“‘Ten oorlog’

Duizenden mensen zochten bescherming in schuilkelders en wachtten angstig af. Maar het is nog steeds afwachten.  De ochtend van de wapenstilstand werden er nog raketten afgevuurd op het Zuiden van Israël. En vrijdag werd een Palestijnse man gedood door het Israëlische leger omdat een groep te dicht bij de grens kwam en probeerde over te steken. Nu blijkt ook dat beide partijen het vredesverdrag lichtjes anders interpreteren..

Bubbel Tel Aviv

Woensdag leek het even alsof de bubbel, genaamd Tel Aviv, gebarsten was.  Een bomontploffing in een bus in het centrum van Tel Aviv veroorzaakte 29 gewonden, maar vooral ook paniek. Mijn fiets stond enkele meters van de bus geparkeerd. Mijn vriend zag alles van dichtbij.

Zijn fiets was de dag ervoor gestolen waardoor hij met mijn fiets gaan werken was, en ik de bus genomen had naar de taalschool. Zo’n bomontploffing brengt het gevaar akelig dichtbij en bracht voor vele inwoners van Tel Aviv herineringen terug aan de Intifada zo`n 11 jaar geleden, toen bomontploffingen regelmatig de stad wakker schudden.

Want hoe raar het ook mag klinken: ondanks de raketaanvallen op Tel Aviv, ging het leven hier gewoon door.  De kans dat een raket effectief inslaat op Tel Aviv is relatief klein. De afstand is namelijk zo groot dat de Iron Dome (het afweermechanisme van Israël) tijd genoeg heeft om de raketten in de lucht neer te halen.

Na de busaanval echter, zag je minder mensen op de bus, en moet je nu nog steeds je paspoort tonen wanneer je naar een drukke openbare plek gaat. Ik merkte ook opvallend meer scherpere reacties tegenover een grondoffensief in Gaza, terwijl voor de busaanval de meeste mensen daartegen gekant waren.

Alarm

Geen paniek is nu wel veel gezegd. De alarmen gingen bij mij steeds door merg en been. Ik las de avond van het eerste bomalarm net een artikel dat de raketten wel eens Tel Aviv zouden kunnen bereiken. Waarop mijn vriend dat weglachte. Een raketaanval in Tel Aviv? Onmogelijk!

Een uur later werden we opgeschrikt door het eerste alarm. Mijn vriend bleef gelukkig kalm. De overburen riepen ons om bij hen te komen in hun beveiligde kamer. De meeste appartementen hebben een safety room. Ons gebouw is veel te oud en heeft dat niet.

Wij wonen op het dakverdiep, wat normaal gezien veel voordelen heeft, maar niet bij een raketaanval dus. Eens beneden op straat, hoorden en voelden we de ontploffing van de raket al. Veel te laat om te schuilen. In Tel Aviv heb je zo`n 1,5 minuut de tijd om bescherming te zoeken voor de raket inslaat.

Uiteindelijk zijn we dan toch bij de buren geraakt. Tot mijn grote verbazing bleef iedereen opvallend rustig.

We bleven even in de safety room, en dan begonnen de buren vredesliedjes te zingen en mopjes te maken. Terwijl ik daar nog zat na te trillen en maar zat te denken hoe ik mijn ouders kon bereiken om hen gerust te stellen (gsm lag nog in het appartement).

Ze vonden het ook heel raar dat we in België geen schuilkelders in ons huis hadden. Ook niet voor tornado`s? Voorlopig niet, nee. Een zeer bevreemdende situatie. En dat gevoel overviel me de komende dagen nog een aantal keer.

Eens buiten gekomen, zag je opnieuw mensen een koffietje drinken buiten op het terras. Het leven ging gewoon door.  Voor mij was dit enorm surreëel. Maar de Israëli’s zijn helaas wel wat meer gewoon.

Meer alarm

De volgende dag liepen we op straat toen het tweede alarm afging. Ik sloeg opnieuw in paniek, maar raakte al sneller gekalmeerd omdat iedereen rondom mij opnieuw opvallend rustig bleef, verder bleef eten in het restaurant, en `gewoon even` binnen ging staan om te schuilen.

De derde keer zat ik op het strand en zag ik de ontploffing in de lucht. Ik merkte dat ik er ook al wat gewend aan geraakte, en 10 minuten later ook terug op straat liep. Hoe vreemd dat ook is. De vierde en vijfde keer was anders. `s Morgens zat ik in de taalschool en moest iedereen op zijn hurk tegen de muur gaan zitten.

De laatste keer klonk het enorm dichtbij. Alsof je de raket boven je hoofd hoorde vliegen. Deze keer had mijn vriend ook schrik.  Geen tijd om naar de buren te gaan, dus dan is de veiligste optie de tweede verdieping op de traphal blijkbaar.

Die avond — net als de avond van het eerste alarm — kon ik maar moeilijk de slaap vatten en werd ik wat paranoide van alle geluiden die ik op straat hoorde of in muziek leek te herkennen.  Elk geluid werd een mogelijk alarm.

Angst als motor

Wat me ook enorm opviel — hoezeer ik ook betrokken ben bij de Palestijnse kwestie — op het moment dat ik die angst voelde en in mijn bed lag, kon ik alleen maar denken: laat het ophouden, doe er alstublieft alles aan om dit te stoppen. Het doet je even niet meer rationeel nadenken over de gevolgen. Angst houdt je volledig in haar greep.

De angst die ik hier gevoeld heb, is niets, maar dan ook niets in vergelijking met de angst die de mensen in het Zuiden van Israël en in Gaza voelen. Ik probeerde me dus vooral sterk te houden en er niet al te veel spel van te maken. Ik voel me nu ook best okee en rustig.

Mijn gedachten waren voornamelijk bij de mensen temidden van het conflict. Nadat ik ook maar een heel klein beetje geproefd heb van deze angst, kan ik me toch al een beetje beter inbeelden wat voor hel zij moeten doormaken. (al klinkt dat bijna arrogant in mijn oren)

Angst is hier de belangrijkste motor in Israël. Haast alles wordt gevoed door angst. Het bepaalt de manier van leven, de mentaliteit, het is een manier om aan politiek te doen, het vult de kranten en andere media,… Het enge is dat het net die angst is die Hamas en de andere terroristische groeperingen (hiermee bedoel ik niet de onschuldige families in Gaza) niet voelen. Want wat hebben ze te verliezen?

En voor die situatie draagt Israël uiteraard een grote verantwoordelijkheid, door het dagelijkse leven in Gaza zo te bepalen.

Het is een verhaal met vele kanten. Ik hoorde de afgelopen dagen de meest uiteenlopende emotionele reacties. Ook nu na het staakt-het-vuren.

Mensen in het Zuiden in Israël protesteren nu tegen de wapenstilstand omdat ze vrezen dat Hamas — of vooral de andere groeperingen waar Hamas ook niet steeds de controle over heeft — zegeviert en niet lang zal wachten met nieuwe aanvallen. En dan begint de angst opnieuw.

Er zijn idd berichten van een nieuwe wapensmokkel via Egypte naar Gaza terwijl Israël in het verdrag gesteld heeft om de grens met Egypte open te houden.

In de Westelijke Jordaaanoever zijn er protesten tegen het zoveelste voorbeeld van de onderdrukking van hun volk.

Je hoort heel veel Israëlis die teleursteld zijn in de buitenlandse media omdat die vooral het Palestijnse leed naar voor brengen, zonder de Israëlische kant te belichten.

Ik moet zeggen dat dit niet geheel onterecht is. Vrienden van me in de taalschool toonden me berichten uit Duitse kranten waar echt grove fouten in stonden.

Waarheden

Dit zijn maar een paar voorbeelden van de meest uiteenlopende reacties die de afgelopen dagen de gesprekken op straat domineerden:

Al meer dan een jaar worden er raketten op het Zuiden afgevuurd zonder dat Israël militaire actie onderneemt (dat is waar, maar Israël reageert wel met niet te onderschatten economische en sociale bestraffingen).

Het Israëlische leger mikt ‘enkel’ (daar durf ik me niet over uitspreken) op militaire doeleinden en verspreidt voor een grote aanval steeds via radio en leaflets in het Arabisch in Gaza waar en wanneer families moeten schuilen of wegtrekken (dat is waar).

Hamas gebruikt onschuldige burgers als levend schild (werkt goed voor foto`s en de internationale opinie) en heeft militaire bases bij sociale en mediacentra (waar) en verspreidt ook foto`s van slachtoffers in Syrië claimend dat dit in Gaza is (ook waar), en raakt bijna een Palestijns dorp met een raket maar dat deed er voor hen niet echt toe.

Maar die vijandigheid en haat kan ook ergens begrepen worden nadat Israël jarenlang de economie en bewegingsvrijheid doodknijpt (ook waar).

Israël maakte een grove fout door net de persoon te vermoorden die voor langdurige vrede kon zorgen, Ahmed Jabari, (maar Israël was ook op de hoogte van het bezit van raketten die ook Tel Aviv en Jeruzalem konden bereiken, met dank aan de hulp van Iran).

Netanyahu startte enkel deze oorlog om beter te scoren tijdens de nakende verkiezingen (het verleden wees echter ook al uit dat dit zich net kan keren tegen het huidige bewind)

Enzovoort…

Hamas is geen representatie van de vele families in Gaza die vaak ook helemaal geen andere keuze hebben, en ook in angst leven.

Hoe dichterbij, hoe complexer het wordt. Iedereen heeft zijn waarheid, zijn angst,…

De beste manier voor mij om hier mee om te gaan, was om iedereen de ruimte geven om zijn of haar deel van het verhaal te vertellen, veel artikels te lezen en er wat tijd over te laten gaan om alles te vatten.

Wanneer de vader van je vriend dagenlang zijn toevlucht moet zoeken in een schuilkelder omdat hij dichtbij de grens met Gaza woont, dan ligt het op dat moment best gevoelig om dan je eigen kritische mening luidop te delen.

Ik ben in ieder geval enorm blij dat het tot een wapenstilstand is gekomen en hoop ook dat het zo blijft zodat niemand in angst moet leven. Het is zoals een vriendin van me zei: “Ik wens Israël vrede toe, maar dat kan alleen als de Palestijnen kansen krijgen. Mensen die niet kunnen werken, studeren en reizen zullen blijven strijden voor hun vrijheid.” En ik kan ze alleen maar gelijk geven.