Ouaga ça chauffe

Blog

Ouaga ça chauffe

Het was een heerlijke verrassing, die stevige plensbui gisteravond. Sinds halfweg oktober is hier geen druppel meer gevallen en mijn eigen meest recente ontmoeting met de regen dateert van nieuwjaar in België. Vanmorgen lag Ouaga schoongeveegd te blinken onder een stralend blauwe hemel en een zon die zo verleidelijk deed denken aan een prachtige zomerdag dat ik meteen weer vergat hoe genadeloos ze de voorbije weken wel was geweest.

Druppels in je oor

Surrealistisch is het zeker. De centimeters sneeuw, de kilometers files, de sleeën en de wintermutsen spatten van Facebook terwijl ik de druppeltjes zweet over mijn hele lijf voel rollen. Het warme seizoen is hier in volle glorie losgebarsten. Dat betekent dat het zo warm is dat zelfs de muggen rusten en dat is dan ook het enige voordeel dat werkelijk het vermelden waard is. Veertig graden en meer zijn best verteerbaar als een ventilator je voortdurend wat koelte toe blaast en als de zakjes water uit de koelkast ijs– maar dan ook ijskoud zijn. Het wordt lastig als de elektriciteit voor de zoveelste keer uitvalt, bij voorkeur op het heetste moment van de dag. Dan kan je niets anders doen dan op je bed of onder een boom gaan liggen en vaststellen dat je het zo verdomd warm hebt, alleen maar van in en uit te ademen. En als er dan ineens zo’n dikke zweetdruppel van over je slapen in je oor glijdt, dreigt de wanhoop al eens toe te slaan…

Stroom op rantsoen

De schuldige heet Sonabel, de elektriciteitsmaatschappij in Burkina Faso. Sonabel wijst op zijn beurt Ivoorkust met de vinger, het buurland dat een flink deel van de stroom hier levert. De nachtmerrie van al de kernenergie-adepten in West-Europa is hier bloedhete werkelijkheid: er is niet voldoende stroom om de verslindende airconditioning en de bescheiden ventilatoren in de stedelijke centra te doen draaien. Sonabel stelde op een persconferentie deze week een draaiboek voor de stroomrantsoenering in Ouagadougou en Bobo Dioulasso voor. Elke wijk krijgt een aantal uren per dag wel stroom en een aantal andere uren mogelijk niet. De woordvoerder van het bedrijf voegde daar nog aan toe dat elke stroomonderbreking buiten dat schema op een ‘gewone panne’ wijst. Dat niemand hier op het idee komt om schatrijk te worden van zonne-energie is bijna niet te geloven. Wellicht zou een ingenieus systeem voor uitvoer van zonne-energie naar Europa meer dan genoeg opleveren om een goede school voor elk kind in dit land te verzekeren.

Op de bots

Misschien zal ik er over een paar jaar anders over denken maar zelfs met al dat zweet valt het eigenlijk allemaal wel mee. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om die schroeiende zon voor een maartse sneeuwhemel te ruilen in elk geval! Ik fiets nog altijd vrolijk rond, van de ene afspraak naar de andere, of naar het zwembad voor een deugddoende frisse duik. Meestal heeft mijn dag als hij heel vroeg in de ochtend begint wel een paar ijkpunten maar ik heb geleerd om altijd voldoende vrije ruimte te voorzien. Dat is ruimte om nieuwe kandidaten voor Zidisha tegen te komen waar je ze het minst verwacht (op de parking van het postgebouw, in de rij om de factuur voor het internet te betalen, …). Het is ruimte om een uur weg en weer te mailen met een nieuw Zidisha-lid in Niger en hem stap voor stap te begeleiden bij de aanmaak van zijn dossier; of om met mijn buurvrouw uit Gabon die pas is bevallen van een prachtige zoon te kletsen over het leven en de liefde; of om af en toe gedwongen helemaal niets anders te doen dan een beetje te zitten zweten.

Groei!

In Burkina Faso bolt Zidisha voort. De nieuwe kandidaten melden zich nu bijna dagelijks aan en de leningen raken nog altijd erg vlot gefinancierd. Heel trots ben ik ook op de uitkomst van mijn week in Niamey. De drie eerste leenvragen uit Niger staan online (Attaher Mohamed, Souleymane Albaka, Hamadhamed Galiou) en voor één daarvan was de financiering in nauwelijks een halve dag al rond. Zeven andere dossiers zijn – op een goede foto of een ander detail na – af en zullen dus heel gauw op de website verschijnen. Voor mij is dit zo dankbaar dat ik alvast begin te dromen van een tochtje naar Benin in de loop van april. Dat ik op mijn conto zou mogen schrijven dat ik Zidisha in al die landen leven heb in geblazen, dat zou heerlijk zijn!

Ja en…

Zidisha is overigens de meest participatieve en organisch groeiende organisatie die ik ken. Ik denk vaak terug aan de trainingen over ‘out of the box’ denken en dat je niet ‘ja maar…’ zou moeten zeggen, maar ‘ja en…’. Dat breng ik vandaag meer dan ooit in de praktijk, samen met collega’s die ik nooit de hand heb geschud en die in verschillende tijdzones leven. De voorbije weken hebben we zo een concept uitgedokterd om Zidisha in die mate te verankeren dat Client Relationship Managers zoals ik niet permanent noodzakelijk zullen blijven. Leden van Zidisha die zich vandaag al inzetten om hun vrienden, buren of collega’s te helpen met hun aanvraag, of dat in de toekomst willen doen, kunnen nu officieel ‘Volunteer Mentor’ worden. In Burkina Faso heb ik al vijf enthousiastelingen bereid gevonden om die rol op te nemen, in Niger zijn er op dit moment twee kandidaten. Ik geef al die mensen een oriëntatie en alle morele steun die ik in me heb en ze krijgen ook faciliteiten op de website. Vandaag levert het me al het voordeel op dat ik flink wat versterking krijg. Voor de toekomst lijkt het me een investering van onschatbare waarde. Deze bal zou wel eens heel ver kunnen rollen…