“‘Hulp is van alle tijden’
© Nanda Thuring
© Nanda Thuring
Nanda Thuring staat op het punt om te vertrekken naar Santiago. Maar eerst brengt ze nog een kort bezoekje aan haar zuster die in Sicilië woont. Om nog even met volle teugen te genieten van hun momenten samen, want Santiago is niet naast de deur.
‘Ja Astrid zei al dat je contact met me op zou nemen. Als je naar Santiago komt, dan kan ik je met alles helpen’. (Dusanka, ik heb haar nog nooit ontmoet.)
‘Ik heb een oude studievriend in Chili, als je wil kan ik hem met je in contact brengen’. (Een wandelvriendin van mijn moeder, die ik niet ken.)
‘Ik heb in Santiago samengewerkt met een Chileen, een van de mooiste mensen op deze aarde, hij wil je vast helpen’. (Nèma, een vriendin die ik nog geen jaar ken.)
‘Als je iets nodig hebt in Nederland, we hebben altijd een kamer voor je.’ (Andrea en Stephana, twee vriendinnen die er altijd voor me zijn.)
‘Als je wil kan ik de vertaling van je CV voor je nakijken’. (Osvaldo, hij woont in Santiago en we kennen elkaar niet.)
‘Je mag al je dierbare spullen gewoon bij mij opslaan lieverd, geen probleem’. (Sakira, mijn moeder.)
‘Stuur je nieuwe CV maar door, dan werp ik er een blik op’. (Weer Nèma.)
‘Ik zou in de buurten Providencia of Nuñoa gaan wonen. Heb je deze site voor huisvesting als eens bekeken?’. (Ivan, de studievriend van mijn moeders wandelmaatje.)
‘Zo leuk je plannen! Ik stel met alle plezier mijn netwerk voor je open. Als ik me in jouw positie verplaats, dan kan ik me voorstellen dat hulp heel fijn is’. (Coco, een Nederlandse die Chili woont. Ik ken haar niet.)
‘Francisco, de beste vriend van een goede Chileense vriendin is journalist, ik ga vragen of je contact op kunt nemen’. (Weer Astrid, een vriendin die me onvoorwaardelijk steunt.)
‘Vraag maar raak over mijn werk als journalist, ik ben blij dat ik kan helpen’. (Francisco, die binnen een uur op mijn bericht reageert.)
‘Als het echt niet lukt daar, wat ik niet hoop natuurlijk, dan kun je altijd in mijn toekomstige huis op Sicilië wonen.’ (Mijn moeder, die me ondanks het verdriet, persoonlijk brengt als ik niet ga.)
‘Als het je echt niet lukt daar, waar we niet vanuit gaan, dan kun je altijd naar Sicilië komen’. (Baukis, mijn zusje, waarmee ik zo vergroeid ben, dat ik dacht dat we altijd fysiek bij elkaar in de buurt zouden blijven.)
Ik zit op haar zonnige Siciliaanse balkon met een stevige espresso en een glas water voor wat balans. Af en toe raast er een autootje voorbij en verder wordt de stilte alleen verbroken door tjirpende vogeltjes en mijn zusje die in een online meeting zit. In de verte kijk je uit op Siciliaanse bergen die de indruk wekken onderdeel te zijn van je achtertuin. De wereld is zo stil, vreedzaam.
Wanneer ik me losruk van dit prachtige uitzicht en me verdiep in het laatste nieuws, is de vredigheid lastig vast te houden. Het nieuws presenteert het beeld dat wij, de mens, elkaar graag uitroeien op basis van afkomst, denkbeelden, huidskleur of gewoon omdat we aan de verkeerde kant van de grens wonen. En ja, dit doen we. Het is niet te ontkennen, het is 2025 en dit doen we nog steeds. Ik deel de zorg over de veranderingen in de wereld en daarom geniet ik ook zo van wat er in mijn persoonlijke leven gebeurt.
Op kleine schaal word ik in mijn proces van weggaan getrakteerd op de schoonheid van de mens. Met iedere stap die ik zet, blijf ik me verbazen over hoe graag mensen willen helpen. Over hoe graag iedereen met me meedenkt. Op het moment dat ik mijn verhaal vertel, komt er met regelmaat een ‘ik ken nog wel iemand die…..’. Mijn vrienden en familie doen dit uit liefde en omdat ze weten wie ik ben. Onbekenden doen dit zonder dat ze mijn politieke kleur, religie, afkomst of seksuele oriëntatie kennen. Het zijn allemaal net kleine cadeautjes. Het maakt zelfs dat ik me iets minder alleen voel, wanneer ik op 31 mei in Santiago aankom en daar vanaf nul iets ga opbouwen.
Toen ik op 14 maart 40 werd, waren de fysieke cadeautjes ook zorgvuldig uitgedacht door mijn vrienden. Een powerbank voor op reis, een yoga-reismat, een mini notitieboekje, hoezen om mijn spullen te ordenen, een buideltasje, een armbandje en oorbelletjes omdat dat weinig plek inneemt, een e-reader.
Door deze tekenen van liefde zou ik bijna blijven. Want met al deze mooiheid, komt ook het gemis. Hierbij houd ik me vast aan de woorden van Astrid: ‘Het is een lief gemis, geen pijnlijk gemis, maar een lief gemis. En je kunt altijd terug’. Hoe mooi is het dat je zoveel van mensen houdt, dat je ze essentieel zal missen. Dat de mensheid ook zo mooi kan zijn, dat het pijn doet.
Mijn zusje stelt voor om een aperitivo te gaan drinken. Nog even met volle teugen genieten van deze momenten samen, want Santiago is niet naast de deur. Het is óf een voorbereiding op elkaar een tijd niet zien óf alvast proeven van hoe een leven op Sicilië er uit zou zien. Just in case.