perfect hoe een ontharingsbehandeling er moet uitzien.
De bende leidde ons naar de kappersruimte en vroeg aan Sami om zich in een kappersstoel te hijsen. Sami protesteerde hier vriendelijk tegen want dan zou de behandelende persoon zich de hele tijd moeten bukken om haar benen te waxen. Dit was niet handig.
Uiteindelijk mochten we gaan liggen op een zetelbank. Men gebruikte die blijkbaar om het haar van de mensen te wassen.
De vrolijke bende (want de meisjes en de jongen waren de hele tijd aan het giechelen) had het potje met de verwarmde wax net aangezet. Ook dit was niet volgens de regels van de kunst: de was moet normaal gezien echt gloeiend heet zijn, een essentieel onderdeel van deze ontharingstechniek. Het is net door hete was op behaarde stukjes huid te doen dat die haartjes, na aftrek van papieren strips, loskomen van de huid.
Een ander effect is dat men altijd een beetje was morst. Dit is normaal en eigen aan de techniek. Maar hier ging dit gemors op die zetelbanken belanden. Dat onze estheticiennes daar niet aan gedacht hadden…
Kortom, Sami stelde zich terecht een aantal vragen over de professionaliteit en de ervaring van onze schoonheidsspecialisten. En de behandeling was nog niet eens begonnen.
De behandeling
Toen de dames Sami begonnen insmeren met dikke plakken lauwe was, begonnen we dan ook duchtig te lachen. Niet enkel wij, maar ook onze verzorgers lachten mee. Het lachen verging Sami echter snel toen de jongen en één van de meisjes de stripjes begonnen af te trekken. Sami jammerde, het meisje lachte ongemakkelijk en de jongen keek bezorgd! Er was dan ook geen enkel haartje meegekomen, ze hadden de strips in de verkeerde richting afgetrokken…
Het bewuste kookpotje en de verpakking onder het potje. Nha Trang, 6 augustus 2015.
© Jonas Van Weerst
De volgende keren gingen beter. De jongen had het in de vingers, het meisje duidelijk niet. Ze werd ook een beetje zenuwachtig, wat haar techniek niet ten goede kwam. Ondertussen merkte ik op dat de verpakking van het waxtoestel (waar men de was in opwarmt) onder het keteltje lag. Dit deed me concluderen dat het toestel spiksplinternieuw en net aangekocht was. Toen ik Sami hier attent op maakte, begon ze nog meer te lachen, direct gevolgd door een pijnlijk geklaag van alweer een stripje dat te traag van haar armen werd getrokken.
Mijn vriendin en ik waren hier niet enkel een getuigen van de Vietnamese handelsgeest in het kwadraat, meer zelfs, we maakten honderd procent deel uit van een compleet nieuw marktsegment van een schoonheidsinstituut in wording!
De ingrediënten om je kapperszaak in een paar uur tijd te transformeren in een totaal beautysalon, gespecialiseerd in waxing dan nog, zijn kinderlijk eenvoudig:
Men koopt snel nieuw materiaal aan.
Men slingert vol zelfvertrouwen een aantal Engelse woorden naar je toekomstige klanten.
Vervolgens laat je jouw voltallig personeel opdraven om iets te doen dat op de aangeboden activiteit lijkt.
Klaar!
Indrukwekkend… Laten we ook niet vergeten dat we rond acht uur gearriveerd waren en dat het ondertussen al half tien was.
Mijn eigen rol
Ik lag ondertussen te genieten. De dame die mijn pedicure deed, had dit immers nog nooit gedaan. Het gevolg was dat zij zachtjes doordeed en onzeker naar mij keek tot ik knikkend aangaf wanneer ze aan de andere voet kon beginnen.
Ik wist dit echter niet, ik dacht nog (hoe naïef!) dat ik met een volleerde en ervaren pedicure te maken had. Ik (op mijn beurt) wachtte dus tot de dame na een korte inspectie van haar werk aan mijn andere voet zou beginnen. Het positieve aan deze cyclus (die niet plaatsvond), was dat het resulteerde in een ongelooflijk lange behandeling van mijn ene voet.
Onvervalst genieten dus….
Het duurde niet lang of ik verviel in een dromerige slaaptoestand, af en toe gewekt door alweer een pijnlijk kreun van mijn lieve vriendin… Na ongeveer dertig minuten pedicure werd ik wakker om te constateren dat mijn ene voet nog net dezelfde was als ervoor. Dat was niet het enige dat me opviel, mijn pedicure was nu lustig Sami aan het waxen!
Sami vertelde me dat zij het ontharen ook even wou proberen. En waarom ook niet? Haar proefpersoon lag per slot van rekening al klaar. Sami dacht dat het geen kwaad kon, pijnlijker kon het tenslotte niet worden.
De realiteit werd ons nu echt duidelijk. Dit waren kappers die zich waagden aan iets volledig nieuw.
Een gerenommeerd schoonheidsinstituut in wording? Nha Trang, 6 augustus 2015.
© Jonas Van Weerst
Een nieuwe markt
Niemand van onze Vietnamese vrienden had ervaring met ontharing. Het materiaal was net aangekocht en was nieuw voor iedereen in deze ruimte, behalve voor mijn vriendin. Sami was echter volledig ingesmeerd met lauwe wax en kon niets doen. Behalve er het beste van maken en er de humor van in te zien. Wat ze natuurlijk ook deed.
We hadden hoogstpersoonlijk bijgedragen aan de exploratie van een nieuwe markt voor dit bedrijf.
Met vier waren ze haar nu aan ‘t waxen, drie meisjes en de jongen. Glunderen, oefenen, lachen. Tussen de pijnstoten door kon Sami er ook hartelijk om lachen. Op een gegeven moment begon een vijfde dame alles te filmen. Om er achteraf mee te lachen? Als instructievideo bij een toekomstige ontharingsbeurt? Als reclame voor de zaak? Het was ons niet echt duidelijk…
Mijn andere voet werd behandeld, ik viel weer in slaap en toen die een half uurtje later klaar was, ging ik alvast naar ons hotel. Ik liet Sami achter in handen van het kwintet. Ik had er vertrouwen in. Niet per se in hun ervaren handen, maar toch zeker in hun wil om er iets van te maken.
Toen Sami twee uur later in de hotelkamer verscheen, was ze uitgeput en had ze verscheidene brandwondjes. De plukjes haar die hier en daar nog aanwezig waren, lachten we met de mantel der humor weg.
Tenslotte hadden we hoogstpersoonlijk bijgedragen aan de exploratie van een geheel nieuwe markt voor dit bedrijf! Niet iedereen kan dat zeggen.