“‘Noël: Een zondvloed over het aardsparadijs’

In de Dominicaanse krijgen de kinderen al van jongsaf de ‘regels van drie’ aangeleerd. Thuis zijn het de drie koningen die voor Sinterklaas spelen. Eens op de schoolbanken leert men Duarte, Sanchez en Mella kennen: de drie grondleggers van de republiek. Dan is er nog de nationale driekleur: rood, blauw en wit,  en de nationale leuze: God, Vaderland en Vrijheid.  De Pinta, Santa Maria en Niña: de drie schepen waarmee Christoffel Colombus voet aan wal zette, en de drie zussen Mirabal: Patria, Minerva en Maria Teresa – ook wel de vrouwelijke Che Guevara’s van het land. Het lijstje gaat nog verder….

Sinds een tiental dagen is er nog een puntje bijgevoegd: na David, onmiddellijk gevolgd door Federico in 1979 en George (1998) zijn ook de orkanen/tropische stormen die korte metten maakten met het land vertegenwoordigd in de lijst van drie: Noël, jaar 2007.

Noël kwam onverwachts. Waar Dean twee maanden geleden nog met veel tamtam werd aangekondigd (om ons uiteindelijk links te laten liggen) was het deze keer net omgekeerd. Na 2 dagen regen dacht de bevolking dat het wel al snel over zou zijn. En de naam Noël kregen we pas te horen nadat de grootste schade al aangericht was.

Op maandag kruipen de meesten zoals iedere eerste werkdag uit bed, om alleen maar verdwaasd voor zich uit te kijken. Je kan de vragen in hun ogen lezen: ‘Waar komt die wind plots vandaan? Wat is er aan de hand? Moet ik naar het werk?’ De elekriciteit is afgesloten, iets wat hier overigens niet abnormaal is. Tv’s en radio’s  doen het niet. Wie denkt op dat moment dat dit slechts het begin is? Dat een week later drie vierde van het land als rampzone uitgeroepen zal zijn, dat meer dan 155 gemeenschappen volledig van de buitenwereld afgesloten zullen zijn en dat meer dan 80.000 (ja, u leest het goed!) mensen dakloos zullen zijn?

Dit was Noël!

Noël komt hard aan. Erg hard. Één van de kranten slaat de nagel op de kop: de meest getroffen gebieden komen overeen met de armoedekaart. Noël koos de armsten uit. De toeristenzone liet hij bijvoorbeeld vrijwel ongemoeid.

De balans opmaken is geen sinecure. Het land is één complete chaos en de informatie komt maar traag op gang. Daarenboven zitten we in een verkiezingsstrijd voor het volgende presidentschap en dat blijkt een goeie reden te zijn om enkele  ‘handige’ aanpassingen in te voeren. Plots is het niet meer de ‘burgerwacht’ (Defensa Civil) die instaat voor het ruimen van de lichamen, maar het leger. Het officiële dodental blijkt steken op 85. En dat bericht wordt de wereld rondgestuurd. De waarheid zal misschien wel ergens rond die 85 liggen… weliswaar per getroffen gebied. 155 gemeenschappen zijn nog steeds enkel per helicopter bereikbaar. U mag zelf de rekening maken.

In Villa Altagracia, één van de ergst getroffen gebieden, ken ik Waris. Een man van goeie inborst die altijd het positieve van de zaak tracht in te zien. Zijn vrouw verloor 26 familieleden in de storm. Verdronken, meegesleurd door het wassende water toen ’s nachts de rivieren het vele regenwater niet meer aankonden.

Over het hele land staan volledige wijken en zelfs dorpen blank. Het water rijkt soms tot aan het dak.

In San Cristobal vertelt een man hoe zijn drie kinderen en enkele andere familieleden om het leven kwamen. Enkel zijn vrouw en moeder bleven gespaard. Zijn oudste dochter is nog steeds niet teruggevonden.

En wat lees ik in de krant? Dat de Verenigde Staten en Venezuela het niet eens zijn over wie de grootste geldschieter ma g zijn….zucht.

Noël is nu al een goeie tien dagen weg. En de persaandacht verdwijnt. Hoort u er in Belgie nog iets van? Hier loopt men nog steeds met natte voeten. En 80.000 mensen slapen deze avond weer maar eens niet in hun eigen bed. Hier blijft het in het geheugen gegrift, al is het maar omdat Noël vanaf nu ook deel uitmaakt van de fameuse ‘regels van drie’- de basis van het collectief geheugen van de Dominicanen.

Foto’s: Diario Libre en Nelson Paulino (gemeenschapswerker bij CES -Centro Juan Montalvo, Sto Dgo)